Daarnet de living nog wat opgeruimd en al reeds 2 vlaggenlijnen opgehangen. Nog eerder deze dag werkte ik de verjaardagskroon af.
Wat zal Abel blij zijn als hij morgen opstaat. Hij kijkt er al even naar uit. Zijn verjaardag. Hij is momenteel bezig aan de “nog-1-keertje-slapen”.
4 jaar terug was ik met heel andere dingen bezig. Maar wel rond hetzelfde mannetje. De hoop was er toen nog om vandaag zijn verjaardag te vieren. Maar dat mannetje koos voor de volgende dag. En gelijk heeft hij. Wat een prachtige dag.
Hij heeft volop genoten van de tijd in mijn buik dat hij er nog 1 nachtje extra wou doorbrengen. Het feit dat zijn hoofdje vastzat achter mijn schaambeen negeren we maar eventjes voor het gemak.
Wat een overweldigend gevoel. Niet weten wat er staat te gebeuren. Het kan niet vlug genoeg gaan. De pijn en het verlangen. Maar ook, de afwachting en het bang zijn. Zal alles wel goed lopen. En dan was hij er. Eindelijk. Na al die uren. Na de gescheurde vliezen in het trappenhuis van ons appartement. Na de uren weeën en ook wenen. Met de schitterende hulp van Bram en dan ook de vroedvrouw en de gynaecoloog (en die lepels).
Daar nam ik hem dan vast. Bijna op automatische piloot. Al was het de eerste keer. Ik nam hem vast, en legde hem in een waas bovenop mijn buik, mijn borst.
Dichtbij mijn hart, en daar zit hij. Voor altijd.