Geschreven op – 28 november 2013
Ik zit hier met de gedachte: “Kon ik het maar 1 jaar terug spoelen, niets vertellen aan die vriendin en gewoon ons leventje verder leven.” Maar neen, zo is het niet gegaan. En het moest ook zo niet gaan. Daar helpen we niemand mee.
Een jaar geleden had mijn zoon nogal een heel erg moeilijke periode. Dan krijg hij crisissen waarin we niet tot hem konden doordringen, bleef hij in zijn hoofd vastzitten. Hij kon er niet uitkomen. Een ware hel voor ons en vooral voor hem. Maar dat ging over. Maar toen was het kwaad al geschied. Ik begon te praten tegen een vriendin, die vriendin heeft een zoontje met ass (of misschien zelfs 2 zoontjes met ass …). Ze heeft er dus ervaring mee en herkent symptomen. Voorzichtig polste ze even of we al in die richting gedacht hadden. Niet dus. Onze zoon is gewoon onze zoon. Elk kindje doet wel zo. Ook in het verleden had ik veel herkenning naar wat die vriendin vertelde over haar zoontje naar mijn zoon toe. Ik dacht vaak, alleh dat heeft toch niets met ass te maken, elk kindje doet zo. Ook dacht ik erbij dat er wel een verschil zou zijn … De gedachte dat mijn zoon ass zou kunnen hebben kwam niet bij me op. Tot op dat moment. Heel stilletjes sloop het binnen. Natuurlijk vertelde ik dat aan Bram, en ook bij hem kwam het stilletjes aan binnen sluipen. We zouden zien, in eerste instantie gewoon verder leven zoals altijd. Ons best doen voor de kindjes, zo goed mogelijk opvoeden en de kindjes volgen, geven wat ze nodig hebben en reageren hoe ze het best bereikbaar zijn. Zoals elke ouder doet, toch!
Een half jaar later hebben we toch beslist om contact op te nemen met het COS Gent en zijn daar op intake gesprek geweest waar ze wel redenen genoeg vonden om de volledige testen te laten doen. De wachtlijsten daar lopen op tot 1,5 jaar. Ok dan, we hebben tijd. Maar ondertussen zit je daar toch wel heel vaak aan te denken. Het laat je niet los als ouder, hoe hard je het ook wil loslaten. Je gaat veel beter opletten, dingen opmerken, …
Enkele maanden daarna kreeg ik de tip van die vriendin dat er nog een andere afdeling is in UZ Gent die dezelfde testen doen maar waar de wachtlijsten korter zijn, daar contact opgenomen en we mogen daar binnenkort op intake gesprek. Ik ben benieuwd wat ze daar gaan beslissen, testen nodig of niet?
2 Comments
Amai Sofie, dat is niet weinig ze.
Aan de andere kant denk ik wel dat het kan helpen als he meer duidelijkheid hebt. Zijn de testen negatief dan weet je zeker dat het niet ass is. En is het positief dan heb je een antwoord en kun je kijken of je er wat mee kan.
Hoe dan ook: chapeau zoals jullie dat doen. Ik wens jullie veel liefde en succes (wat de test ook zegt).
Hey Mijke,
Dit is een blogje, een gedachte van op 28 november die ik wel even wou delen … ondertussen zijn alle testen achter de rug en de diagnose gekend, kijk maar op het vorige blogje.