Ja, het is zover vandaag. Mijn oudste zoon is jarig! 7 jaar geleden werd hij geboren. Hoe kan dat nu, het lijkt gisteren wel. Ok ja, misschien niet helemaal, er is nogal veel gebeurd in die 7 jaar. Bijvoorbeeld dat er nog 4 andere kindjes uit mij geboren zijn. Toch, je begrijpt me wel. De jaren glippen door mijn vingers heen. Ik wil ze vastgrijpen maar ik ben niet vlug genoeg lijkt het wel. Toch draag ik ze in mijn hart. Ik weet dat ik er was, al vervagen sommige zaken, ik was er voor hem. Hij was bij mij en ik bij hem. Nu al 7 jaar lang en dat is nog maar een begin.

Mijn oudste zoon, 7 jaar

Proficiat lieve zoon, al 7 jaar vandaag! Je keek er zo naar uit. Je was al dagen of zelfs weken met je verjaardag bezig. Voornamelijk in je hoofd. Je was er niet zoveel over aan het praten maar ik zag dat er iets scheelde. Natuurlijk scheelde er iets. Je was bijna jarig. Hoe kan dat nu niets zijn, jarig zijn is niet niets. Nee, jarig zijn is heel erg belangrijk. Omdat jij heel belangrijk bent. Omdat jij er mag zijn.

Echt, lieve zoon, hoe oud je ook zal worden. Blijf je verjaardag belangrijk vinden. Denk niet aan je leeftijd, want geloof me, op een bepaalde leeftijd vind je het niet meer leuk om ouder te worden. Denk aan de kansen dat je krijgt. Denk aan mij, je mama. Ik hou van je zoals enkel een mama van haar kind kan houden. Dit zal je begrijpen als je later misschien zelf kinderen hebt. Een verjaardag is een geboorte. Elk jaar opnieuw. En elk jaar opnieuw ben ik zo dankbaar dat jij uit mij geboren bent. Wat een groots geschenk, ik hou van je.

Wat ik je ook nog wil zeggen mijn zoon. 7 jaar ben je nu. Je bent groot. Ja, echt. Vorig jaar zag ik je groeien tijdens het eerste leerjaar. Letterlijk maar ook vooral figuurlijk. Je groeit en blijft groeien. Toen we schoenen voor je kochten onlangs stond er bij je schoenmaat “jeugd” en niet meer “kinderen”. Nou, jeugd ben jij nog niet in mijn ogen. Toch ben je groot. Nog niet te groot, te groot zal je trouwens nooit zijn. Weet je lieve zoon. Al ben jij 7 jaar, ik wil nog altijd heel graag je schoenen aandoen ‘s morgens voordat we naar school vertrekken. Ook al zegt oma dat jij daar groot genoeg voor bent. Ja, soms is het handig dat jij het even doet als het wat minder loopt met de kleine ukkies. Die zijn er ook nog natuurlijk. Laten we anders afspreken, jij doet je schoenen helemaal zelf aan als je het wilt én als het echt nodig is. Geloof me lieve zoon, ik zal er geen misbruik van maken. Afgesproken?

Ik weet dat je het soms moeilijk hebt lieve zoon. Je hoofdje denkt zoveel, er kan zoveel in en dan draait het maar. Het draait en draait maar rond. Tot jij er niet meer tegenop kan. Je kan niet meer mee. Ik weet niet precies wat er allemaal in je omgaat lieve zoon. Toch weet ik op momenten waarop het je teveel wordt. Dan begin je uit te dagen tot slaan en schoppen toe. Je weet geen uitweg meer met jezelf maar ook dat kan je nog niet inzien. Weet dat ik je begrijp. Ja, ik begrijp je. Ook al weet ik niet precies wat er allemaal in je omgaat lieve zoon. Ik begrijp je, ik ben je mama en ik weet wie jij bent. Jij bent niet die jongen die mij wil pijn doen en dat ook zegt. Ik weet wat er achter zit. Geloof me, zoon. Nu ben jij 7 jaar en dat is een uitstekend begin om samen verder op weg te gaan.

Je speelt fantastisch met de lego. De meeste ingewikkelde constructies bouw jij, ik sta ervan versteld. En dit lieve zoon. Dit is wat ik nog meer zal doen. Versteld staan van jou. Ook al weet ik dat jij fantastisch bent, dat je veel in je mars hebt. Toch zal jij me nog veel versteld doen staan. En daar, lieve zoon. Daar kijk ik enorm naar uit.

Veel liefs,

Je mama.