16 dagen geleden werd onze zoon Abel geboren. Een klein wonder met grote veranderingen. Beseffen dat dit voor altijd onze zoon is, dat wij voor altijd zijn ouders zijn met de bijhorende verantwoordelijkheid is moeilijk. Kijken naar het kleine ventje in de wieg is zo vertrouwd en toch zo nieuw. De wieg stond hier enkele maanden leeg en kil maar vol verwachting. Nu is ze gevuld met een slapend of verbaasd rondkijkend mensje. Ongelooflijk. Onvatbaar. Je kan het voelen als je er naar kijkt als je er nog maar aan denkt maar toch onbeschrijfelijk. 16 dagen is onze zoon Abel, zo jong en al zoveel veranderd.
Het is echt zalig om mama/papa te zijn. De liefde die stroomt door je lijf voor dat kleine wezentje. De radeloosheid die je voelt als hij schreiend huilt door die vreselijke darmkrampjes en je alles wilt doen om het te laten overgaan maar niets helpt. De fierheid als hij iets nieuws kan. De bevestiging als je jouw partner met hem bezig ziet. De hoop die je koestert voor zijn toekomst in deze wereld. De vraagtekens die je stelt over de komende opvoeding en het ouderschap.
De troost die je vind bij God als je zijn opvoeding en kleine probleempjes met Hem bespreekt en in Zijn handen legt.
2 Comments
aha dag 16! ^^
daar zijn vast geen woorden voor
toch mooie poging 🙂
enik hoop ook dat de krampjes snel minderen
tot zaterdag!
x
Hehe,
Zo mooi getyped.
Tis toch zo tof 🙂
Tot straks