Nog 14 keer slapen.

En dan is het weer lekker gezellig ontbijten in school.

De eerste schooldag komt eraan. Daarnet al even gemeld aan de kindjes, al kunnen ze dat natuurlijk ook volgen op hun jaarkalender. De witte dagen gaan weer plaats maken voor de groene. Groen staat voor school, de levensboom. Emma: “Ik wil niet naar school, ik wil bij mama blijven.” en dan Abel “Oh maar dan wil ik ook niet hoor als ik kan bij mama blijven.” Ik ben dus wederom benieuwd hoe het zal gaan in het begin. Vorig jaar ging het super vlot met Emma tot zo’n 3 weken voor het einde. Dan werd het een ramp. Abel is ook goed gestart vorig jaar en dat is zo gebleven, met hier en daar een moeilijke ochtend (maar toen was er telkens wel een duidelijke reden voor).

De laatste tijd denk ik stiekem weer vaker aan thuisonderwijs. Is het de schoolstress? Of de heel erg vroege schoolstress van de aller eerste schooldag voor onze kleine Adam – na de herfstvakantie. Is het door het slechte school-einde van Emma? Zoiezo vind ik thuisonderwijs prachtig en sta ik volledig achter die visie. Mochten we niet binnen geraakt zijn bij ons super fantastische school met het super team die er werkt, dan was het waarschijnlijk al zover. Nog 14 keer slapen en ze gaan terug naar school, mijn 2 oudste schatjes. Voor Abel al de laatste kleuterklas.

Hoe gaat het jaar lopen? Hoe gaan ze groeien en bloeien. Wat gaan ze bijleren. Welke vriendschappen gaan ze sluiten. Gaat de olifant weer elke dag mee? Waarmee gaan ze het moeilijk hebben. Hoe gaan ze nieuwe situaties aanpakken. Hoeveel gescheurde broekspijpen gaan ze hebben. Gaan ze mee op reis gaan?

Mijn korte gedachten over thuisonderwijs: aug 2011 en aug 2012.