Een meisje zei me iets

Ik stond te wachten op mijn zoon en dochter. Op de speelplaats, tussen hun klassen in. Onze school is zo gebouwd dat elke klas rechtstreeks uitmond op de speelplaats. Heel handig en leuk. Ik stond daar te wachten zoals ik altijd doe.

Mijn zoontje kwam op me afgelopen met zijn handen vol met al zijn dingen. Zoals altijd. Een klasgenootje kwam even hallo zeggen, ook normaal. En toen vroeg ze iets waar ik niet op voorbereid was.

“Waarom ben jij hier altijd zo vroeg?”

Vroeg? Wat bedoelt ze moet vroeg? De school is gedaan daarom ben ik hier. En dat zei ik haar ook.

“De school is gedaan, dan kom ik heel graag mijn kinderen ophalen.”

Ik zag dezelfde vraagtekens in haar hoofd verschijnen als op datzelfde moment in mijn hoofd. Ze vertelde me dat de school nog niet gedaan was. Nee, nu was het speeltijd en dan moesten er nog vieruurtjes gegeten worden en dan pas was de school gedaan. Zo ging het en niet anders.

Ik weet niet wat ik voelde. Het is zo normaal voor dit meisje om in de na schoolse opvang te blijven dat het lijkt alsof er geen andere mogelijkheden zijn. Wat moest ik daarop zeggen? Is het nodig dat ik haar haarfijn uitleg dat het anders ineen zit? Wat zou dat teweeg brengen? Ik heb het meisje verteld dat mijn zoon en dochter al tijdens de speeltijd naar huis mogen gaan. Dat vond ze ok.

Ik kan nog altijd niet de vinger erop leggen maar het deed me iets. Nog altijd. Het is geen fijn gevoel. Iets in mij wil schreeuwen tegen haar, nee het hoeft niet normaal te zijn dat je hier nog moet blijven. Nu is de school uit. Nu is het tijd om op een vertrouwde veilige plaats te bekomen van al die schoolse indrukken.

Dat kon ik niet natuurlijk. Dat heeft geen zin, integendeel. Ik wil dat meisje niet van streek maken. En ik kan me ergens wel inbeelden dat als je beiden werkt het niet mogelijk is om altijd om 15u30 aan de klas te staan. Dat gaat niet, dat is onmogelijk. En dat vind ik jammer. Ik word er zelfs triest van als ik er teveel over nadenk. Het meisje was vrolijk en keek ernaar uit. Terwijl het ideale beeld in mij aan het wenen was.

Een paar dagen later stak ik net mijn zoon en dochter in de bakfiets toen een andere mama mij aansprak. Ze vroeg of ik ook geen kindje had die met haar peuter in de klas zat. Ja, onze tweede zoon, maar hij blijft nog liever thuis. Op dat moment was oma thuis aan het babysitten op hem en zijn jongere broer.

Ze is nu in zwangerschapsverlof en kon haar peutertje komen halen als de school uit was. Voorheen kon ze haar pas 2 uur later komen halen. Ze was toen vaak nog het enigste peutertje daar. Meerdere keren was ze zelfs in slaap gevallen. De mama vertelde hoe haar hart daarvan brak. Dit kon toch niet de bedoeling zijn. Je kiest voor kinderen en dan gaat het zo. Ze was super gelukkig dat ze er nu wel kon zijn en was vastbesloten dat na haar verlof aan te pakken. Ik hoop oprecht dat ze een regeling kunnen vinden dat het haar toelaat. Mijn hart voelt met haar mee. En met alle andere mama’s die dezelfde gevoelens hebben. Die weemoedig en misschien wel vol jaloezie kijken naar alle andere mama’s die er altijd zijn. En hun hart in duizend stukjes breekt als ze hun kind (veel te) (laat) ophalen.