Thuisblijfmama zijn

Oooh wat hou ik ervan om thuisblijfmama te zijn! Ook als ik dolgedraaid ben van al de rommel die er weeral eens ligt. Ook als mijn hoofd pijn doet van al het gepraat en getier. Wat ben ik blij dat ik thuisblijfmama ben. Echt.

Ik ben gewoon niet gemaakt om mijn kindjes meer te moeten missen dan nodig is (school?) en de opvoeding voor een deel uit te besteden. Hoe zeggen ze dat?

I made them, I raise them. 

Een dagje verlof op school? Geen probleem.
Een ziek kindje? Geen probleem.

Oh ik mag er niet aan denken dat ik in die situaties noodoplossingen zou moeten zoeken, mensen zou moeten bellen die in mijn plaats mijn kind afhalen en verzorgen. Toestemming moeten vragen aan iemand of ik wel mag gaan.

Wat een heerlijkheid thuis zijn. Wat een voorrecht. Ongeloofelijk dankbaar ben ik mijn man dat hij de zware taak op zich neemt om ons gezin financieel te onderhouden. Wat een respect heb ik daarvoor. Bedankt.

Ja, ik kreeg genoeg waarschuwingen en “ge zijt goed zot” toen we bekend maakten dat ik zou thuisblijven en dus “onder” mijn man zou gaan leven. Die heb ik allemaal gehad, dus niet nodig om ze nu terug te horen.

Beeld  je eens in wat een heerlijkheid dat ook voor de man is. Wetende dat zijn kroost goed opgevangen wordt, dat ze veilig bij de mama zitten, dat ze rustig zichzelf kunnen zijn in eigen omgeving. Dat als er iets gaande is zijn vrouw ervoor klaarstaat. Hoeveel rust dat een man geeft. Hoe hij kan zorgen voor zijn gezin. Wat een zegen.

De laatste maanden heb ik ook echt een proces meegemaakt daarin. Niet specifiek naar mijn taken toe als mama maar wel als “huishoudster”. Oh nee ik zie mezelf echt niet als huishoudster. Helemaal niet. Ik ben thuis voor de kindjes. Punt.

Het huishouden is er natuurlijk wel. Helaas. De was blijft komen, het stof stapelt zich op, de sokken vinden zichzelf niet, het speelgoed kruipt rond. Daar was en is nog heel veel werk aan. Ik ben niet het huishouderig type. De laatste maanden heb ik er veel rond gebeden en gelezen. De bijbelstudie over de spreuken 31 vrouw die ik volgde hielp me daar ook echt bij. Om de grotere zaak te zien in de kleine dingen. Of vaak gewoonweg de kleine dingen zien en geen grotere zaak verwachten. De kleine dingen eren en met liefde uitvoeren. Elke dag opnieuw. En opnieuw. Een proces dat nu geplant is en dat hopelijk verder groeit in me. Ook dit is een deel van mijn thuisblijfmama zijn. En ik hou ervan. Of dat probeer ik toch.

Kijk ik neer op mama’s die werken? Neen, helemaal niet. Laat dat duidelijk zijn voor eens en voor altijd.

Nu ga ik terug mama dingen doen. Heb een gezegende dag, thuisblijfmama’s en niet-thuisblijfmama’s en niet-mama’s.