Een schat en een hond

Het was een warme zomerdag aan het strand van Oostende. Ik was gezellig op stap met mijn gezin. We hadden een rustige ochtend, geen haast en geen stress. Dat komt niet zoveel voor als we op uitstap gaan. Vaak is het stressen en rommelen. Nadenken wat er allemaal mee moet en waar we alles gaan stoppen. Dan durf ik wel eens mijn geduld te verliezen of te roepen “Komaan, schoenen aan dat kan jij toch zelf.”. Ook al weet ik dat het kind in kwestie dan nog meer zal doen alsof hij een gilamonster is. Weet je wel, een van de traagste dieren op deze aardkloot. Het is mijn taak als mama om mijn kinderen daarin te begeleiden, en dat doe ik dan ook. Ik gebruik wat ik gekregen heb van God, helaas gaf Hij me meer stemgeluid dan geduld. Ik weet ook dat het de bedoeling is dat ik daaraan werk. Geloof me, met vijf kinderen, de ene langzamer dan de andere gebeurt dat ook wel maar mijn ongeduld haalt me altijd in. We hadden dus een bijzonder fijne ochtend gehad en gauw zaten we in de auto richting Oostende. Een uurtje later waren we er.

We hadden reeds een geweldige ervaring opgedaan bij 3D World, waar we regelmatig de slappe lach hadden. Het lachen verging ons ook wel als de dochter voor de vijfenderstige keer zich op de grond smeet en zelfs de 3D koala’s hun hoofd liet draaien om te zien waar dat oergebrul vandaan kwam. Dat hadden we overleefd en om onszelf te belonen namen we een heerlijke warme wafel, ik gaf mezelf en mijn lichaam een gezond broodje cadeau. Weet je wel, dat was nog in de ochtend en toen zat ik nog vol goede voornemens. Het ijsje dat we later in de namiddag kregen zal ik straks niet vermelden. Nu, het was gezellig. Mijn gezin had er veel zin in, Oostende baadde in de zon en ik zag er goed uit.

Op ons namiddag programma stond het zandsculpturen festival. Vorig jaar waren we er ook al eens en dat was bijzonder relaxed. Toen was er bijna geen kat, ook geen hond. De kinderen konden vrij rondlopen en kijken naar wat ze wilden. Dit jaar was dat wat anders, Disneyland bestond namelijk vijfentwintig jaar en dat moest natuurlijk uitbundig gevierd worden overal. Zo ook in Oostende, de zandsculpturen hadden dus namelijk een Disney thema. Geweldig voor de Disney liefhebber in mij dat al rondjes springt zodra het D woord uitgesproken wordt. Ik had er enorm veel zin en zo ook honderden mensen met mij. Zo kwam het dat ik daar stond, te wachten aan het busje op onze gezinsfoto. We konden daar een gratis gezinsfoto laten nemen en dat hadden we gedaan. Zonder onze oudste dochter want die was namelijk weer maar eens boos. Nouja, dat drukte onze pret niet.

Ik stond daar met mijn drager met daarin de dreumes. De dreumes zit graag op mijn buik in de drager en niet op mijn rug. Zodoende hing ze dus op mijn buik en zag ik niet wat er aan mijn benen en voeten afspeelde. Ergens liepen mijn vier andere kinderen rond, de dochter stond boos te wezen en de grote zoon is al lekker lang dus dat is ook geen probleem. De kleine snottertjes stonden ergens rond mijn benen. Een van die kleine snottertjes had een schat gevonden. Die schat, eigenlijk een leeg flesje, hield hij stevig vast in zijn pollekes, ook toen er een nieuwsgierige hond wat naderbij kwam. Dat zag ik niet, nee, dat hoorde ik pas achteraf. Ik zag namelijk niets door het bundeltje dreumes dat gezellig aan het rondkijken was vanaf haar veilige plaatsje op mijn buik. Ik stond te genieten van de zon tot onze foto uit de printer zou rollen tot ik opeens kwade blikken voelde. Ik draaide mijn hoofd wat naar rechts en ja hoor die kwade blikken waren op mij gericht. Op mij en op mijn benen, nouja op het kind dat tegen mijn benen gedrukt stond. ‘Wat is er gebeurd?’ Ik keek verbaasd naar die kwaad kijkende mensen.
‘Hij heeft op de hond geslaan.’ Snauwde de vrouw al wijzend naar mijn kind.
‘Oei, wat is er gebeurd?’ Ik trok mijn kind in mijn gezichtsveld.
‘Hij sloeg met zijn flesje op mijn hond.’ Verduidelijkte de eigenaar van de hond.
Ik keek even naar de hond, hij stond veilig aan de kant en leek er gelukkig niet boos om. ‘Mijn excuses, ik zag het helaas niet.’ Ik ging door mijn knieën. ‘Hé, waarom heb jij de op de hond geslaan?’
‘Ik weet het niet.’
‘Mag je op hondjes slaan?’
‘Nee.’ klonk het heel aarzelend.
‘Ok, ga je het toch nog doen?’
‘Nee.’
‘Goed, je mag nooit op hondjes slaan. Hondjes hebben dan pijn en dat is niet fijn.’
‘Ok mama.’
‘Knuffel?’ Na de knuffel stond ik recht en keek ik naar de eigenaar van de hond. ‘Sorry mevrouw, ik hoop dat alles ok is.’ Daar kwam geen antwoord op, enkel afkeurende blikken. Vier namelijk, eentje van de eigenaar van de hond, eentje van  de mama van de eigenaar van de hond en twee van een jong koppeltje die duidelijk meer honden dan kinder mensen waren. Er kwam geen antwoord op mijn verontschuldiging en vraag, wel gefluister maar niet aan mij gericht.

‘Zo’n bende kinderen hebben en ze niet kunnen opvoeden.’
“Wablieft,” dacht ik in stilte. Mijn foto was reeds afgedrukt en we waren verder aan het genieten van de heerlijke Disney beelden. Na die van Vaiana te hebben bekeken hoorde ik de mama van de eigenaar van de hond achter mij. Ik draaide me om en zag ze naar ons kijken. Mijn kinderen waren om ons heen aant kijken naar de beelden.
‘Mama, mama, daar staat Belle!’
‘Ik kom schat.’

We keken verder naar de zandkunst en vervolgden onze weg terug naar buiten. De gedachte aan een ijsje liet het water al in mijn mond lopen. Waarschijnlijk dachten de helft van de bezoekers ook al aan hun ijsje of een verkoelend drankje want er stond een file om buiten te kunnen. Omdat we toch heel langzaam gingen besloot onze zoon zijn schat te vullen met zand op een rustig plekje.
‘Zie hem daar eens zitten.’
Ik draaide me om en zag het jonge koppeltje hondenliefhebbers mijn zoon zijn richting uit kijken. De afkeuring droop hun gezicht af, hoe kon het ook anders. Een kind op een strand dat met zand speelt, dat kan toch echt gewoon niet. Ik ben echt een enorm slechte moeder, ik laat mijn kinderen honden slaan en met zand spelen. Dat allemaal op één dag, daar zijn de loedermoeders die eens een boterham met choco meegeven met hun kind als lunch echt niets meer tegen.
‘Wat zijn wij toch voor ouders he? We hebben vijf kinderen en we zorgen er niet voor. We laten ze zomaar de boel op stelten zetten.’ Zei ik net luid genoeg om door het jonge koppeltje gehoord te worden.