Dag van een thuisblijfmama – Donderdag
19 juni 2015
7 voordelen van wasbare luiers
21 juni 2015
De laatste tijd hebben we het gevoel dat we een tandje moeten bijzetten. Wat als je heel duidelijk communiceert dat ze iets niet mogen doen maar het dan gewoon toch doen. Wat zal je daaraan doen, mama? Lijken ze te schreeuwen in stilte.
Onlangs nog, ze mochten niet meer buiten gaan spelen omdat we zo gingen eten. En nu met de verbouwingen zijn ze altijd instant vies daardoor. Ze gingen toch naar beneden, gelukkig kwamen ze wel terug naar boven toen ik heel ernstig sprak. Dat gebeurt niet veel dat ze daar op reageren.
Een van de kindjes kon er wel niet goed mee om. We hadden chipolata als avondeten, zo van die opgedraaide worstjes op een stokje. Hij nam zo’n stokje vast en ik zag dat hij ermee wou gooien. Ik zei heel duidelijk dat hij er niet mee mag gooien. Hij twijfelde heel hard maar hij gooide er toch mee. Wat ga je nu doen, mama? Leek het wel.
Dat zijn zo’n momenten waarop ik wel eens stiekem denk aan in de hoek zetten of straffen. Maar mijn overtuiging neemt de overhand en ik adem eerst diep in tot ik rustig ben.
Wat doe je dan. Hij was er naar mijn gevoel op dat moment duidelijk over gegaan. Achteraf gezien kan ik het relativeren, hij wou heel graag buitenspelen en mocht niet en kon daar niet mee omgaan. Hij wist geen andere manier. Op dat moment voelde het echt als te ver gaan, hij deed al zo moeilijk omdat hij niet meer mocht buitenspelen -luister dan toch gewoon- en hij smeet dan nog met iets waarvan ik zei dat het niet mocht.
Ik heb hem kordaat aan zijn hand meegenomen en hem bij mij in de zetel gezet. Ik heb hem recht aangekeken en gezegd wat ik voelde. Daar kwam de klap bij mij, we zien het niet zoveel (zo duidelijk) bij hem maar toen werd ik zo hard geconfronteerd met zijn autisme. Ik hoopte toen echt dat het tot hem doordrong en dat dit niet voor niets was.
Erna was hij echt “zacht”, wat ik dan weer zielig vond,natuurlijk, ze zijn toch een stukje van onszelf.
2 Comments
Wij hadden deze week een zoon die om half acht ’s avonds kwam vertellen dat hij de volgende dag een boekbespreking klaar moest hebben en hij zat pas aan bladzijde 26 van een boek met 18 hoofdstukken.
Hij had het bewust voor ons verzwegen en dat boek bewust op school gelaten. De boekbespreking raakte niet af, de juf gaf hem een nul omdat het niet de eerste keer is dat hij taken wegsteekt, te lang uitstelt of gewoon niet maakt.
Soms moeten kinderen iets doen waar ze geen zin in hebben.
Soms mogen ze iets niet waar ze wél zin in hebben.
Ik vind: “ze kunnen daar niet mee omgaan soms nogal makkelijk gezegd.”
Ze MOETEN daar mee leren omgaan. Ze krijgen later op hun werk bij een baas ook niet altijd hun goesting. Hoe ouder ze worden, hoe meer ze gecontronteerd gaan worden met dit soort situaties.
Ik denk dat iedere moeder moet straffen of vermanen op een manier die het pase bij dat kind past, maar dat er vermaand en gestraft moet worden is voor mij een feit.
Ik heb het gevoel dat kinderen (en ik heb het daarom niet persé over de jouwe) er te makkelijk mee wegkomen tegenwoordig. Dat haal ik vooral uit het observeren van andere mama’s en kinderen.
Opvoeden is soms keimoeilijk hé?
Beste Evie,
Ik vind niet dat “ze kunnen daar niet mee omgaan soms nogal makkelijk gezegd.” Want dat is net wat jij ook zegt na dit zinnetje. “Ze moeten er mee leren omgaan.” Maar voor dat ze daar komen kunnen ze er nog niet mee omgaan – of toch niet op een manier dat wij acceptabel vinden. Daar komt opvoeden kijken, of eigenlijk vooral, het goede voorbeeld geven. Hoe gaan wij ermee om? Hoe kunnen wij ze voortonen hoe ze daarmee om moeten gaan? Wat de mogelijkheden zijn voor hen om daarmee om te gaan. Want ook dat is iets heel persoonlijk, niet elke persoon gaat op dezelfde manier om met verschillende zaken. Dat is onze taak om ze te leren omgaan met verschillende zaken, dat is iets dat wij moeten aanreiken maar uiteindelijk moeten ze het zelf doen.
Liefs,
Sofie