Vorige week was het 1 september. De dag waarop doorgaans een nieuw schooljaar aangevat wordt. Een dag waar sommige ouders heel erg naar uitkijken. Een dag waar sommige kinderen naar verlangen met kriebels in de buik. Een dag waar ik als een berg tegenop zie maar dat verdoezel. Een dag waar iets eindigt en iets begint.

Voor het eerst naar school

Hoe dan ook, het is altijd opnieuw aanpassen. Of je er nu naar uitkijkt of niet.

Dit gaat over mijn vierde kind. Onze jongste zoon die voor het eerst naar school gaat. Omdat hij van 25 november is kon hij niet instappen bij de peuters. Geen idee of dat verschil zou uitmaken, misschien wel misschien niet. Er speelt zoveel meer mee. Hij begon meteen bij de 1ste kleutertjes. Hij keek er enorm naar uit, hij was zo super trots op zijn boekentas. In de vakantie ging hij er elke dag minstens 1 keer naar gaan kijken, dan controleerde hij ook ineens of zijn gloednieuwe (ahja ’t was dan ook zijn eerste officiële) brooddoos geen pootjes gekregen had. Nee jongen, dat gebeurt pas als mama uw boterhammen er vergeet uit te halen voor een vakantie.

Het begon goed

De eerste dag in de eerste kleuterklas verliep dan ook heel goed. Om correct te zijn, de eerste halve dag in de eerste kleuterklas. Zo meteen volle dagen naar school vind ik echt veel te lang voor zo’n klein kindje. Zeker als dat kindje voorheen altijd bij mij was. Hij zag het zitten. Onze stoere jongen ging dus naar school. In de namiddag was het ook heel duidelijk dat hij zich groot voelde en best trots was op zichzelf. Ik genoot van hem. Toch voelt hij zich niet te groot voor “hong”  wat voor hem gelijkstaat aan borstvoeding. De uurtjes na de middag waar ik alleen was met hem en Anna hebben we geknuffeld en kwam er veel “hong” aan te pas. Ik geef hem gelijk. Ook voor mij was het genieten.

Even terzijde:
Ik? Een kleuter aan mijn borst? Weet je wel hoe vies dat is?! Bleikes, dat doe ik niet ze.

Dan ging het bergaf

Voor dag 2 was hij nog altijd enthousiast. Tot het afscheid aanbrak. Nee, hij “wil niet” in de klas. Hij “wil niet” in de ronde zitten. Hij “wil niet” in de ronde staan. Hij wil niet “wil niet”. Hij wou niets. Dan is het als mama inschatten wat je het beste kan doen. Ik koos er toen voor hem al wenend achter te laten bij zijn begeleidster. Nog “1 soen” en daar ging ik, al riep hij nog eens “1 soen”. Ik vertrok en liet de scherven van mijn hart liggen. Op één of andere manier vliegt die voormiddag toch voorbij en mocht ik hem alweer gaan afhalen. Daar kreeg ik te horen dat ze na het afscheid de oplossing hadden gevonden. Hij wou namelijk wel bij het konijntje zitten. Daarna was de ronde afgelopen en ging hij ook spelen. Oef. De scherven van mijn hart werden verzameld en gelijmd.

Tot daar dag 3 kwam. Zijn frank viel toen al bij het halletje waar de klas van de andere zoon is. Toen hielp achteraf, na mijn wederom hartbrekende afscheid, het konijn niet. Hij bleef er lang in hangen. Toen ik dat hoorde kreeg ik een flashback naar de super moeilijke start van onze derde zoon bij het revalidatiecentrum. Wat te doen?!

Dag 4 kwam er, of ik dat nu wou of niet. We haalden zelfs het halletje van de andere zoon niet. Nee, het krijsen en het “wil niet” begon nu van zodra ik de voorspeelplaats op fietste. Oh nee. Wat een ramp. Toch bleek het achteraf beter te gaan dan dag 3. Hij was er vlugger doorheen en had ook echt een fijne dag op school. Wat was ik blij dat dag 5 een woensdag was en we hem dan een dagje rust zouden geven.

Dag 5, hij moet niet naar school! Nouja zeg, denk ik eens een ochtend te hebben zonder drama. Mispoes. Dan zat ik daar met een kleuter dat boos was. Hij wou ook gaan zwemmen. Op woensdag gaan de andere 3 zwemmen en ja hij wou ook. Begrijpelijk. Maar of hij naar school ging of niet, die dag ging zijn klasje niet gaan zwemmen. Dat is voor over 2 weken. Of hij dan zal gaan of niet zien we dan wel.

Vandaag dag 6 … denken jullie aan mij? En vergeet je de duct tape niet voor mijn scherven …