Die dochter van ons – Emma

“Adam, zeg eens lekker”
Waarop Emma: “Lekker.”
“Ben jij Adam?”
“Nee, ik ben Emma.”

“Papa, is het nog ver?”
Papa is aan het autorijden en heeft dat dus niet gehoord, zoals altijd.
Ze herhaalt haar zin nog een 6tal keren tot ik antwoord “Het is nog 15 min rijden.”
“Ik vroeg het aan papa!”
Waarop ik dan Bram moet aanstoten, die heeft NIETS meegekregen van heel die conversatie …

“Ik wil hier een vlechtje en hier een staartje.”
“Mijn speldjes moeten hier zitten.”
“Ik wil dit rokje! En deze sokken!”
“Ik wil dit topje over mijn lange mouwen.”

Onze Emma, een meisje, een danseres, een tetterkont, een drama queen.

Een meisje die weet wat ze wil, hoe ze het wil.
Een meisje die blokkeert, maar dan ook echt werkelijk blokkeert als het niet gaat zoals ze in haar hoofdje heeft.
Die kan brullen en tieren tot zelfs de bejaarden in het rusthuis een paar steden verderop haar horen.
En dan, knuffelen en uitsnikken, slap en moe.

Mijn meisje, mijn knuffeltje, mijn allerliefste schattebout.