Ook ik laat me doen door vooroordelen

Op deze blog aarzel ik niet om het te hebben over hoe wij niet de slaaptraining volgen, hoe wij niet laten huilen, hoe wij niet straffen en specifiek belonen, hoe wij kiezen voor samen slapen, hoe wij onze kinderen bijstaan om hun emoties te leren kennen en op een goede manier te verwerken, …, over wasbare luiers, borstvoeding, dragen, ook hier en daar over onderwijs waar onze visie toch vaak anders ligt dan de doorsnee, … Daar aarzel ik niet over en daar schrijf ik heel graag over én hoe geweldig vind ik het om daarmee andere mama’s te laten nadenken, ze andere mogelijkheden te tonen, ze te bemoedigen. Altijd een zegen om reacties te ontvangen.

Waar ik het minder uitgesproken over heb is ons geloof. Hier en daar komt het wel terug, glipt er ergens een woordje tussen soms zelfs een klein gebedje voor onze kinderen. Over de kinderen en de kerk. Voor mij hoeft dat ook niet, ik ben gewoon niet zo’n blogster. Ik heb niet voor elke situatie een duidend bijbelvers of ik ga niet in elke blog uitgebreid beschrijven hoe God me daarbij helpt. Moet dat? Ik weet het niet? Wat ik wel weet is dat ik verschillende bloggende mama’s volg die dat wel doen en dat ik er zo hard door bemoedigd word. Ik vind ze heerlijk om te lezen, om verder mee te nemen, om erover na te denken. Ik weet, ik ben zo geen blogster, dat is niet mijn stijl.

Maar, ik moet ook bekennen. En dat zit me al een tijdje dwars, want ik wil zo niet zijn. Soms belet het me wel. Soms, als ik wel iets wil schrijven over mijn geloof, over God, … soms hou ik mezelf tegen en word ik bang. Wat gaan mijn lezers daarvan vinden. Welke vooroordelen hebben die tegenover een gelovige mama? Wat gaan ze denken daarover. Wat gaan ze dan denken over mijn andere blogjes? Gaan ze me wel nog serieus nemen? Gaan ze me afschrijven omdat ik geloof? En dat, dat is jammer. Daar wil ik vanaf, ik kan het met al die andere minder belangrijke zaken, waarom gaat het dan zoveel moeilijker als het om mijn geloof gaat? Nee, ik ga niet veranderen in een bloggende mama dat in elke blog duidelijk over geloof en God praat. Zoals ik al zei, dat ligt me blijkbaar niet. Maar ik ga me niet laten tegenhouden als er wél iets op mijn hart ligt. Het voelt voor mij als een leerproces, gelukkig sta ik er niet alleen voor.

Verder vind ik het niet nodig dat ik dat in elke blog vermeld. Ik heb het vaak over keuze’s, beslissingen en meer, voor mij is het vanzelfsprekend dat ik deze neem in functie van mijn geloof en daarvoor bid. Natuurlijk kan dat beter, ik neem heus wel verkeerde beslissingen. Ook ik ben egoistisch, wel eens jaloers en nog zoveel meer.

Ik ben ook maar een mens.
Ik ben een gelovige, getrouwde, mama van 5 kinderen.
Ik ben een mama.