De waas van het mama worden

Ik werd voor het eerst mama 6,5 jaar terug. De bevalling kan ik me nog zo voor de geest halen. De verandering wat minder. Ik weet wel nog dat de eerste keer écht mama zijn een grote impact had op mij. Dat wel, en dat is logisch ook. Hoe voelde het ook alweer om geen mama te zijn? Phoeh. Dat is een moeilijke. Hoe kan ik me dan specifiek herinneren hoe het voelt om voor de eerste keer mama te worden? Nu spreek ik mezelf tegen.

De eerste keer mama worden maakte mij onzeker

De bevalling herinneren gaat nog heel goed. De eerste nacht erna ook. Abel huilde veel, vooral als hij in dat bedje lag. Ik probeerde hem telkens weer in dat bedje te leggen. Dat kind wou dat niet. Hoe raar is dat nu zeg? Een vroedvrouw kwam vragen of ze hem moest meenemen zodat ik wat kon rusten. Nee, natuurlijk niet! Wat ben ik blij dat ik dat toen geweigerd heb. Aan samen slapen dacht ik niet. Daar liep het volgens mij al een beetje wankel met de borstvoeding. Ja, ik trek die lijn door want ik was zo onzeker. Ik wist niet anders dan mijn kind moet toch slapen in zijn bedje. Want aan samen slapen, daar beginnen we toch niet aan zeker. Met als gevolg dat ik bijna niet geslapen heb die eerste nacht. Gelukkig leef je de eerste dagen voornamelijk op adrenaline en een eventuele wolk in het blauw of roze.

De waas van het mama worden

De eerste periode. De kraamweken, waar je de grens ook trekt. De eerste dagen, zelfs weken gaan in een waas voorbij. Verblind door je eigen wonder, waar je meteen verliefd op bent of waar je in paniek door bent omdat je dat gevoel niet hebt. Als je borstvoeding geeft moet je ook daar je weg in zoeken. Niet alle baby’s zijn natuurtalenten (die term gebruiken ze veel als het baby’tje bijna helemaal zelf perfect aanhapt en goed doordrinkt), dat geldt ook voor de mama’s. Het is nu eenmaal even wennen aan zo’n baby aan je borst. Dat in combinatie met het bekomen van de bevalling, wauw wat was me dat! Een mens dat je zelf gemaakt hebt en waar je zorg voor moet dragen, dat je plots onder je verantwoordelijkheid hebt. Je moet dat eten geven en af en toe eens een verse luier aandoen. Soms (dit kan variëren van weinig tot veel) huilt de baby en je weet niet waarom. Niets lijkt te helpen. Ohja, hij moet ook voor elke voeding en verse luier en elke ochten in bad. Toch. Tussendoor nog bezoek ontvangen. Je eigen ouders, zussen, broers, nonkels, tantes, neefjes, nichtjes, vrienden, kennissen en collega’s. Elk met hun eigen emoties, en vaak ook goed bedoelde raad of onhandige verlegen conversaties. Jij zit daar met het mensje waar je volledige verantwoordelijkheid over hebt. Doe daar dan nog eens een pijnlijk samentrekkende terug op zen plaats springende baarmoeder en pijnlijke tepels bij. Yup, een waas. Al die zaken gaan voorbij in een soort timelaps dat op het eerste zicht traag lijkt te gaan maar gewoonweg voorbijvliegt. Met een waas over, zo eentje van een slechte in de zon genomen foto. De waas van het mama worden.