Autisme kenmerken, hoe wij het herkenden

Even terug schreef ik onze weg om de stap te zetten naar testen voor onze oudste zoon. Daarin heb ik niet duidelijk geschreven welke kenmerken wij dan bij hem zagen. Wat deed er ons precies denken aan autisme? Ik probeer hier wat duidelijkheid in te scheppen.

Autisme kenmerken, iedereen is anders

Ik heb eigenlijk best lang dit artikel bewust voor me uitgeschoven. Mensen blijven maar vragen, maar aan wat zag je dat dan? (niet erg hé, vragen mag) Ik vind het echt een heel gevaarlijke vraag. Elk kind is anders, ook elk kind dat autisme heeft is anders. Ja, ze hebben beiden ass maar dat kan zich op veel vlakken uiten. Natuurlijk zijn er kenmerken aan mensen met autisme dat opvallend zijn maar dat hoeft niet bij elk kind zo te zijn. Dit kan heel erg verschillen.

Autisme, ASS, staat voor Autisme Spectrum Stoornis.

De naam zegt het zelf al, het is een spectrum. Een spectrum is een ruimte, geen puntje, geen vlakke lijn. Het is een ruimte, daarin is er beweging en dus verschil mogelijk. Het kan zich anders uiten, natuurlijk hebben veel mensen met autisme raakvlakken met elkaar dat ze niet hebben met “niet-autisme” mensen. Ik denk ook dat dit normaal is en begrijpbaar.

Omgekeerd kan ook, mensen zonder autisme kunnen best enkele kenmerken vertonen. Iedereen heeft wel ergens een kantje dat past binnen het kader van autisme, hoe klein ook. Toch is er een groot verschil. Op een klein gebied dat merken is iets heel anders dan werkelijk autisme hebben. Daar ligt het verschil. Autisme heb je, volledig. Je kan niet een klein beetje autisme hebben. Ik dwaal af. Mijn punt is dat het een spectrum is, maar dat het spectrum wel bepaald is. Als je autisme hebt dan zit je echt in het spectrum, volledig. Ook al is dat spectrum dus een ruimte waarin je kan bewegen.

Autisme is een ruimte waar liefde de zuurstof is.

Kenmerken autisme

Je kan een lijstje opzoeken van de kenmerken van autisme. Je kan deze gaan afvinken en op deze manier bepalen of je op onderzoek moet gaan met je kind of niet. Ik ben daar niet voor. Ja, ik zal eerlijk toegeven, ik heb ook veel lijstjes opgezocht, zelfs online testen gedaan. Maar dat is niet de reden waarom wij beslist hebben om te gaan testen. Wij maakten ons zorgen. Ergens was er een soort buikgevoel dat uiteindelijk zei van “Oei, dit is niet meer normaal, hier moeten we verder mee gaan.”. Ons buikgevoel kreeg dan ook gelijk en wat ben ik blij dat we het weten.

Het is normaal dat je wilt aftoetsen dat wat je voelt of denkt over je kind redenen heeft. Helaas is dat niet makkelijk, je zal in veel gevallen ook geen eenduidig antwoord krijgen. De twijfel zal blijven bestaan. Als je het werkelijk aanvoelt en je zorgen maakt om je kindje, zet de stap. Ga praten met bevoegde mensen. Ze eten je niet op en na het eerste intake gesprek ben je niet verplicht om verder te gaan.

Dat is het enige wat ik kan zeggen. Jij (en de andere ouder) bent de enige dat werkelijk de beslissing moet nemen om te gaan testen of juist niet.

Enkel jij kan beslissen

Ik kan vertellen wat wij als kenmerken merkten bij onze oudste zoon. Dit kan je misschien over de streep trekken, misschien ook niet. Maar, elk mens met autisme is anders. Ik zie mijn kinderen anders dan jij jouw kinderen ziet. Dat afwegen en afvinken ten opzichte van elkaar is dus heel erg moeilijk en geeft vaak een vertekend beeld.

Lees ook: Vermoeden van autisme, wat doe je dan?

Wat wij opmerkten bij de oudste zoon

Bij onze oudste zoon is dat nu wel al enigste jaren geleden. Op een bepaald moment hield ik een lijstje bij met “verdachte” zaken. Dat lijstje is weg en ik ben al veel vergeten. Ik herinner mij nog zaken als:

• altijd dezelfde afscheidsroutine in de klas
• crisis bij kleding aandoen
• crisis bij onverwachte, plotse gebeurtenissen
• crisis omdat hij niet wist wat er zou gebeuren zelfs al was dat niet zo onverwacht
• altijd, maar dan ook altijd, zijn beer bij hem
• als de raampjes van de bakfiets open zijn moest zijn trui aan ook al was het snikheet
• niet weten wat doen met emotie, extreem
• niet kunnen omgaan met drukte en geluid
• hij speelde zowat enkel en alleen in de knusse autohoek op school

Er zijn nog tal van zaken, dit zijn enkele voorbeelden dat ik me nog kan herinneren. Ja, nu is het voor mij allemaal duidelijk vanwaar het kwam. Tot aan het moment van de diagnose durfde ik niet zeker te zijn.

Wat wij opmerkten bij onze tweede zoon

Ook onze tweede zoon kreeg de diagnose ass. Hij kreeg de diagnose rond zijn 2,5 jaar – peuterleeftijd in België. Hij was en is nog altijd totaal anders dan onze oudste zoon. Natuurlijk door de leeftijd, ze schelen 2,5 jaar maar het is veel meer dan dat. Bij hem zijn we veel vlugger overgegaan tot testen, het was niet meer nieuw voor ons. De kans om een tweede kindje met ass te hebben is ook groter, autisme is namelijk erfelijk.

• Hij leefde écht in zijn eigen wereld.
• Alles moest staan zoals hij wou
  • De deksels moesten dicht van de potten choco en confituur voor hij kon eten.
• Niets drong er tot hem door.
• Hij maakte bijna geen geluiden.
• Zijn communicatie zat volledig verkeerd, daarvoor heeft hij een jaar logopedie gevolgd bij het revalidatiecentrum en kregen we thuisbegeleiding van VZW Victor.

Een persoonlijk pleidooi om autisme te laten testen

Lieve mama’s, papa’s, die twijfelen of hun kind autisme heeft of niet,
Denk eens heel diep na, wees echt bij jezelf. Ga na waarom je aan autisme denkt, wat het met je doet. Weet dat je altijd op intake gesprek kan gaan bij een gespecialiseerd team (bijvoorbeeld COS UZGent). Wees er niet bang voor. Echt, ze gaan er niet zomaar een “etiketje” op kleven. Het is iets om serieus te nemen. Het feit dat je er al zo over nadenkt, afweegt en twijfelt is al een eerste goede stap. Heel veel succes met de verdere stappen.
Liefs, een mede mama

Meer lezen: Wat na de diagnose autisme – Waarom ik voor het testen ben van kinderen / mensen met autisme.

Ik ben benieuwd of dit wat duidelijk is. Als er nog vragen zijn, stel ze gerust!

Foto’s komen van Pixabay.com .