Mijn dochter wil al heel lang op dansles. Specifiek op balletles. Vanaf 2de kleutertje, soms zelfs al vanaf 1ste kleutertje, is dat vaak te vinden als buitenschoolse activiteit. Zelf sporen wij onze kinderen (nog?) niet aan tot buitenschoolse activiteiten. Ze gaan naar school en dat vind ik al meer dan genoeg. Ik vind het heel erg belangrijk dat ze voldoende “thuis” kunnen zijn en tot rust komen. Dat hebben ze hier ook écht nodig.
De zoon interesseert zich er al helemaal niet in. Als ik er eens losjes naar informeer, vooral naar aanleiding van mijn dochter. Reageert hij heel duidelijk dat hij dat niet wil. Helemaal goed.
Mijn dochter heeft al lang de wens om ballerina te worden. Daarvoor wil ze graag op dansles. 2 zomers geleden schreven we haar om die reden in op een sportkampje. 2 straten van ons huis, ideaal dus. Een weekje lang, enkel de voormiddagen. Het kon niet meer stuk.
Tot we daar aankwamen en het helaas helemaal niet meeviel. Mijn dochter was tja volledig zichzelf, en in onze ogen heel erg normaal. Een nieuwe omgeving, mensen die ze niet kent. Er waren wel 3 klasgenootjes, maar dat was niet voldoende. Hoe dat ons vergaan is lees je in hier. Opgepast, toen was ik best nog gefrustreerd erover. Om het kort samen te vatten: We zijn samen enkel de eerste voormiddag gegaan en daar bleef het bij.
In de vakantie bleef ze wel haar wens uiten dat ze wou gaan dansen. Ok, geen probleem dan zorgen wij er voor. Op zoek naar een andere dansschool en die vonden we. Eens gaan kijken naar de opendeurdag en dan zijn we enkele zaterdagen gegaan. Op haar tempo. Hoe dat verliep kan je hier lezen. In het kort: We zijn er uiteindelijk mee gestopt omdat ze niet “durfde” te dansen. Ze durfde de sprong niet nemen om werkelijk te gaan meedansen. Dus dan wachten we maar even af tot ze er wel helemaal klaar voor is.
Het bleef een tijdje stil erover tot ze enkele maanden terug (net voor de grote vakantie) er weer over begon. Ze wou echt wel ballerina worden en op dansles gaan. Ok, we zoeken nog eens naar een andere dansles. We lieten haar niet opnieuw proberen in de laatste omdat wij dachten dat het daar te druk was voor haar.
We vonden een echte balletschool, niet zo ver. Niet veel later was er een opendeurdag waar ze eens konden proberen. Wij daar naartoe met volle goesting. Dat stond mij daar helemaal aan. Mooi ingericht, mooie balletpakjes te koop. Vooral: niet te druk, niet te groot, de kindjes in een apart zaaltje om te dansen. Vol met spiegels waar wij als nieuwsgierige ouders doorheen konden kijken. Dit leek mij ideaal. Dan kon ze niet bij ons blijven plakken. Begrijp me niet verkeerd. Ik vind het niet erg dat ze bij mij blijft plakken, maar hier hadden we echt het gevoel dat ze een zetje nodig had. Een zetje dat ze aankon en dat ze nodig had. Nog een reden waarom we niet terug gingen naar de vorige dansschool. Daar zaten alle ouders gewoon rond de dansvloer (druk!) en bleef bijgevolg onze dochter aan ons plakken.
Ik vertrouw op mijn kind, in heel veel situaties. We gingen toen ook echt met het idee van, als ze er klaar voor is, zal ze dansen. Zal ze zich los van me maken en gaan dansen. Maar toen gebeurde dat niet. Ok ja, we zijn misschien niet lang genoeg geweest. Ik had toen wel het moedergevoel eraan overgehouden dat ze iets meer nodig had. Vooral omdat ze het echt zo graag wilde.
Dus die andere, echte balletschool, leek ons ideaal. Ze kon ongestoord dansen, met niet te veel kindjes, in een rustigere omgeving. Ik zag het al helemaal voor me. Hoe ik daar zou zitten in de bar, iets drinken en kijken naar mijn eigenste ballerina. Daar kwam helaas niets van in huis. Op die opendeurdag weigerde ze resoluut een stap in de danszaal te zetten. Ze wou absoluut niet. Datzelfde moedergevoel sprak me toen ook toe. Dit doen we niet. Ik wil ze gerust een zetje geven om haar over een drempel heen te helpen, maar dit niet. Dus vertrokken we terug. Ze wou toen helemaal geen ballerina meer worden.
Enkele maanden later begon ze er toch opnieuw over. Mama, ik wil ballerina worden. Ik wil naar de balletles. Ok meisje, ik ga kijken of je nog ergens terecht kan. Weer gingen we op zoek. De échte balletschool waar ik zo’n goed gevoel bij had zat helemaal vol, helaas. Ik hoorde wat rond en 2 van haar klasgenootjes zaten ook op balletles. Ik informeerde daar even en ja hoor ze mocht een kijkje gaan nemen!
Ik ging met haar alleen richting die balletschool. Ze was terug heel verlegen maar ze keek er wel naar uit. Ikzelf had mijn bedenkingen want helaas kan je de kindjes niet zien dansen. Het is er ook de gewoonte dat de dansjuf de kindjes komt ophalen en ze dan samen naar de zaal gaan. Toen de juf er was wou mijn dochter niet. Ze was anders dan de vorige keer. Het voelde anders en dus pakte ik haar op – wat lukte, wat ook al veel zegt. En ging samen met haar mee met de groep. In de zaal aangekomen ging het veel vlotter dan verwacht. Ze ging naast haar vriendinnetje zitten. Verlegen en heel erg onzeker. Maar ze deed het toch maar. Dit zetje was wat ze nodig had. Dit kon ik haar met een gerust hart laten doen. Ik vertrok terug naar de bar.
Aan het einde van de les kreeg ik van de juf te horen dat ze in het begin stil was. Ze deed niet mee, tot ze opeens los kwam en wel wat meedeed. Dat klonk goed. Mijn dochter was super enthousiast. Waar ze voorheen geen woord zei tegen de directeur ging ze helemaal alleen naar hem toe. Ze vroeg of ze een balletpakje mocht passen. Ze wou er blijven en dansen. Dus hupla, balletpakje en schoentjes passen en haar inschrijven. Misschien een risico, maar ik voelde dat het goed zat.
Na die eerste les had ze heel wat te verwerken. Echt heel wat! Het moest er allemaal uit voordat we naar huis konden gaan, in de auto. Maar ik was er voor haar. Ik had haar in mijn armen (vanaf ze het toe liet) tot ze kalmer werd.
En ja hoor, de week erna ging het perfect. Ik moest mee naar boven met haar, maar helemaal geen probleem. Ze vind het heel erg leuk! Achteraf was er ook geen echte ontlading meer nodig. Wauw!
Wat ben ik trots op mijn meisje. Eindelijk is het zover en zit ze op haar geliefde balletles. Alleen heel erg jammer dat ik haar niet kan zien.
8 Comments
Oh echt super dat he tgelukt is!! Bravo Emma 🙂 En bravo mama dat je er zo rustig bij blijft en haar op haar eigen tempo begeleidt, geweldig!
Ja die Emma. Ze vergt veel van ons maar we zijn al heel wat bijgeschaafd 😉 haha.
Inderdaad, bravo voor jou om haar zo goed te ondersteunen en haar al die kansen te geven. Super voor haar dat ze haar “draai” eindelijk heeft gevonden! Hier ook zo’n ballerina’tje in huis… Is echt superschatig he.
Die kindertjes leren ons toch veel hé! Achteraf zijn we er toch blij om haha. En ja, SUPER schattig!
[…] met veel moeite en tranen onderweg was het uiteindelijk gelukt. Een uitgebreid artikel kan je hier lezen. Over onze zoektocht naar de geschikte timing en geschikte balletles voor onze […]
[…] met veel moeite en tranen onderweg was het uiteindelijk gelukt. Een uitgebreid artikel kan je hier lezen. Over onze zoektocht naar de geschikte timing en geschikte balletles voor onze […]
wauw zo een herkenbaar verhaal. Hier ook een dochter die enorm graag ballet wil doen maar we de stap niet durven zetten daar het in vele gewone dansgroepjes al fout ging en ook steeds die confrontatie met de juffen dat je hard moet zijn terwijl dit bij onze dochter net de omgekeerde werking heeft. Intussen hebben we dan een organisatie gevonden waar ze nu terecht kan om te dansen op haar tempo en nu moet lukken dat die juffen dus ook ballet doen. Deze hebben nu navraag gedaan of onze dochter ook is mag proberen dus we hebben nu ook een sprankeltje hoop dat haar droom dan misschien toch kan uitkomen.
Oh Elke, ik hoop het voor jullie!!