- SOFIE LAMBRECHT - WOMEN LIFESTYLE
- hallo@sofielambrecht.be
Vermoeden van autisme, wat doe je dan?
Shoplog Zeeman, kinderkleding en decoratie
13 oktober 2016
Met je kinderen op café & shoppen, het kan nu in Gent!
14 oktober 2016
Contents
Als je een vermoeden van autisme hebt bij je kind, is er veel kans dat je er al langer over nadenkt. Iets heeft je over de streep getrokken om werkelijke vermoedens te hebben naar autisme toe. Dit kan al een hele tijd duren of je bent er vlugger bij. Natuurlijk is het nog geen zekerheid als het enkel een vermoeden is.
Redenen vermoeden van autisme
De redenen waarom je een vermoeden hebt van autisme bij je kind kan heel gevarieerd zijn. Daarom is het niet altijd aan te raden om te gaan vergelijken met het kindje van de broer van de bakker zijn kapper. Ik hoor vaak dat het gaat om heel veel crisissen, moeilijke momenten dus. Natuurlijk heeft elk opgroeiend kind moeilijke momenten. Toch voel je als ouder iets aan en dat doet een belletje rinkelen. Als dit blijft gebeuren gaat dat belletje in overdrive, net zoals je kind, en ga je verder denken.
Het hoeven trouwens niet altijd echt crisissen te zijn. Je kind kan ook andere tekenen vertonen. We weten een beetje hoe een doorsnee kind zich hoort te gedragen en te ontwikkelen. We weten ook dat elk kind anders is, een ander ritme heeft. Als je kind niet volledig de doorsnee weg volgt is er niet meteen reden tot vermoeden van autisme. Echter als je wel ergens het gevoel hebt, vaak noem je dat het “moedergevoel” dat er meer aan de hand is, dan kan er zeker sprake zijn van vermoeden van autisme. Als je kindje graag en veel rijen maakt met zijn auto’s of zich op de grond smijt omdat hij geen tweede snoepje krijgt en verder is er niets aan de hand. Dan zou ik niet meteen een vermoeden hebben van autisme. Dat is voor mij logisch.
Lees meer: Autisme kenmerken, hoe wij het herkenden
Vooroordelen diagnose autisme
Tegenwoordig zijn er inderdaad meer kinderen met een vermoeden van of al reeds gediagnostiseerd met autisme. Sommige mensen vegen dat heel vlug van tafel “Tegenwoordig heeft iedereen autisme.” Of “Ja, ik heb ook autisme dan hoor …” Laat je daardoor niet van de wijs brengen. Ga bij jezelf goed ten rade en probeer erachter te komen waarom jij die vermoedens van autisme hebt over je kind. Neem er desnoods een notieboekje bij en noteer elke keer je daaraan gaat denken de gebeurtenis. Dit kan je helpen om inzicht te krijgen in de redenen. Draait het altijd om hetzelfde, in welke soort situaties is het, … Zo kan je zelf zekerder worden van je vermoeden en kan je overgaan naar de stap om hulp te zoeken. Of eigenlijk de stap om bevestiging te zoeken.
Stap naar bevestiging autisme zetten
Als je erover uit bent (het beste samen met de andere ouder van het kind) dat je vermoeden van autisme terecht is of kan zijn kan je onder andere terecht bij de volgende 4 instanties:
- De huisarts, een huisarts is een vertrouwenspersoon waar je vermoedens van autisme kan uiten en eventueel nog eens bespreken. De huisarts kan je doorverwijzen naar specialisten voor verdere opvolging en testing.
- Een COS – dat Dat staat voor “Centrum voor OntwikkelingsStoornissen”. Er zijn er in Gent, Antwerpen, Leuven, Hasselt en Brussel. Deze centrums richten zich op jonge kinderen en een onderzoek kost ongeveer 60 euro.
- Een revalidatiecentrum, deze zitten overal verspreid. Bij ons in Kortrijk heb je bijvoorbeeld Revalidatiecentrum Overleie. Bij dit specifiek revalidatiecentrum doen ze ook testen, de kosten zijn ook niet zo heel veel (ik schat ook iets van 60 euro). Er zit vast wel eentje in je buurt.
- De afdeling kinder- en jeugdpsychiatrie in een ziekenhuis. Onze kinderen zijn gediagnosticeerd in de afdeling kinder- en jeugdpsychiatrie in het UZ Gent. Dit kostte ons ook rond de 60-75 euro.
Er zijn nog andere instanties waar je terecht kan! Ik koos hier bewust voor toegankelijke en budgetvriendelijke centrums als voorbeeld.
Wachttijden en tussenoplossing
Nadeel bij budgetvriendelijke centrums is wel dat er vaak langere wachttijden zijn, dat kan oplopen tot 2 jaar. Kinderen onder de 3 jaar hebben wel voorrang en kunnen vaak al binnen het half jaar getest worden.
Weet dat er ook oplossingen zijn om die wachttijden te overbruggen. Als er een vermoeden van autisme is kan je ook al recht hebben op thuisbegeleiding.
Intake gesprek
Een intake gesprek is na de beslissing om je kind verder te laten testen de eerste stap naar een diagnose. Dat intake gesprek is nogmaals een bevestiging dat je vermoedens juist zijn. In sommige gevallen misschien niet, maar ook dat kan nuttig zijn natuurlijk – als je het er mee eens kan zijn. Wat ontzettend belangrijk is. Tijdens het intake gesprek hoor je ook hoelang de wachttijd is tot start van de reeks testen om de diagnose op een goede manier te kunnen stellen. Daar kunnen ze je ook tussenoplossingen aanreiken om die wachttijd zo goed mogelijk te overbruggen. Denk dus bijvoorbeeld aan thuisbegeleiding of therapie bij een revalidatiecentrum.
Meer lezen: Wat na de diagnose autisme – Waarom ik voor het testen ben van kinderen / mensen met autisme.
Heb jij net de stap gezet? Heel veel succes gewenst en hopelijk kan je steun vinden bij mensen die je dierbaar zijn.
Boeken over autisme
Lees je graag boeken over autisme dan kan je even een kijkje nemen in deze:
- Gewoon een beetje anders dan de rest
Dit lees- en verwerkingsboek wil een kind met autisme en zijn/haar naaste omgeving op verschillende manieren tot meer (zelf)inzicht brengen. Het verhaal over Stan geeft een inkijkje in het dagelijks leven van een kind met autisme. Daarnaast stimuleren de refl ectievragen op een ongedwongen manier een gesprek tussen het kind en een volwassene. Uniek en compleet (voor)leesboek dat autisme bespreekbaar maakt voor kinderen van ongeveer 6-12 jaar en hun omgeving. - De autisme survivalgids
Voel je je vaak anders dan anderen? Maak je moeilijk vrienden of ben je vrienden vlug weer kwijt? Ben jij geïnteresseerd in dingen die andere kinderen maar saai vinden? Word je zenuwachtig als de dingen niet gaan zoals je had gedacht? Doe je vaak dingen op precies dezelfde manier? Kunnen kleine details je helemaal opwinden? Raak je soms helemaal in de war van wat mensen zeggen? Heb je het moeilijk als andere mensen herrie maken?
Misschien werd bij jou wel autisme vastgesteld, maar… hoe moet je daarmee omgaan? Kun je wel gelukkig zijn op school? Hoe ga je om met vrienden? Hoe kun je rustig blijven als je de bus neemt? Of tijdens vervelende lessen? - Mijn kind heeft autisme
Hét basisboek over kinderen en autisme
Concrete antwoorden op de meest voorkomende vragen die ouders van kinderen met autisme zich stellen, met talrijke voorbeelden en praktisch bruikbare tips. Mijn kind heeft autisme is door de jaren heen uitgegroeid tot het standaardwerk over autisme voor ouders, leerkrachten en hulpverleners. Peter Vermeulen en Steven Degrieck, beiden topautoriteiten op het vlak van autisme, vertalen in dit boek de recentste wetenschappelijke inzichten op een vlot leesbare en praktische manier naar een breed publiek.
Bijtbehoefte en autisme(Opent in een nieuwe browsertab)
Het begin van onze autisme weg(Opent in een nieuwe browsertab)
18 Comments
Bij ons kwam het vanuit de school dat onze oudste zoon autistisch zou zijn. Thuis merkten we eigenlijk niets. Dus dat kan ook nog : )
Dat kan inderdaad.
Als jeugdverantwoordelijke in een sportclub heb ik ook al enkele keren een vermoeden van autisme gehad bij bepaalde kinderen, waar de ouders echt niets gemerkt hadden. Ik probeer zoiets heel voorzichtig aan te brengen, zonder de term autisme te gebruiken. Dat mag ook niet, want ik ben geen dokter/psycholoog en dus is het niet aan mij om een diagnose te stellen. Maar we zien wel degelijk dat er iets aan dat kind “anders” is. Dan pols ik bij de ouders of zij die indruk ook hebben, en opper de mogelijkheid om eens te laten testen. Sommige ouders zijn daar heel boos om.
Meer dan voorzichtig zijn en zachtjes polsen kan je niet doen hé. Zoiets ligt inderdaad bij heel veel ouders gevoelig. Wat ook normaal is.
ja, dat is normaal, maar ook best wel jammer. Vaak zijn dat kinderen die vaak conflicten hebben, en dan langs verschillende kanten het label “stout” kregen. Terwijl die kinderen misschien geholpen kunnen worden en zich op die manier zelf ook beter gaan voelen.
Inderdaad!
Mijn zoon is net op de urgentielijst gezet van het COS. Er is anders sowieso een wachtlijst van negen maanden. Dat kost inderdaad 60 euro (omdat de overheid tussenkomt). Bij een privé-praktijk is de wachtlijst wellicht minder lang, maar kost het je tussen de 800 en de 1000 euro. Artikel op het lijf geschreven. Bedankt.
En op Vlijtig liesje- idem hier zo.
Wij hadden helemaal niet gedacht aan autisme toen onze zoon nog klein was. We hadden eerder het gedacht dat hij voor bepaalde dingen (o.a. op school) meer tijd nodig had om het aan te leren. Niet ieder kind is even snel, he? Thuis hadden we in ieder geval nooit de indruk dat er iets scheelde. De kleuterjuf van het 3de jaar echter vertelde ons al eens iets over wat er zich in de klas afspeelde. Hij kon bv groepsopdrachten niet uitvoeren. Hij begreep ze ook niet. Wanneer de juf hem alleen nam en de opdracht nog eens uitlegde, verliep alles wel goed. Het is maar in de brugklas dat de problemen duidelijk werden. Dat was echt een rotjaar. Zo goed als het ganse jaar ging hij met tegenzin naar school, huilde hij veel etc. Gewoon omdat de klas te groot was en omdat de juf van de brugklas heel weinig ervaring had met autistische kinderen. En op dat moment zaten er wel een paar met autisme in de brugklas, een paar met gedragsstoornissen, dyslexie enz. Een heel zwaar klasje dus. De juf en de medewerkster van het CLB lieten ons een bandopname horen van de dingen die hij allemaal zei tijdens de lessen. Niet te geloven wat er allemaal uit zijn mond kwam. We konden wel door de grond zakken. Toen beseften we dat er echt wel iets grondig mis was. Dat was een wake up call van jewelste! Daar zijn we toch een paar dagen niet goed van geweest. Nadien hoorden we van de kinderpsychiater dat we thuis onbewust een cocon gecreëerd hadden waarin onze zoon perfect kon functioneren als een ‘normaal’ kind en waardoor het ons ook niet opviel dat er iets aan hem scheelde. Maar wanneer hij uit die cocon gehaald werd liep het dus vaak mis. En dat zien we soms aan andere kinderen ook wanneer ze bij ons komen spelen met onze dochter. Dan herkennen we soms dingen in hun gedrag dat we ook zagen bij onze zoon.
[…] Lees meer: Vermoeden van autisme, wat doe je dan? […]
[…] Lees meer: Vermoeden van autisme, wat doe je dan? […]
Onze middelste dochter is nu 5 jaar en heel lang hebben we haar “kuren” onder de term “rosse furie” (met alle respect voor haar prachtige haren) gecategoriseerd. Ik zeg vaak dat ze het zichzelf altijd zo moeilijk maakt. Echt bijna niets gaat vanzelf, elk woordje, of ondoordachte handeling van anderen kan resulteren in het blokkeren van haar (vb . Als in een schoenwinkel haar maat niet is, kan ik haar niet zomaar dezelfde schoen in een andere kleur laten passen, been there… done that…) . Bij haar is blokkeren (gelukkig) geëvolueerd van als een pudding ineenzakken tot het blijven staan en naar haar voeten kijken en/of heel luid wenen. Omdat ze nu in het laatste kleuterklasje zit heb ik gekozen om haar te laten testen, voor het geval ze extra zorg nodig zou hebben in de lagere school, de deuren dan toch al geopend zouden zijn. Ik geef toe dat ik naar het intake gesprek ben gegaan met het gevoel van “ik overdrijf”! Maar toen we bij het buitengaan onze vervolgafspraken kregen, kwam bij mij de bevestiging dat het misschien toch niet helemaal ingebeeld is… En nu is het nog 7 dagen wachten tot de uitslag.. en ik beken dat ik best bang ben voor de uitslag. Niet voor de stempel of de bevestiging, omdat dat niets zal veranderen aan haar prachtig persoontje, maar omdat ik schrik heb van de “wat nu?!”. Blijft ze op deze school? Ga ik als rondlopende chaoot echt een leven vol structuur moeten brengen? En hoe stop ik het om mij aan te trekken wat mensen denken? Want ik besef ondertussen heel goed dat als ik mij de brandende ogen in mijn rug aantrek, ik mijn dochter niet gekalmeerd krijg…
Hey Kim,
Bedankt om dit te delen. Het gevoel “ik overdrijf” is hier ook heel gekend. Ik vind het heel goed dat jullie de stap gezet hebben en ben ervan overtuigd dat jullie op deze manier haar nog beter gaan kunnen begrijpen en van daaruit verder kunnen gaan.
Gaat het goed op school nu? Het is niet omdat er autisme of iets dergelijks is vast gesteld dat ze (meteen) moet veranderen, toch? Bij ons gaat het heel goed op school, enkel bj één van de vier schoolgaande ben ik niet zeker of hij er kan blijven (ik hoop van wel, maar dat zien e dan wel weer).
Het is normaal dat je bang bent.
Knuffel,
Sofie
ik ben al blij dat julie een diagnose krijgen mijn dochter heeft heel duidelijk ass dokter zegt het mijn psychiater zegt het maar cos zegt van niet dus geen diagnose dus krijgt ze ook geen hulp terwijl het heel duidelijk is word er gewoon zo moedeloos van je wilt dan u kind helpen en dat gaat niet want een andere centrum doet het niet want ze zit al in een aangepaste school
Hoe frustrerend!!! Er zitten toch heel veel gaten in hun systemen hé. Dikke dikke knuffel.
Mijn oudste dochter krijgt ook geen diagnose, het is wel duidelijk dat er wat is … er is helaas momenteel ook niets aan te begeleiden (moet ze wat voor rijpen) maar ze zeiden wel mocht er nu wel hulp nodig zijn dat ze wel iets zouden toekennen.
Mijn zoon is 13. Na een moeilijke lagere schoolperiode, en sessies bij de psychologe op aanraden van school, ging het belletje autisme rinkelen. Voor mij viel de puzzel plots in mekaar, door de auti-bril kan ik mijn zoon beter begrijpen. Rijst de vraag om hem al dan niet te laten testen. Om me te wapenen tegen het middelbaar zijn we gestart bij de psychiater, ik dacht dat alle hulp wel welkom zou zijn. Ondertussen merk ik dat het met ups en downs redelijk gaat op school, de school heeft ( naar eigen zeggen) een goede expertise in het omgaan met kinderen met ASS. Dus blijft de vraag knagen of we hiermee moeten doorgaan. Mijn zoon zelf is niet echt gemotiveerd om de hele testbatterij af te leggen en ik vraag me ook af wat de meerwaarde van de diagnose gaat zijn?
Ik heb een dochtertje van bijna 5 jaar, als baby vonden we haar een heel “zure” ze lachte nooit! Alleen naar haat zus dan schaterde ze het uit. Mensen die ze niet goed kent laat ze niet toe. Spreekt niet of laat andere voor haar spreken. Ook eten was/is nog steeds heel moeilijk. Toen ze zo ongeveer 1,5 jaar was heeft de kinderarts ons toestemming gegeven om Fé te laten testen. Wij zijn daar niet op ingegaan, we hadden zoiets moest dat duidelijk zijn zal dat tijdens haar schoolcarrière wel uitkomen! Vorig jaar 1 e kleuterklas vertelde de juf mij dat ze geen contact met haar maakt heeft een half jaar geduurd eer ze iets durfde te zeggen in de klas. Ook opruimen was ze beste in alles moest netjes geordend worden, stempels op de juiste plaats enz… 2 e kleuterklas nu juist hetzelfde geen contact met juf of via andere. Als haar patroon doorheen de dag abrupt veranderd resulteert dat zich in een woede uitbarsting voor het slapen gaan. Op deuren slaan, het heel warm hebben alles moet uit van de moment ze gekalmeerd is wil ze geknuffeld worden en dan slaapt ze in. Zorg juf vind het best om ze een keer te laten testen nu. Wij hebben nog steeds twijfels is dit een duidelijk geval of is het de leeftijd? Zijn wij het die dit gedrag sturen? Zeer moeilijk.
Hey Lesley,
Natuurlijk moeilijk te zeggen vanuit dit stukje tekst maar ik zou kijken om ze te laten testen. Zo weet je meer hoe het kan komen en kan je gerichter ermee verder. Dikke knuffels!
Groetjes,
Sofie