- SOFIE LAMBRECHT - WOMEN LIFESTYLE
- hallo@sofielambrecht.be
“Ik moet gaan werken, maar ik wil niet”
DERTIG plus één, alweer jarig
23 mei 2016
Buitenspelen met de schildpad van Little Tikes
25 mei 2016
Ik zit in verschillende facebookgroepjes waar ik het zo vaak voorbij zie komen. Vooral in de groepjes waar de mama’s in (of rond) februari bevallen zijn. Net zoals ik van onze allerliefste baby dus. Het is de tijd geworden waarin er al enkelen aan het werk zijn en anderen aan het aftellen zijn wanneer ze hun eerste werkdag hebben. Enkele “gelukkigen”, ja zo zie ik ze wel, hebben nog enkel maanden te gaan en de absolute minderheid blijft gewoon thuis. Sommige zien het wel zitten, dat terug gaan werken, afgezien dan van hun baby te moeten missen. Anderen zien er behoorlijk tegenop. Of heel erg tegenop.
Het moet gebeuren
Dit is dan steevast het meest gelezen zinnetje de laatste dagen of weken. Of zou het eerder het meest opvallende zinnetje zijn? De wen-dagen bij de onthaalmoeder of de crèche. Vooral voor de gezondheid van de baby maar toch ook wel voor de mama. Alhoewel, helpt dat echt voor de mama? Ik heb daar zo mijn twijfels bij. Dat het voor de baby veel gezonder is om echt te wennen aan een nieuwe omgeving en de nieuwe personen is bewezen. Dus doe dat zeker! Maar dan het zinnetje, tja, het moet gebeuren. Of het nu deze week is of volgende maand. De baby moet gaan wennen in de crèche, ik moet terug aan het werk. Hoezo moet dat?
Thuisblijven voor de kinderen kan ook haalbaar zijn
Maar dat mag ik niet zeggen natuurlijk. Ik zwijg meestal in die draadjes op Facebook. Wat moet ik daar gaan melden? Die mama’s zitten er doorgaans echt mee in hun maag dat ze hun kindje als het ware moeten afgeven aan die lieve mevrouw van de crèche. Als ze al geluk hebben dat het een crèche is waar ze achter kunnen staan. Want ook dat schijnt niet zo simpel te zijn om te vinden. Kan ik daar dan op antwoorden: “Nee hoor, dat hoeft niet, je kan ook gewoon thuisblijven voor je baby.” Ik zou dat kunnen ja. Maar de kans dat dat niet in goede aarde valt is nogal reëel. Dat is ook niet mijn bedoeling natuurlijk. Dus ik zwijg. Af en toe deel ik eens een knuffel uit of wat digitale zoentjes, wens ik ze sterkte en veel moed. Maar dat is vaak niet wat ik écht wil zeggen. Ik wil zeggen dat de kans dat ze kunnen thuisblijven ook haalbaar kan zijn.
Ik weet heel goed dat het niet simpel is. Dat echt niet iedereen zomaar kan thuisblijven. Ik leef ook op deze wereld en ik besef dat. Maar ik weet ook dat als je het echt wilt, als je het echt een kans wilt geven het wel haalbaar kan zijn. Niet voor iedereen, dat is waar. Dat vind ik ontzettend jammer en zou ik heel graag kunnen veranderen. Dat neemt niet weg dat het voor het grote deel wel haalbaar is.
Veranderen van mentaliteit
Nu heerst er echt een negatieve mentaliteit rond. Er automatisch vanuit gaan dat het niet zal lukken om thuis te blijven. Sommige mama’s beginnen wel eens met de kosten en andere uitgaven te noteren om te kijken of er nog voldoende over zou schieten mochten ze op 1 inkomen vallen. Meestal besluiten ze dat het niet zal lukken. Dat klopt ook, op die manier heb je er geen vertrouwen in en lijkt het alsof het niet zal lukken.
Als je ervan uitgaat dat het wel kan. Dat je wel kan overleven op 1 loon. Dan ga je eveneens aan het budgeteren, schrijf je alles op, zoek je alles uit, bereken je hoeveel het loon van die ene partner die blijft werken zal veranderen, kijk je welke kosten kunnen wegvallen en waarop je kan bezuinigen, … je doet het werken. Je start met de mogelijkheid dat het wel kan. Dat zal niet veel veranderen aan de echte vaste kosten maar wel aan de manier waarop je ernaar kijkt en dat maakt een wereld van verschil.
Het is een spannende en ingrijpende stap
Het is een heuse stap. Dat is waar, dat herinner ik me nog heel erg goed. Onze keuze werd 6,5 jaar geleden gemaakt. Het is een moeilijke, serieuze stap, maar wat ben ik blij dat ik deze gezet heb! Het is oppassen, we moeten budgeteren, we kunnen niet met geld smijten maar hey, wie kan dat wel? Wat je ervoor terug krijgt is onbetaalbaar. Het is een cliché maar dat heeft zo zijn redenen. Dus mama’s en ook papa’s, is er dat verlangen om thuis te blijven, om zelf volledig altijd te zorgen voor die kleintjes van jullie, bekijk het nog eens allemaal heel goed! Ga ervoor. Ik hoop van harte dat het jullie kan en zal lukken. En zoniet wens ik jullie een goed evenwicht toe in alles.
14 Comments
Heel mooi verwoord. Zonder mijn ouderschapsverlof zou ik al twee maanden aan het werk zijn en was ons kleintje maar twee maand oud. Doordat ik een moeilijke zwangerschap had, moest ik direct thuisblijven en was ik al zes kostbare weken kwijt van mijn zwangerschapsverlof. Momenteel zie ik het gaan werken ook totaal niet zitten en zijn we opties aan het bekijken om thuisblijfmama te worden. Maar we zijn er nog niet helemaal aan uit of het haalbaar is. Tijd brengt raad, maar de tijd slinkt. Binnen twee maand loopt mijn ouderschapsverlof af.
Hey Sofie,
Ik vind het heel jammer dat je dat zo voelt, dat je je moet inhouden… Maar ik snap het ook wel. Zelf kijk ik er ook heel hard tegenop om terug te gaan werken, en al zeker om voltijds te werken… Veel liever zou ik halftijds gaan werken of zelfs volledig thuisblijven, maar dat ziet mijn vriend (voorlopig) absoluut niet zitten. Het begint ook te korten (nog 1 maand), dus ik vrees ervoor om er nog iets aan te veranderen…
Dat is ook wat ik heel vaak denk. Nu werk ik wel, maar als ik echt zou willen zou ik thuis kunnen blijven (wij denken eraan die stap te zetten bij een tweede kindje). En mijn man heeft echt geen topcarrière ofzo. je moet er misschien een en ander voor opgeven, ja. En ik kan me best voorstellen dat niet iedereen dat wil, maar wanneer je dat wel wil is er vaak veel meer mogelijk dan je in eerste instantie denkt. Mooi geschreven!
Je slaat nagels met koppen. Het is vaak ook waar de prioriteiten liggen. Maar ik kan het niet zo mooi schrijven als jij 😉 Ik ben iets te rechttoe, rechtaan. Mooie blog!
Helaas begint het prioriteiten leggen vaak al voor dat de meesten aan kinderen beginnen!
Toen wij ons huis kochten en de bank zei wat we mochten lenen en wat de maandelijkse last zou zijn heb ik letterlijk gezegd: “Bent u niet goed wijs? Dat draag ik niet elke maand af, dan zetten we ons leven helemaal vast!”
“Dat is het maximum hè mevrouw, het mag ook minder zijn.”
En minder is het geworden.
Ik ben ook 16 maanden thuis geweest met loopbaanonderbreking en ik moet zeggen, als ik toen wel voor dat maximum bedrag was gegaan als maandelijkse last had ik dat nooit kunnen doen!
En ik dacht toen niet eens aan kinderen, ik dacht gewoon aan als er onvoorziene omstandigheden zouden zijn…
Volgens mij zitten een aantal mensen dus ook gewoon ‘vast’ door keuzes in het verleden.
Als ik geen chronische ziekte had, dan had ik geen keuze als alleenstaande moeder, ik vind dat ook superjammer, want toen ik nog moest werken had ik geen goeie band met de kinderen, tegen dat ik ze kon ophalen waren ze moe. Ik moest dan nog thuis beginnen wassen en zo, soms moest ik om 23 uur nog beginnen koken voor mezelf. Ik betaalde me blauw aan schoolopvang en benzine. Ik verdiende minder dan ik nu heb als invalide en had zoveel meer kosten, ik kwam toen heel moeilijk rond want ik kocht vaak “vlug eten” snel een belegd broodje, een snelle microgolfmaaltijd.
Nu zijn we allemaal veel rustiger, heb ik tijd voor mijn kinderen, we kunnen naar de bibliotheek ipv snachts boeken te bestellen via internet. We hebben tijd om promoties uit te pluizen voor we naar de winkel gaan en als we eens een mindere dag hebben dan doen we niets 🙂
Raar he, dat je je moet ” verantwoorden” omdat je zelf voor je kinderen wil zorgen , waar je zelf voor gekozen hebt. En er veel kritiek op krijgt, maar o wee als je iets durft zeggen over vrouwen die hun kinderen om 7 uur in de creche ” droppen” en om 18 gaan ophalen,
Ik ben ook thuisblijfmama geworden vorig jaar en eerst hadden we ook iets van , dat kan niet!
Maar zie, na wat rekenen en zoeken lukt het wel en echtgenoot is gewoon arbeider en we hebben ook een huis af te betalen hoor!
Hopelijk maakt iedereen de keuze waar hij gelukkig van kan worden, xxx
Ik ben ook heel blij dat ik thuis kan blijven. Bij ons is dat alleen mogelijk doordat we hier van in het begin van uitgegaan zijn. Zo hebben we geen huis gekocht. Moesten we wel een huis hebben, denk ik niet dat we het financieel zouden kunnen. Gelukkig bestaat er zoiets als sociaal huren, zodat we niet ook met een hele hoge huurprijs zitten. Dus er zijn zeker mogelijkheden.
Je bespaart ook veel als er 1 niet werkt: geen crèche, geen tweede auto, minder belastingen (of zoals in ons geval, zelfs geen) en misschien zelfs: omniostatuus (krijg je meer terug op dokterskosten en medicijnen, en het brengt meestal nog andere voordelen mee ook: treinkaartjes aan -50%,…, in Kortrijk: deelnemen aan activiteiten tot – 80%, …). Onze kinderen zouden zelfs naar het speelplein kunnen voor nog geen euro per dag.
Ik vind het net knap dat mensen dat in deze tijd kunnen want inderdaad , je moet anders gaan leven, tenzij je rijk bent hihi.
ooohja ik droom soms wel over rijk zijn
je slaat de nagel op de kop… Ik heb de indruk (maar ben niet zeker) dat er in Nederland meer thuisblijfmama’s zijn (misschien ook omdat de kinderopvang daar veel duurder is?). Gemiddeld wonen Nederlanders een beetje kleiner, en hebben ze beetje minder luxe. Wij zijn dat niet meer gewoon. We willen allemaal ons groot huis, verre vakanties, en dergelijke… Daar is niets mis mee (ik wil het zelf ook), maar het gevolg is dan natuurlijk dat je inderdaad met één loon niet rondkomt…
Voor mij is het niet aan de orde: ik zou niet functioneren als thuisblijfmama. Ben heel blij dat kinderopvang hier betaalbaar is, zodat het de moeite levert om te gaan werken. Maar ik vind net zoals jij dat de optie er wel degelijk is…
Heel juist allemaal 🙂 Ik denk dat veel mensen het niet aandurven gewoon, of het er niet voor over hebben om bepaalde zaken op te geven. Hier ben ik nu een jaar thuisblijfmama, geen vervangingsinkomen ofzo… En we blijven zoeken om dingen gewoon goedkoper te doen. Door gewoonweg te veranderen van energieleverancier besparen we maandelijks 60 euro. Ook ons Telenet pack hebben we 30 euro kunnen laten zakken. Je let gewoon op kleine zaken, en die kunnen een groot verschil maken. Nu, na 1 jaar, ben ik nog steeds op zoek naar hulpmiddeltjes om wat geld te kunnen besparen. Ik vind het zelfs leuk om te doen! We hebben sinds een maand een nieuwe auto, gaan nu een weekje naar de Ardennen, zijn deze avond frietjes gaan eten, we zijn al naar Bellewaerde geweest en binnenkort gaan we zeker ook naar een dierenpark gaan. Ik heb zeker niet het gevoel dat we dingen moeten opgeven, en mijn man heeft ook geen mega inkomen, mss wel net iets meer dan gemiddeld. Maar we moeten er ook met 5 van leven, en ons huis afbetalen en dergelijke… Ik geniet er van om thuisblijfmama te zijn, en onze kindjes ook ^_^ Ik zou het iedereen aanraden, en niet vergeten, als je ’ten laste’ staat van je man, dan heeft hij ook meer van zijn inkomen over op het einde van de maand, scheelt wel 250 euro + je hoeft geen opvang meer te betalen 🙂 EN je krijgt een pak meer terug van de belastingen, als je dat extra geld verdeeld over 12 maanden…
[…] Lees meer: Ik moet gaan werken maar ik wil niet […]
Interessant, maar gelukkig nog verre toekomstmuziek voor mij :-D. Eerst nog wat marathons lopen :p.