Laten we doen alsof we nu 1 januari zijn. Laten we eindelijk eens de goede voornemens uit de kast halen die al enkele maanden, anderen zelfs enkele jaren liggen te wachten om uitgevoerd te worden.
Nu is de tijd. Om één of andere reden is het nu de tijd. Eindelijk eens, na jaren twijfelen en te bang zijn een groenten en fruitpakket te bestellen vandaag dan eindelijk besteld. Ook beslist wanneer mijn project zal starten dat ik al eventjes naar hintte in mijn blogje over Julie en Julia, daarover later zeker meer. Nouja toen stond het nog niet zo goed vast wat mijn project precies zou inhouden. Nu wel, de knoop is doorgehakt een knoop waar ik al meer dan een jaar over denk. Vandaag is de start gezet. Is het de lente, is het de zomer of de aankomende vakantie geen idee maar het voelt goed!
Momenteel is het nog altijd heel erg druk in mijn planning, het tweede jurkje is bijna afgewerkt met nog een week te gaan. De 3 (avond)cursussen lopen op zen einde, nog een examen doorstaan, … en dan rust! Of toch rust tussen al mijn wilde plannen door om “het koken” terug goed op te pakken en niet enkel eten klaarmaken maar echt, met liefde, koken. In die hoop dat die liefde ook echt aangewakkerd zal worden. En het huishouden hé, de was en de plas bijbenen en bijhouden. En hopelijk deze keer voor echt. Ons huisje ook stilletjes aan verbouw klaar maken, alle overbodige rommel buiten, mensen blij maken ermee.
Vandaag eindelijk de speech geschreven voor op de opdraging van Eden, waar jullie trouwens uitgenodigd zijn om deze bij te wonen. Dat brengt me ook op een ander soort voornemen, eentje die te maken heeft met mijn geloof, maar de woorden vind ik er nog niet voor. Het lijkt net of iets me tegenhoud om deze goed te vormen, neer te schrijven. Maar ze komen, ik geloof erin. En ik sta er niet alleen voor.
Nu zal ik mijn kinderen en mezelf voorzien in iets om te eten, manlief trekt een streep door mijn bad plannen door later thuis te komen. Ik heb altijd tijd nodig om dat te laten bezinken, mijn bad tijd, daar kan ik zo naar uit kijken. Vanavond dus niet, ik overleef het wel. Ik heb tenminste een bad, en ik kan als het nodig is dat bad vullen met water om daar voor mijn plezier in te gaan liggen. Wat een zegen, wat een rijkdom. Hmmm zou ik dat allerlaatste vermelde voornemen toch stilletjes al aan het uitvoeren zijn?
Alvast slaaplekker, ik ben benieuwd waar Emma de nacht zal doorbrengen. Afgelopen nacht was dat naast mij. Dit was al een hele tijd geleden, wat eigenlijk heel erg straf is voor haar. Onze kleine meid is groot aan het worden. Met vallen en opstaan, voorlopig is ze in een val momentje vrees ik. Al sinds zondag scheelt er iets, te merken aan het niet willen knutselen in de zondagsschool, maandag een hele dag vastzitten en dinsdag tot nu heel moeilijk afscheid nemen op school. Emma is zo’n meisje die als het schooltijd is even vrolijk zwaait en de klas lachend binnen huppelt om niet meer naar me te kijken tenzij ik geluk heb. Deze week dus niet. Ik hoop nog te ontdekken wat er haar dwarszit zodat ze het niet alleen moet dragen.
En nu ga ik koken. Eten klaarmaken, luisteren naar mijn kindjes en deze (hopelijk samen met manlief) in bed stoppen en bidden dat ze een vredige nachtrust hebben en morgen kunnen genieten van hun dagje verlof!