Kus en Knuffel zone, een pleister op een zere wonde

Beste scholen,

De voorbije dagen zag ik hier en daar een krantenartikel passeren. Over een Kus en Knuffel zone. Na nader onderzoek blijkt dat te gaan om een strook van een aantal vierkante meter waar de ouders naar hartenlust hun hartendief kunnen kussen en knuffelen voordat ze beiden een andere richting uitgaan.

Serieus?

Even terugdraaien, laten we even de mooie, nieuwe verf van de Kus en Knuffel zone af schrapen en de gewone “lijn” voor ouders terughalen. Daarbij zetten de ouders hun kindje af aan de lijn, geven ze nog een kus en een knuffel en keren ze zich om en gaan naar hun werk (of waar ze ook naartoe mogen gaan).

Dus, nu gaat het zo.

Ze gaan met hun kindje op de Kus en Knuffel zone staan.  Ze geven het kindje nog een kus en knuffel, keren zich om en gaan naar hun werk (of waar ze ook naartoe mogen gaan).

Wat een verbetering!

Even serieus nu. Een “Kus en Knuffel” zone, is dat echt wat scholen nodig hebben tegenwoordig? Pas op hé. Ik vind het schitterend dat ze gaan nadenken hoe ze het afscheid moment kunnen verbeteren. Ik vraag me alleen af wat voor wonderen ze verwachten van de Kus en Knuffel zone? Minder traantjes? Ik hoop uit de grond van mijn hart dat door die zone zo te noemen, er meer ouders werkelijk gaan kussen en knuffelen. Echt, ik hoop het heel erg!

Toch is dit niet wat scholen nodig hebben. Wat scholen nodig hebben is niet op te lossen door een Kus en Knuffel zone. Ze hebben eerst en vooral meer personeel nodig en meer klasruimte. Zodat ze minder grote klassen moeten vormen. Dit zal heel wat rust en betere kwaliteit geven. Wat dan weer kan zorgen voor een andere visie rond ouders op school. Weet je, ik mag elke dag van het schooljaar, gewoon bij mijn kinderen wachten tot het tijd is. Ik mag ze helpen hun jas aan hun haakje hangen en hun boekentas in het vakje leggen. Ik geef ze een kus en knuffel aan hun klasdeur of breng ze zelf naar de ronde. Afhankelijk waar ze behoefte aan hebben die dag. Dit doen andere ouders ook, met hun kinderen. Dit gaat goed, heel erg goed zelfs. Sommige kinderen hebben dat niet nodig. Dan heb je ook weer andere kinderen die het kort afscheid nodig hebben. Dat voelen wij ook soms aan. Dat kan ook. Dan geef ik mijn kindje af in de armen van de juf (meester) en kan ik vertrekken. Soms is het nodig om nog eventjes te blijven, dit kan ook. Als de juf of meester zijn handen vol heeft met een ander kindje dat het moeilijk heeft kan ik gewoon wat wachten bij mijn kind. Tot er ruimte voor is. Wees gerust, ouders gaan niet een hele dag bij het kind blijven. Weet je, ouders kunnen ook praten en luisteren. Je kan praten met ouders en overleggen wat de beste aanpak is voor het kind qua afscheid en start van de dag. Dat kan je beter doen als je de ouders (of oma/opa) kan zien en er mee kan praten en niet op een Kus en Knuffelzone.

Een kind afzetten, vlug een kus en knuffel en gehaast weer weg is niet de beste remedie om traantjes tegen te gaan op school. Daarbij, ik heb het gevoel dat scholen niet enkel bang zijn voor ouders die in de klas komen. Ook zijn ze bang voor traantjes. “Stop ze maar vlug weg hoor.” Als de traantjes in hun zak zitten, is hun verdriet dan ook weg?

Natuurlijk gaat het niet alleen om hoe scholen omgaan met ouders en de bewaking van de grens tot waar ze mogen komen. Het probleem ligt zoals aangegeven veel dieper. Het hele systeem moet veranderen en beter worden. Toegankelijker voor ouders en voor de toekomst.

Beste scholen. Ik juich toe dat jullie gaan nadenken over veranderingen en ook werkelijk nieuwe zones inplannen. Ik besef dat dit niet makkelijk is en heel traag gaat. Vergeef me mijn kritische noot, ik zeg dit alleen maar om jullie verder uit te dagen. Om aan te tonen dat het ook anders kan.

Groetjes,

Van een ouder die elke dag meegaat tot in de klas en dat ziet werken.