Opdraging Eden

Opdraging Eden

Vandaag hadden wij de eer om Eden op te dragen – voor te stellen – aan God en Zijn gemeente.  Heel fijn om familie en vrienden te zien die speciaal eens kwamen meekijken, dankjewel voor de aanwezigheid, dat doet deugd. Net zoals bij Adam heb ik een “speechke” gedaan. Bij Adam was ik er nog trots op dat ik pas bij het allerlaatste zinnetje ben beginnen te snotteren, nouja, Bram heeft de helft verder gelezen deze keer. Meer uitleg hoeft hier niet bij.

De pottenbakker, onze kerk

De pottenbakker is niet onze “eerste” gemeente, voordat we, ondertussen al 3,5 jaar geleden, verhuisd zijn van Gent naar Kortrijk, gingen we naar De Burg. Ik vond en vind het toch wel moeilijk om over te schakelen van gemeente. De opdraging van Emma hebben we toen ook nog in de Burg gehouden zelfs al waren we al verhuisd (die van Abel was er natuurlijk ook). Adam en Eden dus bij De Pottenbakker. Deze keer, na toch al heel wat tijd, gaf het me echt een thuisgevoel toen ook de gemeente volmondig “Ja” zei op de vraag of ze (in het kort) ons zouden helpen om een gezin te zijn naar God’s verlangen.

Overmand door emoties

Wat een emoties allemaal.
Dankbaar voor mijn man die mijn speech van me overnam toen het me niet meer lukte.
Onbeschrijfelijke reacties op mijn speech. Ik had even mijn twijfels of ik het wel allemaal zou zeggen, iets typen en het online plaatsen is toch nog anders dan het werkelijk zeggen. Dan doen die reacties echt deugd, werkelijk veel deugd.
Super trots op de kindjes die rustig vooraan bij ons stonden.
Dankjewel peter K. om ook te bidden voor ons terwijl peter G. nog volop aan het werken was.

Tijdens de receptie konden alle mensen wensen, een bemoediging, een bijbelvers of een zegening op een blaadje schrijven en in de kindjes hun “potjes” stoppen. Ik ben benieuwd, maar deze boodschappen zijn voor de kindjes, later, als ze het nodig hebben. Wat fijn om te zien hoeveel mensen er dit deden! Prachtig.

Dankjewel voor deze dienst! Dankjewel voor het helpen met de receptie, de afwas, …

De dienst en receptie werden gevolgd door een gourmet en babbelfeestje onder de dichte familie en vrienden. Een heerlijke dag!!

Mijn speech

Hieronder vind je mijn “speechke” terug.

—–

Ter inspiratie van wat ik nu zou zeggen bekeek ik nog even wat ik zei op Adam zijn opdraging. Toen had ik het over dat het niet vanzelfsprekend is om mama en papa te worden, dat het voor sommigen vaak een droom blijft. Over dat Adam heel graag gezien wordt door zijn broer en zus. Nu is dat vaak even anders “Adam is mijn vriend niet meer!” roepen ze dan als hij wil meespelen maar het spel niet snapt.

Ik had het toen ook over God laten leiden en loslaten, de puberteit en alles wat daar bij komt kijken.

Eden is nu diegene die geknuffeld, geaaid en bemoederd wordt door de grote broers en zus. Wat is hij graag gezien. Wat een zegen om hem in ons gezin te mogen hebben, hem te mogen opvoeden, verzorgen, begeleiden naar het volwassen worden. Momenteel bestaat het vooral uit zorgen, liefde en aandacht geven, lichamelijke nabijheid. Eten geven wanneer hij het nodig heeft, troosten als hij weent. Genieten van zijn zalige lach.

Dat resulteert soms in gaan slapen al had ik mijn avond nog volgestampt met dingen die ik nog wou afwerken. Gaan slapen zodat hij rustig is, mij voelt, kan drinken wanneer hij het nodig heeft. Een stukje mezelf aan de kant zetten. Dat is niet altijd vanzelfsprekend en soms een hele opgave. Als ik daar dan lig te voeden, denk ik er vaak aan dat we dat bij God ook moeten doen.

Waarom gaat het dan vaak makkelijker om dat voor Eden te doen?

Die specifieke dingen zijn tijdelijk. De zorg en liefde voor Eden en de andere kindjes is blijvend, de zorg verandert van vorm, van intensiteit. We zullen er altijd voor hem zijn. Zoveel mogelijk. Vaak de kunst om een goede balans te vinden. Maar we geloven erin, we steunen daarin op God. Daar halen we kracht uit. God laat ons doorheen onze kinderen zoveel zien van zijn koninkrijk. Hij geeft ons zoveel gaven waar we geen flauw benul van hadden. Met hoe weinig slaap we kunnen leven en functioneren, hoeveel geduld we kunnen opbrengen voor onze kinderen. Onze eigen tekortkomingen uitvergroot zien, ermee geconfronteerd worden en daaraan werken. Samen. Met ons 7.

Eden. Een zalig paradijs.

Mijmeren wat de toekomst inhoud. Hunkerend naar leuke herinneringen.
Samen geschiedenis schrijven.

Wat zijn we dankbaar voor onze 4 fantastische wonderlijke kindjes. Elk uniek in hun eigenheid. Elk een eigen soort handleiding die we voor het allergrootste deel nog moeten ontdekken.  Soms maken we ons zorgen, toen we te horen kregen dat Abel in het autisme spectrum valt, kreeg onze wereld een deuk. Hoe gaan we dat aanpakken? Kunnen wij dat wel aan? Wat met de erfelijkheid? Wat als Adam, Emma en/of Eden daar ook van hebben? Help. Waarom, God, waarom ons gezin? Die vragen zijn menselijk. Maar, we leggen ons gezin, onze kinderen, onze angsten in de handen van God en we geloven erin, wij kunnen dat, samen. En wat een verrijking om onze bijzondere kindjes in ons gezin te mogen hebben, ze te mogen begeleiden. Wat een heerlijkheid om hun bijzonderheden te ontdekken en te leren begrijpen.

Dankbaar dat we hier voor de 4de keer mogen staan om ons kind op te dragen. De opvoeding, de zorgen en de vreugde. Dankbaar dat we er niet alleen voor staan. Dankbaar voor alle mensen van de gemeente, onze familie, vrienden en kennissen.

Wat zijn we rijk.