Adam is ondertussen al 20 maandjes oud. En al even lang fiere drager van uber schattige kuiltjes in zijn wang. Kuiltjes die verraden hoe blij hij is maar ook wanneer hij van plan is om kattenkwaad uit te halen. De stiekemerd. Hij spreekt nog niet, niets, hij zegt af en toe woordjes na maar vergeet die weer even vlug. Hij komt het leven door door te wijzen, enkele specifieke geluidjes en knikken en schudden en ohja de combinatie wijzen en in zijn handjes klappen om ons aan te moedigen om het zeker te geven. Hij speelt heel graag alleen, kan dat heel goed en rustig. Is dolverliefd op zijn knuffelbeertjes en knuffelt ermee met heel zijn lichaam. Ze moeten ook allemaal mee in bed en ‘s morgens staat hij klaar en heeft hij ze allemaal vast. En o wee als hij eentje vergeet in zijn bed. Hij heeft ze nodig om af en toe mee in de zetel te kruipen, onder een dekentje en daar zit hij dan fier rechtop. Beentjes onder het dekentje, zijn knuffeltjes naast hem ook half onder het dekentje. En de kuiltjes. Onze blije vrolijke lieve jongen. Hij speelt graag alleen maar is er ook graag bij. Dan volgt hij Abel en Emma en doet hen na. Wil erbij horen. Jammer genoeg voor hem gaat dat nog niet altijd even goed en is hij vaak te klein of te traag. Of ze willen hem er niet bij, soms wel verstaanbaar want hij snapt nog niet dat sommige blokkentorens moeten blijven rechtstaan … kortom hij heeft het niet altijd makkelijk met zijn grote broer en zus. Maar toch, ze zijn allemaal zo dol op elkaar. En zo is Adam ook dol op Eden, en toont hij dat op zijn manier. Zalig. Wat een zalig mannetje die Adam. Al gaat dat eventjes naar de achterkant van onze gedachten als hij weeral eens stampvoetend rechtstaat op zijn eetstoel en maar blijft wijzen en geluidjes maken en er niets goed is. Alles ligt al op zijn bord maar hij is niet tevreden, of hij wil nog extra van dit of hij wil nog dat. Maar hij zegt het ons niet en wij zijn radeloos. Of als zijn beker met water dààr moet staan en nergens anders, en dààr is natuurlijk net op een plaats die erom smeekt om omgeduwd te worden. Of als hij aant spelen is met de playmobil bus en de ventjes niet zitten zoals hij wil en hij het ook niet goed krijgt en wij ook absoluut geen idee hebben hoe ze wel moeten. Of als hij koekjes wil eten onderweg en ik een pakje heb waar 3 koekjes inzitten, waar er al 1tje van opgegeten is, en er dus maar 2 koekjes zijn, niet meer wil omdat hij er dus 3 verwacht en wil en hij dan maar boos wordt en niets meer moet hebben maar er toch ook nog altijd wil … (nee, ik ben ook niet meer mee met die zin). Maar dan, dan lacht hij weer zijn kuiltjes bloot. Dan klapt hij vrolijk in zijn handjes. Dan draait hij met zijn poep op de muziek, en doen zijn handjes ook mee. Dan komt hij knuffelen en legt hij zijn hoofdje zo lief op mijn schouder. Dan is hij zooo blij om niets en om alles. Dan smelt je helemaal en loopt alles over van liefde en tederheid.