Mijn dochter is nu al reeds 3 weken tutloos! Echt, dit is geen grapje! We hadden nooit kunnen vermoeden dat 2015 het jaar zou zijn waarin de dochter afscheid neemt van haar tut. Hoe hebben we dat gedaan? Eigenlijk heel simpel. Op een zondag waren we allemaal gezellig thuis aan het wezen en dingen aan het doen dat je dat op een zondagnamiddag. Namelijk, heel veel dozen en kasten leeghalen en veel dingen op de hoop gooien om weg te doen. Om een of andere reden keek mijn dochter plots naar haar tut die ze voor de gelegenheid even uit haar mond nam. Ze constateerde dat ze wat vies was. Waarop ik impulsief en zonder nadenken zei, ja inderdaad we gaan die maar beter in de vuilbak gooien! En dat was ok. En dat was dat. Bram en ik keken elkaar aan, beiden afwachtend. De avond kwam en het ging goed. Nouja, ‘s avonds heeft ze eventjes geweend omdat ze geen tut meer had. Dat ik altijd een reserve tut in mijn handtas heb zitten was ze blijkbaar vergeten. Dat er 3 nieuwe tutten op de koelkast liggen wist ze niet. Ze was te troosten, beiden boos geweest op de tut dat hij vies was. En hop naar boven, slaaptijd. De eerste week ging het slapen gaan heel moeizaam. Maar toch ook veel beter dan wij het ons hebben voorgesteld. Geen urenlange oorverdovende drama’s. Af en toe wel wat triest geween maar niet onoverkomelijk en troostbaar. Het in slaap vallen was wel heel erg lastig en wennen voor haar, duurde uren. Geduld is een schone deugd, leerde ik nog maar eens. We zijn super fier op onze dochter!!
Niet alleen om de tut maar ook omdat het sinds de kerstvakantie nog altijd opvallend beter gaat in school. Ze is 180 graden gedraaid. Behalve vanmorgen dan, ik hoop dat het eenmalig was maar we zullen zien. En ze doet het enorm goed tijdens haar autisme testen. Ze is nu al 3 keer gegaan, de eerste keer mocht ik erbij zijn en de andere 2 keren niet. Toen ik haar vertelde dat ik er niet bij mocht zijn reageerde ze zoals verwacht. “Ik wil niet!!” Maar na het te laten rusten kwam ze helemaal vanzelf enkele uren later bij mij en zei ze “Mama, ik ga dat kunnen bij die mevrouw.” En ze kon het. Wat een dochter!