Onze allereerste k3 show

Ja, ik geef het hier meteen toe: Ik ben fan van K3. Ik kan de schijn wel ophouden dat ik het enkel en alleen maar doe voor mijn dochter Emma. Nope. Ok ja, deels wel omdat ik nu eenmaal zo’n fantastische mama ben en dus mijn kindjes gelukkig wil zien. Ik vond het al nooit een straf om samen te kijken naar programma’s als Hallo K3 of De wereld van K3, de films en de musicals spelen we hier ook regelmatig op onze tv. Ik geniet er wel van en was echt fan van de meisjes.

K2 zoekt K3

Die zoektocht heb ik helemaal gevolgd. Ik herinner mij dat nog heel erg goed. Ik was toen hoogzwanger van Abel. Tijdens alle pauze’s ging ik meermaals de trappen op en af in de hoop dat hij dan wat ging zakken. Ik zat veelal te kijken met een schaaltje ananas op mijn bolle buik. Niets hielp natuurlijk om het allemaal op gang te krijgen. Ik moest geduldig wachten tot ik voor het eerst mama zou worden. Gelukkig was er de zoektocht naar een derde K3’tje wat het wachten toch ten minste een avondje makkelijker deed gaan.

K3 zoekt K3

Ook deze zoektocht heb ik trouw gevolgd. Heerlijk vanuit mijn luie zetel met jawel, opnieuw een bolle buik. Deze keer niet van mijn eerste kindje maar van een vijfde! Af en toe bekeken we afleveringen opnieuw, via de harde schijf of de herhalingen samen met Emma. Genieten!! Ik had ook zo mijn voorkeuren, op het einde had ik dan ook een eigen K3tje samengesteld. En jawel, mijn gewenste K3 is het ook geworden. Jiha! Ben ik super blij om. Na wat nadenken en verlangen dan toch beslist om kaartjes te bestellen voor de afscheidstour van Karen, Kristel en Josje. Het nadenken was niet omdat ik niet wou gaan maar omdat ik toen zou bevallen zijn van een lief meisje. Lieve meisjes zijn niet altijd zo lief als ze eventjes hun mama moeten missen. Ik waagde het erop, met het idee dat als het niet zou lukken er ook iemand anders met Emma kon gaan. Stiekem wist ik ook wel dat het dan wel al heel erg zou moeten zijn. Ik wou gewoon heel erg graag zelf die show zien! Omdat we al wat aan de late kant waren vonden we enkel ticketjes met plaatsen ver van elkaar. Ah, wat maakt het ook uit. Emma kon gewoon op mijn schoot zitten.

K3 show – de afscheidstour van Karen, Kristel en Josje

Dan was het eindelijk zover! Weken op voorhand was ik al met de voorbereiding bezig: Kolven zodat Anna genoeg melkjes had om te drinken. Ik had er meer minstens zoveel zin in als Emma. Oh wat keek ik ernaar uit! Ik had nog nooit de “oude K3 ” gezien, heel fijn en vol verwachting stapten we in de auto en reden we richting Oostende.

Bij het Kursaal aangekomen zagen we al overal meisjes wandelen met K3 kleedjes. Emma snapte er niets van, wat een toeval zeg dat er daar zoveel meisjes zijn met zo’n kleedjes aan. Hoh hoe zou dat nu toch komen!

We besloten om de 2 gereserveerde plaatsen te bekijken en  zo te beslissen waar we het beste zouden zitten. We kozen voor het zijbalkon daar zaten we qua gevoel op de eerste rij! Niemand zat voor mij en we konden super goed zien. Emma zat heel de show op mijn schoot. In het begin nogal onder de indruk maar na een tijdje kon ze er volop van genieten en zong ze zelfs af en toe mee. Los dansen heeft ze niet durven doen, maar stilzitten kon ze toch niet.

Toen het tijd was om tekeningen te gaan afgeven wou ze na een paar minuutjes ook dichterbij gaan kijken. Ze had geen tekening mee maar ah waarom niet hé. We gingen naar beneden en zijn zonder problemen aan het podium geraakt. We stonden op een meter van Karen vandaan. Emma durfde haar hand niet uit te steken. Daarna kreeg ze ook de kans om Klaasje een handje te vragen maar ook dat deed ze niet. Haar oogjes, zo schitteren. Zo vol vreugde en blijdschap. Heerlijk!

Het was een fantastische show, met 6 schitterende vrouwen op het podium. Een prachtig ballet en alles mooi aangekleed. Natuurlijk merk je nog een verschil tussen de “oude K3” en de “nieuwe”. Daar groeien ze vast nog in, we moeten ze de tijd geven. De andere hebben zowat 17 jaar de tijd gehad om te staan waar ze nu staan … Kortom, het was een prachtige show. Maar het allerfantastische was toch die oogjes van Emma. Onvergetelijk.

Als afsluiter kochten we als herinnering nog een ballon en we reden met een grote glimlach richting ons huisje.