Onze oudste ging op stadsklassen

In het jongste lager (1-2 leerjaar) gaan ze in het eerste deel van het schooljaar op stadsklassen. Dit jaar werd het Kortrijk. Heel erg dichtbij dus. Ze overnachten in de warande en deden allerhande uitstapjes in Kortrijk zelf. Ze hebben onder andere de burgemeester ontmoet.

De voorbereidingen

De zoon was direct heel erg enthousiast. Dat ligt volgens mij aan het feit dat de boerderijklassen van vorig jaar heel erg goed verlopen waren. Het jaartje daarvoor ging hij niet mee. Dus, hij zag het zitten. Dat begon heel goed!

De informatie en inschrijvingfiches waren allemaal in stijl van een vliegtuigreis heel erg fijn en goed uitgewerkt.

De zoon zag het nog altijd goed zitten tot zelfs de avond ervoor!

Het vertrek

Hij was nog enthousiast maar toch al wat twijfelachtiger toen we naar school reden met zijn koffer in de auto. Alles zat erin, we hebben het verschillende keren met hem overlopen.

Op school aangekomen hadden de begeleiders alles heel goed uitgewerkt en echt een vlieghaven van de school gemaakt. Geweldig. De meeste kinderen vonden alles super leuk. Voor onze zoon was het wat te overweldigend. Alles werd heel echt gemaakt in zijn ogen. Desondanks we thuis verschillende keren goed uitgelegd hadden dat ze niet écht écht écht met een vliegtuig weg gaan drong het niet door. Zo’n mooie uitgewerkte ontvangst liet hem natuurlijk nog meer geloven … Hoe hard ze ook hun best deden de school en het werkelijk heel tof uitgevoerd hebben, voor zo’n kindjes als onze zoon is dat er soms teveel aan. Al zag ik hem ook wel op een bepaalde manier ervan genieten.

Na een hele procedure, een stempel in zijn zelfgemaakt paspoort, een vliegritje in de turnzaal, … mochten ze wachten op de bus om naar de bestemming te gaan. De bus kwam natuurlijk niet af, er zal vast wel ergens staking geweest zijn. Dus gingen ze maar te voet op weg (wat natuurlijk al vooraf de bedoeling was, het is niet zo ver stappen).

Daar kwam het. Onze zoon stond gewoon bij de andere kinderen. Niets aan de hand zou je denken. Nou, als zijn mama zijnde zag ik dat er vanallles aan de hand was. Dan kon ik 2 dingen doen: 1. Gewoon negeren hem verder vrolijk uitzwaaien hij zou gewoon meegaan zonder iets meer. 2. Naar hem toe gaan, wetende dat hij zal beginnen wenen.

Ik koos voor 2. Voor mij is dat eigenlijk de enige echte optie. Hij begon te wenen, hij vond 2 nachten ergens anders slapen plots wel heel erg veel. Hij zag het niet meer zitten. Ik troostte hem en begreep hem. Toen zochten we samen een stap-maatje en namen we nogmaals afscheid. Met een klein hartje ging ik zelf naar huis.

Tussendoor

Als mama zit je toch continu te denken hoe het zou gaan. Wat ze aan het doen zijn. Hoe hij zich voelt. Durft hij dit wel te zeggen of te vragen? Gelukkig hoorde ik de eerste dag in de namiddag en de volgende dag ‘s avonds een bevestigend berichtje dat hij het écht wel naar zijn zin had. Oef!

Voordat de tweede avond was heel erg lastig voor mij. Die was er precies echt teveel aan. Ik was werkelijk aan het aftellen om hem te mogen ophalen.

Hem ophalen

Super blij dat we hem eindelijk konden gaan ophalen. We kwamen dan ook een half uurtje te vroeg. Ze waren net gezellig een brownie aan het eten ter ere van iemand haar verjaardag. Een dikke knuffel en ik zag dat hij wel heel erg blij was me te zien, zelfs wat emotioneel. Nog wat verder in groep de stadsklassen afsluiten, benoemen wat ze het leukste vonden en dan mochten ze nog een katoenen boodschappentasje personaliseren met textielstiften. Tot onze zoon echt begon te zeggen dat hij weg wou.

Gelukkig duurde het dan echt niet lang meer en kregen we nog 3 kindjes mee in onze auto om op school af te zetten. En daar kon ik zelfs nog een deeltje van het forum meepikken waar ik nog Emma en Adam kon zien dansen. Dank U God.

Onze zoon leek zich echt heel goed geamuseerd te hebben. Hij was heel blij dat het afgelopen was maar hij wil ook wel nog eens terug gaan! Dus dat klonk goed! Hij babbelde heel veel en genoot van de knuffels en mijn nabijheid.

Alles verliep heel vlotjes. Blije kindjes in de auto terwijl we naar onze vakantiebestemming reden. Toen we een tijdje terug merkten dat onze vakantie aansluit op zijn stadsklassen had ik er echt schrikt voor. Het leek allemaal heel vlotjes te gaan. Hij was blij en keek ernaar uit.

En dan kwam het

Alles ging heel erg goed. Rijden naar het vakantiehuisje, ons installeren, eten, wat praten, … Dan was het tijd om te gaan slapen. Het begon allemaal met een grote fout van mij. Ik ben de volle melk vergeten. Geen volle melk voor in zijn fles voor het slapengaan. Dat kon niet. Er was wel halfvolle melk maar dat was absoluut niet ok. Toen ging het van kwaad naar erger. Alles kwam eruit. Woede en vooral tranen. Heel veel grote dingen en minstens zoveel kleine dingen kwamen eruit. Hij bleef wenen en kon niet meer ophouden.

Uiteindelijk is het gelukt met heel erg veel tijd, geduld, liefde en empathie.

Zo blij om weer volledig te zijn!