Naar de kerk met onze kindjes

Al meer dan een jaar geleden schreef ik al eens over naar de dienst gaan met onze kindjes. Toen liep het allemaal niet zo goed. Was er een soort aanvaarding. Maar het bleef toch aanslepen. Nu, een dik jaar verder ziet het er toch een stuk anders uit.
Deze blog gaat voornamelijk over het eerste stukje van de dienst, na een tijdje mogen de kinderen naar de zondagschool gaan.

Opvolging door de voorgangers

Toen ik vorig jaar mijn blogje online plaatste werd deze gelezen door onze voorgangers. Een voorganger kan je misschien, om het wat te kaderen, een klein beetje zien als een pastoor. 1 van de voorgangers vroeg of we het zagen zitten om er een gesprek rond te hebben. Ja hoor, dat was welkom en hupla zo zaten we op een avond in onze living te spreken met 2 van de voorgangers over onze kindjes en de dienst. Algauw ging het gesprek naar kindjes in het algemeen.

We deden een kleine brainstorm over wat er aangepast kon worden in onze kerk. Er werden voorstellen gedaan die besproken gingen worden met de rest van de gemeente. Onder andere was er sprake van een kinderruimte of kindertafel in de zaal waar de dienst zelf doorgaat. Waar kinderen konden zitten, hun ding doen in stilte en toch bij in de dienst zitten. Er waren nog andere mogelijkheden om voor te stellen of uit te testen. Tot op heden werd er niets van dit ingevoerd. Onlangs, bij een incident van Abel, had één van die voorgangers het er opnieuw over. Dat we er toch eens dringend werk van moeten maken.

Op de eerste rij zitten in de kerk

Zelf bleven wij niet bij de pakken zitten. We veranderden van tacktiek. Ipv op de achterste rij gingen we vooraan in de kerk zitten. Dit werkte. Helemaal vooraan zitten we nu, we nemen een volledige zijkant-rij in met ons gezin. De kindjes hadden veel minder de neiging om te gaan rondlopen, ook waren ze opvallend stiller. Ik juichte in stilte. Jiha!

Sindsdien proberen we altijd vooraan te zitten. Dit lukt niet altijd en dat is niet erg. Echte stilzit problemen hebben we niet meer. Ze lopen wel nog eens rond, Eden gaat soms eens de spreker van dichterbij bekijken of Emma staat aan de zijkant te dansen. Niets ergs dus. Ja, soms zijn we nog altijd heel erg blij als het “eindelijk” zondagschool is omdat we merken dat ze het enorm lastig hebben. Ja, Eden snapt niet dat ze stil of toch stiller moeten zijn. Als er iets verteld moet worden dan kan dat niet wachten. Abel wil niet altijd stil zijn. Maar het is een enorm verschil bij vorig jaar. Ik kan het iedereen aanraden om eens écht uit te testen om met de kindjes vooraan in de kerk te zitten! Je kan enkel maar winnen.

Hoe doen jullie kindjes het in de kerk?