Mijn zoon, ik zag je niet

Ik heb 2 zonen met autisme. Ik weet dat, ik weet dat ze vaak in hun eigen wereld leven. De ene al wat meer dan de andere. Ik weet hoe ik ermee om moet gaan, ik kan het alleen niet altijd. Dit is een moment. Een moment waar ik een van mijn zonen niet zag, niet zoals hij verdiende.

Mijn lieve zoon,

Je zat op de grond tussen 6 knuffels. Deze knuffels had ik naar je toe gesmeten. Ja, ik had ze gesmeten. Niet zo lief misschien. De knuffels zijn zacht en ik had ze niet op jou gemikt maar naast jou. Je zat daar op de grond tussen die knuffels. Je bewoog niet meer en niets drong nog door.

Een paar minuten daarvoor was ik boos op jou. Ik heb zelfs mijn stem verheven. Roepen was het niet, nee, ik heb mij ingehouden. Ik was boos. Ik wou dat je meehielp met opruimen. Weet je, ik had heel de voormiddag gespendeerd om ons huis op te ruimen. Ik heb speelgoed van onder de zetel gehaald door op mijn knieën te zitten, met behulp van een borstelsteel. Ik heb kruimels van de kussens geveegd. Je weet toch dat je niet mag eten in de zetel. Toch lagen er kruimels en ik heb deze opgeveegd. Ik heb tientallen Duplo blokken in de goede bak gesorteerd. Net zoals de vele Lego blokjes en spulletjes van Playmobil. Ook lagen er overal keukenspulletjes en andere rommeltjes. Heel het huis lag vol met speelgoed, ik heb alles mooi gesorteerd en in de goede speelgoedbakken gelegd. Dit terwijl ik voor jou baby zusje aan het zorgen was. Ik was ook aan het denken dat ik nog de was moest opplooien. De was ligt nog altijd in de garage, niet opgeplooid. Nadat ik al het speelgoed opgeruimd had heb ik de tafel schoongemaakt. Ik heb de living gestofzuigd. De living zag er netjes uit, de speelhoek opgeruimd. Je lievelingshoek in de speelhoek, je weet wel, waar de kussens liggen. De kussenhoek zeg jij. Waar je je gezellig kan verstoppen. Waar je een kamp kan maken van kussens, tussen de kussens. Je lievelingsplaatsje, waar je weggedoken zit samen met je deken en jouw haai. Ook deze heb ik mooi opgeruimd. Alles op een grote stapel, netjes aan de kant.

Alles lag netjes en op zijn plaats. Morgen komt de poetsvrouw, weet je wel. Dan moet alles aan de kant liggen zodat ze haar werk kan doen. Dan gaat alles vlot. Toen je uit school kwam en begon te spelen zei ik nog: “Geen rommel maken.” Toen ik even niet keek, gebeurde het. Opeens lagen alle boeken én alle knuffels door elkaar in de speelhoek. Geen centimeter was nog vrij. De kussenhoek was door elkaar gerammeld. Het was vol, overal. Ik werd boos. Ik had zoveel moeite gedaan, ik had je gezegd dat er geen rommel mocht zijn en dan zag ik dit.

Jij zag geen rommel. Jij zag gezelligheid, een knusse kussenhoek die groter was dan de stapel dat ik gemaakt had. Overal zachte knuffels en boeken. Ik vroeg je om op te ruimen. Je deed niets. Je zat daar maar, wat verder te spelen in de kussenhoek. Je had het naar je zin tussen die zachte grote kussens. Geen zin om op te ruimen. Ik werd boos. Ik eiste dat je zou opruimen. Je deed nog niets.

Ik was aan het koken in de kussenhoek, het avondmaal kon elk ogenblik beginnen. Jij moest opruimen van mij en deed niets. Je bleef spelen in de kussenhoek. Je had helemaal niets door. Je lachte mijn luide boze stem weg. Je snapte het helemaal niet. Toen ik boos naar je toe kwam verstond je er niets van. Je wist niet waarom ik zo boos was. Je kleinere broer begon wat op te ruimen. Boeken in de boekenbak. Knuffels in de lege manden. Jij deed niets. Ik pakte je bij de hand en duwde er boeken in en dan hop de boeken in de boekenbak. Je snapte er niets van. Ik was boos. Jij deed niets.

Ik wou opruimen, jij deed niets. Ik zette je langs de kant en ging zelf opruimen. Je zei dat je pijn had. Ik ruimde verder op. Ik smeet 6 knuffels naast je neer. “Die moet je opruimen.” Je bleef zitten en deed niets. Je staarde voor je uit. Ik ruimde alles op en ging het avondeten afwerken.

Vanuit de keuken zag ik je zitten. Je blik in je eigen wereld. Je zag niets. Ik was bedaard en zei dat je de knuffels moest opruimen. “Ik wil een zoentje, ik heb pijn.” Ik kwam rustig naar je toe, gaf een zoen op de plek waar je pijn had. Jij stond recht, nam de knuffels en deed ze in de bak. Alles was goed voor je.

In mijn wereld net iets minder. Mijn geduld was er niet. Ik zag niet waar jij was. Ik zag je niet. Nu zie ik je wel. Ik zie je. Echt. Weet dat, als ik je niet zie, dat maar voor even is. Ik kom bij je terug. Ik laat je nooit alleen.

Ik hou van je.

Al ingeschreven voor de nieuwsbrief omtrent autisme en meer?