Lees hier wat voorgeschiedenis van onze kinderen bij de tandarts.
Sometimes, things scare us, but we find ways to cope.
– Minnie Mouse
Een tijd terug moest ik met mijn dochter naar de tandarts om enkele beginnende gaatjes te laten verzorgen. Ze zag het niet zitten. Uiteindelijk kreeg ik haar in de auto gepraat, met ongepoetste tanden en ongekamde haren. Aangekomen bij de tandarts duurde het me 15 minuten en 2 geneerde wangen om haar van de auto tot bij de tandarts te krijgen. Ze bleef staan in de gang aan de deur. Toen ging het van kwaad tot erger.
De tandartsassistente kwam even beleefd kijken, waarop mijn dochter ging schreeuwen. Krijsen. Gelukkig was de tandarts klaar en kwam hij niet veel later ook even kijken. Na enkele zinnen gewisseld te hebben trok ik mij terug in de wachtkamer en nam de tandarts mijn dochter op en bracht haar naar zijn praktijk. Daar zat ik dan, verslagen, op het randje van wenen, te luisteren naar mijn dochter haar gekrijs. “Nee!” “Mama!!”
Ik voelde mij de slechtste moeder ooit. Ik weet dat het geen zin heeft om naar haar toe te gaan. Dat deed ik vorige keren al. Het had geen zin. Na nog wat meer “Mama!!!” gevolgd door wat stilte waarop het opnieuw begon kwam de tandarts terug. “Het heeft geen zin mevrouw.” Zucht. “Ze is zelfs niet op de stoel gaan zitten en dat is echt wel nodig voor een behandeling met lachgassedatie.” Dat weet ik. Verslagen bedankte ik hem en nam mijn dochter in mijn armen. Ze kalmeerde. Nog even afrekenen en de beslissing om haar opnieuw onder narcose te behandelen uitstellen.
Ik weet het niet meer.
Moeten we nu echt weer naar het ziekenhuis om twee beginnende gaatjes in melktandjes te laten verzorgen? Dan zitten we daar een hele dag, terwijl het bij de tandarts op een kwartier gefixt kan zijn. Ik reed naar huis en trok me terug op mijn kamer. Ik weende al mijn frustratie en zorgen eruit.
Mijn dochter komt al van ver. Ik weet dat ze, ooit, op haar tijd, ook deze angst zal overwinnen. Maar, daar zijn we nog niet.
UPDATE
Na die mislukte afspraak heb ik het met rust gelaten tot het helemaal vergeten was. Toen heb ik heel af en toe op een luchtige maar duidelijke manier gezegd dat de gaatjes in haar tanden er zijn en niet zomaar weggaan. Ik heb duidelijk gemaakt dat ik niet wil dat ze daarvoor opnieuw naar het ziekenhuis moet gaan. Na enkele maanden zei ze, uit zichzelf, dat ze het opnieuw wou proberen bij de tandarts. Dus ik belde naar de tandarts voor een nieuwe afspraak, ik heb hem moeten overtuigen om een afspraak te krijgen want hij geloofde er helemaal niet in. Natuurlijk is het me gelukt en de afspraak werd gemaakt.
In oktober 2018 was het dan zover. De weken voor de tandarts afspraak begon de voorbereiding. Mondeling stap voor stap haar doorheen het bezoek praten: We staan op, doen onze kleding aan, brengen de kinderen naar school met de auto, we gaan samen terug in de auto zitten, je neemt een pilletje en we rijden naar de dokter. Bij de dokter stap je uit de auto en ga je samen met mij naar binnen. We wachten rustig in de wachtzaal, dan gaan we op de stoel gaan liggen en ademen we rustig in het maskertje. Dit herhaalde ik elke dag, verschillende keren.
Aan wat het nu precies lag, geen idee, maar het ging. Ze was doodsbang maar er was geen crisis, geen drama, geen gehuil, … Toen het bezoekje achter de rug was kwamen de tranen van pure opluchting. Wat ben ik trots op haar!