Emma danst heel erg graag dus toen we een hele tijd geleden het boekje kregen van vakantie activiteiten was ze ook enorm enthousiast om een weekje te dansen! Ideaal, 3 straten van ons huis, slechts 2,5 uurkes per dag. Met veel plezier schreven we haar in.
Vandaag was dan de dag! Een beetje kriebeltjes in de buik, al eens dansen op K3 thuis “om te oefenen”. Haar 2 beste vriendinnetjes en nog een klasvriendje waren er ook. Ok, het was tijd! Moesten ze allemaal, per twee, in een rij voor de deur van de danszaal staan en zo naar binnen. Emma had daar geen zin, ze wou bij mama blijven. Haar klasvriendje wou ook niet alleen naar binnen gaan, die stonden voor ons. “Het is beter dat je direct weggaat.” Snauwt ze tegen de mama terwijl ze heel hard aan zijn arm trekt. Nee, gelukkig gaat de mama gewoon mee naar binnen. Ik volg samen met Emma. We kijken met zen 4tjes wat vanaf de zijkant (5 als je Eden meetelt 😉 ).
Dansles, het eerste uur hebben die kindjes niet gedanst. Nee, ze moesten kennismaken met elkaar, ze mochten niet bij hun (houvast) vriendjes/broertje/zusje blijven staan. Ze moesten alles meedoen, zoals het hoort, ze mochten niet vallen want dan wenen ze, ze mochten niet wenen, ze mochten niet droevig zijn om hun mama/papa/oma, ze mochten niet niet willen meedoen, …
Wij zaten daar, Emma werd ietsjes losser, ik merkte dat omdat ze eens haar ketting afdeed en aan de kant legde (want neen dat mocht niet aan om te dansen), ook haar haarborstel dat ze vastklemde liet ze al eens los. Ik dacht, het komt wel, tegen het einde van de hele les doet ze misschien wel eens mee.
Het is pauze. Iedereen terug uit de zaal en iets drinken, eten en wat spelen met het speelgoed dat daar ligt. Kom de juf naar mij toe: “Zie je, als je ze aan mij gegeven zou hebben zou je dat niet hebben.” Hoezo, wat niet hebben, ik zorg graag voor mijn dochter, ik wil haar niet forceren, ik ken mijn kind. “Hier gebeurt het op mijn manier.” Ik wil haar liever zachtjes laten wennen, op haar eigen tempo. “Nee, ik wil geen ouders daar. Hier is het mijn manier” … Zo ging dat wat door, kortom ze luisterde niet, ze bleef erbij dat het haar manier moet zijn. Want ahja op vrijdag moeten ze toch een perfecte choreografie kunnen opvoeren voor de ouders en grootouders.
Een kindje die al van het begin aan het wenen was, was nog aan het wenen in de pauze. Ik ga er eventjes naartoe in de hoop haar gerust te kunnen stellen zodat ze verder iets blijer is. We praten een beetje, ze ontspant een klein beetje.
Het begint terug, allemaal in een rij naar binnen, ikzelf en de andere mama gaan natuurlijk ook mee naar binnen. Ze moeten allemaal op een plakkertje gaan staan, dan gaan ze eindelijk eens wat dansen. Maar zover is het zeker nog niet, Emma wil niet op een plakkertje gaan staan, ze wil nog even de kat uit de boom kijken. Dat kan en mag van mij. Eén van haar beste vriendinnetjes blijft ook aan de kant staan, ze wil niet meer dansen zegt ze tegen mij. Ok, mij goed. Het wenende meisje komt mijn hand vastnemen en blijft ook zo staan. Natuurlijk komt de juf dat kindje letterlijk bij mij wegsleuren en op een stip gaan parkeren. Dan wil ze dit ook doen met dat vriendinnetje, dat vriendinnetje houd greep aan de balletbar, en toch maar trekken, terwijl ze ook heel duidelijk zegt “Nee!”. Ik grijp in en sta te trillen op mijn benen.
“Ga maar weg, voordat je iedereen van me afneemt.”
Dat deden we dan ook, natuurlijk wachten tot de mama van het vriendinnetje terug was. Gezellig in het zonnetje met de vier (ahja Eden ook) spelende kinderen rondom ons.
Emma wil dansen, “Ga je een lieve dansles zoeken?”. Ja meisje maar dat zal niet meer voor deze vakantie zijn vrees ik. Wat jammer.