Mama, waar is de appelmoes?

Ik stond uren in mijn keuken, het zweet droop van me af. Ik moest gekke bewegingen doen om de druppels niet in de pannen te laten vallen. Mijn haarnetjes lagen gescheurd in de vuilbak, mijn keukenshort reeds besmeurd in de wasmachine. Ik had mijn roze sweater aan met de tekst “Mom, CEO of hotel Mama”. Dat is in de mode, familystories weet je wel. Ik stond daar dus. Te zweven tussen mijn kookpotten en mijn aanrecht. Mijn aanrecht was bezaaid met talloze keukenhulpjes die toch niet zo handig bleken. Schillen en pellen van allerlei gezonde vruchten en groenten. Hoe ze allemaal heten? Geen idee. Het enigste wat ik toen zeker wist was dat ik morgen een afhaalmaaltijd zou nemen.

Schuin achter mij zag ik dat het nog twintig minuten was voor de hel zou losbarsten. Als de grote wijzer de bovenkant nadert veranderen mijn kinderen in kleine monstertjes. Nee, schrap dat. Als de grote wijzer de bovenkant nadert veranderen mijn kleine monstertjes in hongerige, ik-ga-bijna-dood-van-de-honger monsters. Nog twintig minuten had ik, ik kon dit. Ik voelde iets aan mijn been trekken, de neiging om het weg te schoppen hield ik in en keek met geveinsde rust naar beneden. De baby. De baby hing aan mijn benen als een aapje aan zijn moeder. Tranen in de ogen. De baby, niet ik, bij mij waren het zweetdruppels. Ik veegde vlug mijn handen af aan mijn short, shit nee die lag in het waskot. “Wat is er schatje? Mama is hier lieverd.” De klok tikte verder maar ik vergat. Ik troostte en schommelde tot het weer goed was en de klok terug in leven kwam. Nog vijf minuten.

De zoete aardappelen waren gaar gekookt, de biologische groenteburgers zagen er zowaar overheerlijk uit en de tig verschillende soorten groenten euh tja die lagen zowat overal. Ik viste een vergeten komkommer uit de koelkast en sneed die vlug in schijfjes. Goed genoeg en staat fris. Ik moest eerst nog even die roepende peuter zijn poep afvegen en de wortels raspen. Iedereen weet dat je geen gezonde maaltijd hebt zonder geraspte wortels. Biologische, uiteraard. De keuken rook enorm goed, het eten was bijna klaar en mijn zweet begon reeds op te drogen. Ik kon dit wel. Mijn gezin zou niet weten wat ze proeven, een heerlijk gezonde maaltijd. Mijn dochter hielp me al met de tafel te dekken en ik keek ernaar uit. Het zou zo gezellig zijn. De eerste nieuwe maaltijd van velen die zouden volgen. Gedaan met ordinaire puree en worst in de pan, vanaf nu gezond, suikervrij en biologisch. Schrap die afhaalmaaltijd maar morgen, ik zal opnieuw koken! Ik was echt onoverwinnelijk.

Bijna stond de wijzer helemaal bovenaan, ik schikte nog vlug de groentjes op de borden in de vorm van gezichtjes en bloemetjes. De tafel was mooi gedekt, een grote heerlijke kan fris water in het midden. Langs beide kanten een bloemetje, ja ik was er klaar voor. Ik moest maar vijf keer vragen en drie keer roepen voor iedereen aan tafel zat. Geen erg, dat hoorde erbij. Ik bediende iedereen van wat extra groenten en schonk water in. Ik ging verwachtingsvol zitten, nu zouden de complimentjes zeker komen. Mijn oudste zoon deed zijn mond open. Ik zette mij wat rechter.

“Mama, waar is de appelmoes?”