Vandaag is het alweer 2 weken geleden dat ik lag af te zien om ons 3de wondertje uit mijn buik te krijgen. Wat dan ook gelukt is om 18u50. Wat vliegt de tijd. Nog even en we vieren zijn eerste verjaardag. Nee! Stop. Nog niet aan denken. Voorlopig blijft hij nog heel erg lang onze lieve kleine weerloze baby. Een baby die eet, slaapt, lacht en nog wat gaat slapen en eten. Zalig toch, weer zo’n klein mensje (op)voeden.
Vandaag, eindelijk, de zon! Lekker warm. Ideaal om buiten wat te moestuinen. Omdat ik nog altijd niet de stap durf te zetten naar de o-zo-gevaarlijke volle grond blijf ik nog wat in mijn potjes moestuin verder doen. Niet dat het zo uitgebreid is, verre van. Het probleem is dat er precies niet zoveel dingen zijn die ik zelf kan kweken, of toch proberen, dat ik ook daadwerkelijk lekker vind. Dingen kweken dat je toch niet opeet is maar wat onnozel.
Ik sta er natuurlijk niet alleen voor, Abel helpt ook een handje mee en Emma doet ook haar best. Adam, die slaapt. Wat eigenlijk ook helpen is, hé. En manlief die verwijdert de overbodige struiken en grassen.
1 Comment
heerlijk zo’n kleintje slapend bij je in de doek