Ja, familiefeesten. Wie heeft ze eigenlijk nog? Wij hebben ze jaarlijks. Ik hou ervan. Echt, ik heb ze nog nooit gemist (of ik ben nu aan ’t twijfelen dat er misschien eens eentje was terwijl ik op reis was?). Nou ja, ik zag het zo in de familie hier en daar is er eens een neefje of nichtje dat “aan het puberen” was en dus niet meer kwam. Maar eigenlijk viel dat wel vrij goed mee, dan is dat vaak eens een keertje en zijn ze er volgend jaar gewoon terug bij. Met een vriendje/vriendinnetje. Trouwens, mijn jongste neef verwacht een kindje, hoe zot is dat?! Hij is natuurlijk nu al oud genoeg om papa te worden, maar toch. Waar is de tijd toch naartoe hé. Nu ja, familiefeesten. Ik vind ze dus wel belangrijk en ik heb er altijd écht oprecht spijt van dat we niet aanwezig kunnen zijn. Net zoals we het ontzettend jammer vinden dat we in augustus niet bij een familie barbecue aanwezig gaan zijn langs mijn man zijn kant. Of bij een huwelijk van mijn andere familie omdat we op reis zijn. Ja, ik heb het daar altijd heel erg moeilijk mee! Ik hou er dus wel van. Niet dat wij elk weekend bij familie op bezoek gaan. Dat hoeft voor mij nu ook weer niet. Maar toch, zo eens het samenhorigheidsgevoel. Weten dat je op elkaar kunt rekenen, dat ze er gewoon zijn.
Ohja in onze families loopt niet altijd alles makkelijk of goed hoor. Wij hebben verschillende karakters, visies en koppige mensen. Lijkt mij eigenlijk normaal.
Ze zeggen vaak wel eens dat vrienden de familie zijn die je zelf kan kiezen. Dat is ook wel zo. Wij hebben ook schitterende vrienden en die zijn gewoonweg geweldig. Sommige voelen dan ook echt al aan als familie. Hoe geweldig is dat nu om dat te kunnen zeggen. Ik vind dat wij enorm boffen! Maar familie blijf ik ook wel belangrijk vinden. Ik denk dat dat een stuk voorkomt uit mijn ideaal beeld, uit principes misschien ook wel. Ik weet ook dat niet iedereen geluk heeft om een familie te hebben. Of zelfs maar een gezin te hebben. Dat er mensen zijn die met recht en rede geen contact meer hebben met familie of met hun mama/papa. Dat snap ik. Maar dat ik het snap en er ook volledig achter kan staan neemt niet weg dat ik het heel erg triest vind. Ik kan daar vanbinnen (en ook vanbuiten tja) echt om huilen. Zo jammer is dat in deze wereld. Gelukkig zijn er dan natuurlijk andere mensen die ook familie kunnen worden.
Langs mijn mama’s kant is er elk jaar een barbecue. Mijn tantes/nonkels hebben zo een soort rouleer systeem, elk jaar bij iemand anders. Dit jaar vierden we de 25ste jaarlijkse barbecue. Een heus moment om even bij stil te staan. 25 jaar, dat is al een hele tijd! Bij de eerste was ik dus 6 jaar oud. Ik herinner mij die nog heel goed, nou ja toch bepaalde fragmenten. Ik herinner mij nog een nichtje dat we nu helaas al jarenlang niet meer zien. Heel jammer. Ik herinner mij nog incidenten met zo’n autoband-schommel en mijn favoriete nonkel die daarin vast zat ;-). Ik herinner mij bovenal mijn papa. Mijn papa dat samen met die favoriete nonkel stond te barbecueën. Elk jaar opnieuw. Ze verzorgden samen het eten én ook een groot stuk van de ambiance. Heerlijke herinneringen die ik echt koester. Weet je, als klein kindje stond ik daar natuurlijk niet zo bij stil. Toen ik veel groter was, ik was namelijk al zelf getrouwd en voor de eerste keer zwanger, zijn mijn ouders gescheiden. Dus ja er zijn al zo’n (uh mijn rekencapaciteiten zijn niet altijd dat) 7 familie barbecues geweest zonder mijn papa. We zijn het wel gewoon zou je denken. Toch, toen mijn “oudste” nonkel een speech gaf op de laatste barbecue moest ik een traantje wegpinken. Nou ja, meerdere eigenlijk. Hij had het namelijk ook over mijn papa en hoe het toen was. Yup, dat is genoeg om mij aan het snotteren te krijgen.
Eigenlijk heb ik eerst een kleine heel erg persoonlijke vlog ingesproken voordat ik op het idee kwam er ook iets rond te schrijven. Ik merk dat het toch anders is dat vloggen of schrijven. Er vloeien andere woorden en andere gedachten uit mij. Heel boeiend. De vlog kan je bekijken op mijn YouTube kanaal. Ik ben heel erg benieuw wat je ervan vindt.
Wat vind jij eigenlijk van familiefeesten? Heb jij nog een fijn contact met je familie?
2 Comments
Ik ben ook helemaal voor familie feesten! De laatste jaren waren ze emotioneel iets moeilijker. Mijn vader en grootvader zijn op drie maand van elkaar gestorven en dat wordt dan elke keer een confrontatie. Maar de sfeer en gezelligheid houd de familie samen.
Die emotionele lading herken ik helaas al te goed :'(.
Fijn te lezen dat ook jij het heel belangrijk vindt.