Mijn speciale gevoelige dochter deed het maar weer

Dat mijn oudste dochter een speciaal gevalleke is, met alle liefde gezegd en geschreven, is hier al meermaals gezegd. Van het gaan slapen wanneer ze zelf beslist, over er enkele jaren overdoen om een balletschool te vinden tot niet willen op een fiets zitten en opeens beslissen dat ze kan fietsen én het nog kunnen ook. Mijn oudste dochter deed het allemaal, keer op keer. Ja, dit artikel is een persoonlijk artikel vol details en stoef. Mama stoef, omdat elke mamablog die zichzelf serieus neemt wel eens moet stoefen. Dat hoort er gewoon bij. Geen zin in stoef? Bekijk mijn andere artikelen maar, leesgenot genoeg.

1e leerjaar

Ze zit nu in het eerste leerjaar en daar maken ze kennis met een “boekenronde” en een “voorstelronde”. Op de school zitten het eerste en het tweede leerjaar samen in 1 klas. Er zijn 2 klassen – ze zit niet samen met haar broer, die in het tweede leerjaar, in de parallel klas, zit. Elk kind moet doorheen het schooljaar een boekenronde en een voorstelronde doen. Eerst zijn de kinderen van het tweede leerjaar aan de beurt en daarna de kinderen van het eerste leerjaar, zodat de jongsten eerst op hun gemak kunnen kennis maken met deze nieuwe fenomenen, alvorens zelf aan de slag te moeten gaan.

Boekenronde

De boekenronde is heel simpel, ze kiezen zelf een boekje uit dat ze helemaal thuis lezen. Dan vullen ze wat vraagjes in, zoals wat ze van het boek vonden, hoeveel pagina’s het heeft, wie het geschreven heeft etc. Als ze aan de beurt zijn voor de boekenronde is het de bedoeling dat ze een, zelfgekozen, stukje voorlezen aan de rest van de klas en wat vertellen over het boek. Die ronde heeft onze dochter een tijdje geleden gehad en daar had ze geen enkele moeite mee. Haar stukje thuis oefenen deed ze zelden terwijl onze zoon nooit genoeg kon oefenen. Maar ik heb geleerd om dat los te laten. Wil ze niet oefenen, dan is dat maar zo. Als ik haar forceer of teveel eraan herinner dan is de kans zo groot dat ze dichtklapt en ben ik nog verder van huis. Dus neen, ik was beschikbaar maar ze had zelf helemaal de leiding. Zonder problemen of zenuwen ging ze die ochtend naar school. Ze zag het helemaal zitten. Achteraf kreeg ik ook te horen dat haar boekenronde super goed verlopen was.

Voorstelronde

Bij een voorstelronde mogen de kinderen helemaal zelf kiezen wat ze willen voorstellen. Dit kan gaan over een huisdier, een hobby, tomaten, diepzeeduiken, de planeten, ijsjes.. Onze zoon deed dit jaar zijn voorstelronde over Minecraft, vorig jaar koos hij voor treinen. De dochter wist meteen dat ze het over ballet wou doen, ze was er al helemaal enthousiast over. Tot een week voor haar ronde…

Foto van een les van vorig jaar

Balletoptreden

Toeval of niet, maar de week voor haar ronde mocht ik niets over de voorstelronde zeggen. Ik mocht het woord nog niet uitspreken of ze kroop in haar schelp en werd bij verder gepraat boos en was het beeld zonder klank de rest van de dag en avond. Toeval of niet, het weekend voor haar voorstelronde had ze het groot optreden van haar balletschool. Op zaterdagavond en op maandagochtend (1 mei) moest ze optreden met ballet voor een volle zaal. Misschien is er een verband, misschien niet.

Voorstelronde

Hoe het ook zij, de week voor haar voorstelronde wou ze er dus niet meer over praten. De enige manier om haar iets te doen zeggen bleek, dankzij mijn geniale inval, voor te stellen om het over haar baby zusje te laten gaan en niet over ballet. Met daarbij de subtiele hint dat ze dan haar baby zusje kon meenemen in de klas (en ik erbij natuurlijk). Ok, dat wou ze wel. Fijn, toch al een stap dichter naar een geslaagde voorstelling. Toch vroeg ik me nog altijd af wat er haar scheelde. Zoals het een mama betaamd ging ik overleggen met haar begeleidster (ook wel eens juf genoemd in sommige scholen). De begeleidster kon ook niets bedenken maar ze zou kijken of ze er eens over kon praten met haar.

Na school kreeg ik een heel enthousiaste dochter terug die voluit zei “Mama, ik ga toch over ballet doen!”. De begeleidster had een fijn gesprek gehad en mijn dochter wou oprecht over ballet doen. Het weekend ging in en op zaterdagochtend begonnen we samen haar voorstelronde voor te bereiden. Ik kreeg haar zelfs zover dat ze thuis haar ballet pakje aandeed en wou poseren voor foto’s waarop ze de 5 balletposities toont die ze geleerd heeft, want die in de klas demonstreren was een brug te ver, dan maar via foto’s. Super goed dus!

We schreven, zoals de bedoeling is bij de voorstelronde, enkele kernwoorden op een blad. Dat mag ze dan bij zich houden in de voorstelronde als kapstok om rond te vertellen. Ze zou dan ook haar ballet pakje tonen en natuurlijk de foto’s. Oefenen wou ze niet op zaterdag, geen probleem.

Balletoptreden

De zaterdagavond had ze haar balletoptreden. Ze had wel wat kriebeltjes, maar vooral heel veel zin. Omdat ze nu in het eerste leerjaar zit, mocht ik niet binnen gaan in de kleedruimte. Stel je voor: Ik voer mijn kind met kriebeltjes voor het grote optreden naar de zaal. Ik stap samen met haar uit, we nemen haar bak met kleren/eten/speelgoed mee en stappen naar de zaal waar ze zich kunnen omkleden en moeten wachten op hun beurt. De deur wordt geopend door een vrijwillige mama die instaat voor de ontvangst van de kinderen en die zorgt dat alles veilig verloopt. Mijn dochter staat daar met haar kriebeltjes, voor een vrouw die ze niet kent en moet binnen gaan in een plaats die ze niet kent (ze hebben geoefend op het podium maar de kleedkamer kent ze niet). Ik heb een dochter die graag weet wat er gaat gebeuren, die graag de plaats en de mensen kent. Mijn dochter wist ook dat haar éne ballet vriendinnetje die avond er niet was. Dus daar staat ze dan… en wat doet mijn dochter dan, als ik vraag aan haar, zal het gaan? Ik was helemaal klaar om de vrijwillige mama te trotseren en toch mee binnen te gaan, om haar te installeren op haar stoel en te kijken om haar op haar gemak te stellen. Wat doet mijn dochter dan? Dan knikt ze gewoon, “ja hoor mama, het zal lukken”.

Dan geef je een bemoedigende knik en zeg je tot later. Gelukkig zag ik een andere mama-vrijwilliger aankomen, die mijn dochter wel kent. Ik ging naar mijn auto en naar huis. Een ferm lesje in loslaten aan het meedragen. Ik weet dat mijn dochter het kan. Merken dat mijn dochter het werkelijk doet, is toch wat anders en behoorlijk emotioneel.

3,5 uur later had ik een heel erg uitgelaten en super trotse dochter mee naar huis. Wie er trotser was, mijn dochter of ik zelf valt moeilijk te zien, maar we glunderden allebei!

Foto van een les van vorig jaar

Voorstelronde

Op zondag hoefde er niets te gebeuren. Een heerlijk dagje thuis, geen optreden, wel een jarige broer en een uitstap naar de foor. Een ideale dag ook om de voorstelronde nog paar keer te oefenen. Ze probeerde het wel, dat oefenen, maar lukken deed het toch niet echt. Er over praten, dingen veranderen dat gaat niet. Nee, dan klapt ze dicht. Met rust laten dan maar. Dingen laten rusten en vertrouwen hebben, mama-lesje zoveel.

Balletoptreden

Maandagochtend had ze haar tweede balletoptreden. Het afzetten ging opnieuw super goed. Deze keer zat ik in de zaal en kon haar aan het werk zien. Ik zat nogal te blinken, trotse mama hier. Het is ook zoveel meer dan dat ene balletdansje op het podium. Het gaat van werkelijk naar de balletles gaan, zolang achter de schermen moeten wachten bij mensen die ze niet kent tot al die nieuwe en onbekende indrukken. Het optreden zelf voor een hele massa mensen is zeker niet het grootste obstakel. Maar wat deed ze het goed, werkelijk geweldig. Niet alleen door-mama-ogen-goed maar ook echt goed. Wederom een trotse dochter mee naar huis en een blinkende mama (& papa).

Klein detail, onze dochter oefent NOOIT haar ballet thuis, echt nooit. Ze zal misschien af en toe spontaan in een dansje uitbarsten, maar van ballet moves valt er dan niets te bespeuren.

Voorstelronde

Maandagnamiddag, nog een namiddag de tijd om de voorstelronde te oefenen. Nee, dat wou ze niet. Dichtklappen, boos zijn en weigeren te zeggen wat er scheelt. De voorstelronde wou ze niet doen, nee en nee. ‘s Avonds in bed wenen, want ze wil haar voorstelronde niet doen.

Dinsdagochtend, de dag van de voorstelronde. Ik wist onmiddelijk waar de klepel hing toen ze niet wou opstaan. Oh nee, daar gaan we weer. Mentaal bereidde ik me al voor op een heel lastige ochtend. Een ochtend waarin ik alles uit de kast zou moeten halen om haar zover te krijgen om op te staan, kleren aandoen en tenslotte nog op tijd op school te geraken. Gelukkig was dat allemaal niet nodig. Nadat ik haar beloofde om aan de begeleidster te zeggen dat ze het niet wou doen, ging het zonder problemen. Ze was niet de vrolijke dochter zoals we ze op de meeste ochtenden kennen, maar ze stond wel op, kleedde zich aan, at iets en ging mee naar school.

Ik had stiekem haar spullen voor de voorstelronde in haar boekentas gestopt, je weet toch maar nooit, toch? Op school aangekomen deed ik zoals beloofd en bracht haar begeleidster op de hoogte. Ze weet al dat ze soms een iets andere aanpak nodig heeft en begreep me. En ja hoor, toen ik haar na schooltijd kwam ophalen kwam ze glunderend naar mij toegelopen en het eerste wat ze zei was “Ik heb mijn voorstelronde toch gedaan mama, ik ben super trots op mezelf.” Echt, geweldig. Hoe dit dan gekomen is? Wel, op onze school hebben ze geduld met de leerlingen. Mijn dochter is niet zoals een gemiddeld kind en heeft een andere aanpak nodig. Eerst en vooral heeft ze tijd nodig om zich op haar gemak te voelen. Ze kan zich niet goed inbeelden wat het is om op school te zijn als ze thuis is, toch niet als er dingen als voorstelrondes moeten gebeuren. Ze heeft de tijd nodig ‘s morgens, in de gewone klasronde om tot zichzelf te komen en zich aan te passen aan haar omgeving.

In plaats van, zoals alle andere voorstelronde’s, ‘s morgens te laten doorgaan heeft mijn dochter haar voorstelronde na de middag gedaan. Onder de lieve begeleiding van haar begeleidster werd het een succes. Zo’n groot succes dat ze helemaal opgelucht en trots is op zichzelf. “Mama, volgend jaar zal ik mijn voorstelronde wel willen doen.” Weer een brug overwonnen, weer een stapje dichter bij het benutten van haar potentieel, en beseffen wat ze wel niet kan, als ze maar durft.