De balletjuf voorkwam een crisis

Ik schreef hier al meerdere keren over onze oudste dochter en haar zin voor ballet. Het was een hobbelparcours om haar eindelijk op balletles te krijgen. Nee, natuurlijk moet ze dat niet doen voor mij, mijn allerliefste lezer. Maar als je dochter al weken, maanden of zelfs jarenlang zegt dat ze ballet wil doen. Nouja, dan is het wel eens tijd dat je eindelijk een plaats vindt waar ze durft te dansen. Ligt het aan de plaats of was het net de goede moment, ik heb er geen idee van. Hoe dan ook, ze was eindelijk aan het dansen in een balletschool. Ze maakte grote sprongen, danste mee op het podium, 2 keer zelfs. Ze overleefde de grote vakantie en de nieuwe start afgelopen september. Tot een paar weken terug.

Lieve balletjuf,

Het is niet makkelijk om een balletjuf te zijn. Je hebt een groepje in roze gestoken kinderen die je slechts 1 uurtje per week ziet. Een echte band heb je niet, ze echt leren kennen kan je niet. Dan is daar opeens een meisje dat niet meer wil dansen. Een meisje dat weigert om binnen te gaan, aan haar mama vastplakt en niet kan stoppen met wenen. De mama radeloos en wanhopig. Je weet niet wat er scheelt, hoe de ochtend verlopen is of wat je moet doen. Je kent de mama noch het kind goed genoeg om in te kunnen grijpen op een goede manier. Je probeert te helpen maar het meisje met de tutu weigert dat ene been van haar mama los te laten. Laat staan te stoppen met krijsen “Neeeee, mamaaa.” Dan druipt de mama, met het roze hoopje crisis af, naar huis. Misschien zag je wel dat de mama een verloren traan op haar wang had. Heel veel zorgen en vraagtekens in haar hoofd. Jij kon er niets aan doen. Je moest verder, de andere roze huppelende dansertjes ballet leren.

Er verstreken enkele weken, het scheen goed te gaan. Er werd niets meer over gezegd tot je opeens beneden kwam aankondigen dat de les zou starten, zoals elke zaterdag. Je wierp een blik onze richting uit en zag dat er iets niet goed was. Als een danseres kwam je naar ons toe, je stak je hand uit en wou haar meenemen. Mijn dochter keek vertwijfeld en ik zag de angst in haar ogen. In diezelfde seconde gingen er tientallen scenario’s door mijn hoofd, wat zou ik het beste zeggen of voorstellen om mijn dochter te helpen over haar angst heen te zetten. Deze ochtend wist ik heel goed wat er scheelde, haar dans-vriendinnetje was er niet. Haar hou vast, al had ze reeds gedanst zonder haar. Nu zat ze vol angst, het was onverwacht. Ze wist niet wat te doen en zag niet dat ze het wel kon. Ik geloofde in haar. Jij, lieve balletjuf, nam de tijd en vertelde over de leuke dingen dat je zou doen. Dit hielp niet, de crisis puilde bijna uit haar ogen. Mijn hart was aan het kraken, mijn gedachten maakten overuren om te scannen hoe ik haar naar de uitweg kon leiden. Hoe ik mijn dochter de stap kon laten nemen, want ze kon het, daar was ik zeker van.

Gelukkig was jij, balletjuf, daar ook zeker van. Of misschien niet, toch was je er. De minuten tikten weg, de andere meisjes en jongen waren er klaar voor en stonden te trappelen om aan de les te beginnen. Jij vond mijn dochter belangrijk genoeg om mee te krijgen. Je praatte met haar, tegen haar en vertelde wat jullie zouden doen. Gelukkig was het net carnaval en had mijn dochter haar nieuwe verkleedkleren mee. Ze mocht haar verkleden, iedereen zou zich mogen verkleden. Dit trok haar uiteindelijk over de streep. Aarzelend. Mijn dochter nam jou hand vast en ze ging mee. De twijfel in haar ogen en de tranen net achter mijn ogen. Mijn dochter deed het toch maar, dankzij jou geduld. Wat ben ik trots op mijn dochter en wat ben ik blij dat elk kind telt voor je. Je weet vast niet hoe belangrijk dit was voor mijn dochter, voor mij. Dank je wel.

Van een mama dat het niet altijd alleen kan.

Autisme nieuwsbrief

Wil je op de hoogte gehouden worden van de artikels die hier verschijnen ivm autisme?

Al ingeschreven voor de nieuwsbrief omtrent autisme en meer?