Mijn lieve gevoelige dochter,
Als alles goed gaat ben je zo ontzettend lief. Je hebt een heerlijk karakter, je bent zorgzaam en vrolijk. Je staat te dansen en te zingen. Je speelt met je baby zusje en zorgt voor de anderen. Je bent een echte poppenmama en houdt enorm van rollenspelen. Je bent opgewekt en onbezonnen. Je maakt grapjes en lacht om de kleinste dingen. Je zou de hele living en speelhoek op je eentje opruimen.
Ik lette niet goed op en dan was het gauw gebeurd. Ik stopte eventjes met op mijn tenen lopen en het was te laat. Ik liep op eieren en ik zakte erdoor. Ik liet me even gaan, doch niet helemaal. Het was meteen te laat.
Het was misgelopen en je wereld stond stil. Je liet een kommetje cornflakes op de grond vallen en ik zei iets te hard “Oh nee, raap het maar vlug op!” Ik schreeuwde niet, ik was niet boos, ik zei het gewoon iets te hard. “Oh nee, raap het maar vlug op!” Dit ging niet. Dit kon je niet. Ik zag je blokkeren. Toch zei ik nog eens “Raap het maar op.” Ik zag dat dit te laat was. Ik zag dat het geen zin meer had. Voordat ik het zag wist ik het al. Want ik ken je. Je bleef stokstijf staan en begon onbedaarlijk te wenen. Je ruimde niet op. Je kon het niet. Je had niet verwacht dat je kommetje ging vallen. Dus had je ook geen reactie van mij verwacht.
Ohja, ik weet na al de jaren ervaring als jou mama hoe ik wel kan reageren. Ik moet uiterst lief reageren. Beter nog, gewoon zwijgen. Afwachten en zwijgen. Als je bekomen bent van het onverwachte kan ik stil zeggen dat je het kan opruimen. Misschien kan ik er zelfs een grapje bij maken of komen helpen. Dan ga je aan de slag en is het zo voorbij. Toch gebeurt het soms dat het onmogelijk is. Dat geen enkele reactie goed van me is, dat het zwijgen ook te luid is. Dan kan ik je zachtjes uit de put halen. Door lief en zacht te zijn. Door zelf op te ruimen. Soms moet ik gewoon wachten, geduld hebben tot het over is. Ik weet hoe ik kan reageren, toch doe ik het niet altijd.
Soms ben ik te luid, soms ben ik geschrokken en zeg ik iets. Dan sta jij stil en kan jij niets meer doen. Telkens als dat gebeurt breekt mijn hart. Het schuldgevoel komt meteen de kop opsteken en ik wil de tijd terugdraaien. Ik wil het ongedaan maken. Ik wil fluisteren en lief zijn. Soms wil ik stampen en schreeuwen “Ik was stil en ik ben niet boos.” Dit helpt niet, dat weet ik want ik deed het al.
Weet je lieve gevoelige dochter. Het leven met jou is een feest waar ik dansend wil doorgaan. Jammer genoeg dans ik op eieren. Ik doe elke dag, elk moment mijn uiterste best om ze niet te breken. Dit lukt goed, tot heel goed. Elke dag word ik er beter in. Elke dag oefen ik mijn zelfbeheersing, leer ik beter en beter op de eieren te dansen. Toch lukt het niet altijd. Dan schiet ik erdoor, krak. Laat dat nu net de momenten zijn waarop ik veel bijleer. Waarop we elkaar beter leren kennen en we samen kunnen groeien. Zonder te stampen of te schreeuwen.
Ik hou van je.,
Mama
Al ingeschreven voor de nieuwsbrief omtrent autisme en meer?
[mc4wp_form id=”18016″]
9 Comments
Oh ocharme ❤
Als je er nu ‘lieve zoon’ van maakt dan zou het zo over Thibeau kunnen gaan 🙂 Heel herkenbaar dus, dankjewel <3
Moh… elke dag is weer een zoektocht…
x
Herkenbaar. Wat hier geholpen heeft is op de momenten dat mijn zoon het kon hebben, ik hem over zijn grens meenam. Stukje voor stukje steeds verder. Hij en ik hebben het onmogelijke voor elkaar gekregen en hij is zoveel gegroeid dat zelfs specialisten met grote ogen en open mond staan te kijken.
Wat jaren geleden vaste routes waren, zijn tegenwoordig de meeste creatieve routes geworden en zelfs op de meest onverwachte momenten. Het heeft heel veel tijd, heel veel energie en vooral bergen met geduld gekost maar het resultaat mag er zijn! Succes ermee, je doet het goed!
Prachtig beschreven. Wat ken jij je kind goed. En wat knap dat je ziet waarom ze soms blokkeert. Neem jezelf niet teveel kwalijk, het is voor haar misschien wel een goede oefening voor de harde buitenwereld die niet altijd rekening met haar houdt, om af en toe te schrikken in een omgeving waarbij het daarna meteen weer veilig is en ze gerust gesteld kan worden.
Zo herkenbaar.
Onze zoo is heel gevoelig.
Je leert elke dag bij.
Dat klopt inderdaad! Fijn de herkenning.
Erg mooi geschreven. Gelukkig niet heel herkenbaar, maar wij hebben weer onze eigen struggles 😉
Dank je.
Ja, de struggles blijven vrees ik 😉