Die dochter van ons ging logeren

Al een hele tijd voor het grote vakantie was vroeg ze om eens bij meme en pepe te slapen. “Ja, dat mag, als het vakantie is.” En dan was de vakantie daar. En dan was die vakantie bijna gedaan en vroeg ze het nog eens, “mama ik wil nog altijd eens naar meme en pepe gaan slapen en het liefste als Jinne (nichtje dat daar halftijds woont) er ook is”. Dus zo komt het dat die dochter van ons daar dinsdag op woensdag is blijven slapen, in de laatste week van de vakantie.

Emma heel erg enthousiast mee naar meme, te enthousiast om mee avondeten te eten. Vrolijk zwaaide ze ons uit. Mama iets minder maar ik verheugde me stiekem wel een beetje op het waarschijnlijk vlotter bedritueel bij ons. En yup het naar bed gaan verliep heel vlot, geen enkele keer moeten teruggaan. Ook wel een beetje saai, niet?!

‘s Morgens geen vrolijke meid die me komt wakker waken om knoopjes van haar kleedje dicht te doen of haar strikje opnieuw te maken. Een leuk lang mailtje lezen dat meme geschreven heeft en heerlijk ontdekken dat Emma daar net zo was als bij ons. Als in opstaan om te zeggen dat ze nog niet kan slapen, dat ze moet pipi doen, kaka doen, bij meme willen (en mogen) slapen, naar haar eigen (logeer)bed gaan, …

Wat was het een rustige dag enkel als jongens mama. Alhoewel in de namiddag ging het nogal vooruit met Adam die naar zijn klasje mocht om nog eens kennis te maken en de regenwaterputten die last minute nu al kwamen … dus de dag vloog voorbij.

Dan konden we eindelijk Emma ophalen. Ik was benieuwd hoe ze zou reageren, ik verwachtte niet dat ze “gewoon” zou zijn. En ik kreeg gelijk. Net voor wij aankwamen ging ze in de zetel zitten tv kijken. Daar bleef ze stilletjes zitten, geen enkele reactie. Ik ging geduldig naast haar zitten, meme mocht niets vertellen over de dag want dan keek ze nog bozer. Uiteindelijk ontdooide ze en toonde ze enthousiast de knuffel die ze samen gekocht hebben. Toen konden we lekkere pannenkoeken eten. Emma wou nog wat chipjes of snoepjes eten maar dat mocht niet meer. Wat later zag ik dat ze achter pepe stond en ze was het aan huilen. Gelukkig kon ik haar oppakken zonder tegenstribbelen en samen met haar op mijn schoot in de zetel zitten. Zo bleven we zitten. Ik mocht niet praten, ik moest stil zijn. Ik had geduld want dit had ze nodig. Na een hele tijd kwam ze weer tot leven en begon ze te spelen.

De terugrit verliep vlotjes en viel ze in slaap, thuisgekomen was ze heel zielig en aan het wenen. Gelukkig verliep het bedritueel redelijk vlotjes, ze ging zelfs direct in bed liggen. Tot ik haar een laatste zoen kwam geven en ze nog bij mij wou blijven. Natuurlijk mocht dat, ze kon wachten in de living tot ik Eden in zijn bedje gekregen had. Dat deed ze heel geduldig en dan knuffelden we nog lekker in de zetel. Tot ze zelf vroeg naar haar bed. Ik moest maar 4 keer teruggaan en dan bleef het stil en was ze vredig aan het slapen.

Ze vond het heel leuk! Als ze het volgend jaar opnieuw wil mag ze zeker van ons maar meer hoeft ook niet 😉 dat ze maar lekker bij ons blijft …