Een woensdag waar de kindjes niet naar school gingen maar naar meme en pepe. Altijd feest. Zo beschikten wij over de mogelijkheid om in alle rust naar het UZGent te vertrekken.
Even jullie geheugen opfrissen. Abel, Emma en Adam zijn alledrie getest geweest op autisme daar. Abel kreeg daar een diagnose, bij Emma en Adam was er nog twijfel. Adam starte enkele maanden later met therapie in het revalidatiecentrum en kreeg via die weg zonder twijfel ook de diagnose. Wij wisten niet zo goed wat we moesten aanvangen met Emma. Soms leek het ook “duidelijk” autisme, soms helemaal niet. Tot we in oktober een oudergesprek over haar hadden dat ons de stap deed zetten om haar opnieuw te laten testen.
Na verloop van tijd hadden we meer en meer vragen over dat besluit van die nieuwe testen toen. We konden er ons niet meer in vinden. We stelden ons bij veel dingen vragen. Na nog wat nadenken en overwegen beslist om contact op te nemen met “ons team” van UZGent en hun kijk op de nieuwe testen te vragen. Er ging nog wat tijd over en dan was het gesprek daar. We hadden allerlei verwachtingen maar gingen ervan uit dat ze wel een verklaring zouden hebben of zo en verder niet veel nuttigs. Het scheelde soms niet veel of we hadden dat gesprek afgezegd, bang om tijdverlies te hebben.
Toch gingen we naar het gesprek én wat zijn we daar blij mee. Ze snappen onze bedenkingen, ze begonnen helemaal zelf over het feit dat het bij meisjes moeilijker en vaak later te ontdekken is (wat het revalidatiecentrum niet serieus nam) én ze vonden het ook uitermate heel interessant en vreemd dat haar iq kloof zou verdwenen zijn op een half jaartje tijd. Dat in combinatie met autisme bij 2 broertjes, en enkele andere zaken die spelen bij Emma zorgde ervoor dat ze daar Emma willen opvolgen. Ze willen haar eind dit jaar nog eens wat testjes laten doen. Dit is misschien waar we stilletjes op hoopten maar nu ze het zelf zo voorstelden moest ik toch even “slikken”. We verbeelden het ons niet.
Mijn gedachten gaan alle kanten op. Waarom moet ik zo nodig weer laten testen? Waarom kan ik niet gewoon zo verder doen? Ons Emma blijft toch altijd ons Emma. Dat is zo. Waarom moet ik moeilijk doen? Waar zijn we ooit aan begonnen? Ligt het aan ons?
2 Comments
Dag Sofie,
Heel begrijpelijk hoor dat je zekerheid wil. Ook mét de testjes blijft Emma gewoon Emma maar dan hebben jullie gewoon nóg wat meer kennis van haar. En dat doe je omdat je haar zo goed mogelijk als kan wil helpen om op haar eigen beentjes te staan in de wereld. Waarschijnlijk wordt het je af en toe te veel en wil je daar eigenlijk liever eens niet mee bezig zijn. Een moedige mama ben je!
[…] je wat geschiedenis wil rondom de onderzoeken bij Emma kan ik je dit blogje en dat blogje aanraden. Ik eindigde daar met een: “Ze willen haar eind dit jaar nog eens wat testjes laten […]