Thuisblijfmama zijn
2 juni 2015
12 kleine dingetjes die stiekem heel groot zijn
4 juni 2015Ik stond te wachten op mijn zoon en dochter. Op de speelplaats, tussen hun klassen in. Onze school is zo gebouwd dat elke klas rechtstreeks uitmond op de speelplaats. Heel handig en leuk. Ik stond daar te wachten zoals ik altijd doe.
Mijn zoontje kwam op me afgelopen met zijn handen vol met al zijn dingen. Zoals altijd. Een klasgenootje kwam even hallo zeggen, ook normaal. En toen vroeg ze iets waar ik niet op voorbereid was.
“Waarom ben jij hier altijd zo vroeg?”
Vroeg? Wat bedoelt ze moet vroeg? De school is gedaan daarom ben ik hier. En dat zei ik haar ook.
“De school is gedaan, dan kom ik heel graag mijn kinderen ophalen.”
Ik zag dezelfde vraagtekens in haar hoofd verschijnen als op datzelfde moment in mijn hoofd. Ze vertelde me dat de school nog niet gedaan was. Nee, nu was het speeltijd en dan moesten er nog vieruurtjes gegeten worden en dan pas was de school gedaan. Zo ging het en niet anders.
Ik weet niet wat ik voelde. Het is zo normaal voor dit meisje om in de na schoolse opvang te blijven dat het lijkt alsof er geen andere mogelijkheden zijn. Wat moest ik daarop zeggen? Is het nodig dat ik haar haarfijn uitleg dat het anders ineen zit? Wat zou dat teweeg brengen? Ik heb het meisje verteld dat mijn zoon en dochter al tijdens de speeltijd naar huis mogen gaan. Dat vond ze ok.
Ik kan nog altijd niet de vinger erop leggen maar het deed me iets. Nog altijd. Het is geen fijn gevoel. Iets in mij wil schreeuwen tegen haar, nee het hoeft niet normaal te zijn dat je hier nog moet blijven. Nu is de school uit. Nu is het tijd om op een vertrouwde veilige plaats te bekomen van al die schoolse indrukken.
Dat kon ik niet natuurlijk. Dat heeft geen zin, integendeel. Ik wil dat meisje niet van streek maken. En ik kan me ergens wel inbeelden dat als je beiden werkt het niet mogelijk is om altijd om 15u30 aan de klas te staan. Dat gaat niet, dat is onmogelijk. En dat vind ik jammer. Ik word er zelfs triest van als ik er teveel over nadenk. Het meisje was vrolijk en keek ernaar uit. Terwijl het ideale beeld in mij aan het wenen was.
Een paar dagen later stak ik net mijn zoon en dochter in de bakfiets toen een andere mama mij aansprak. Ze vroeg of ik ook geen kindje had die met haar peuter in de klas zat. Ja, onze tweede zoon, maar hij blijft nog liever thuis. Op dat moment was oma thuis aan het babysitten op hem en zijn jongere broer.
Ze is nu in zwangerschapsverlof en kon haar peutertje komen halen als de school uit was. Voorheen kon ze haar pas 2 uur later komen halen. Ze was toen vaak nog het enigste peutertje daar. Meerdere keren was ze zelfs in slaap gevallen. De mama vertelde hoe haar hart daarvan brak. Dit kon toch niet de bedoeling zijn. Je kiest voor kinderen en dan gaat het zo. Ze was super gelukkig dat ze er nu wel kon zijn en was vastbesloten dat na haar verlof aan te pakken. Ik hoop oprecht dat ze een regeling kunnen vinden dat het haar toelaat. Mijn hart voelt met haar mee. En met alle andere mama’s die dezelfde gevoelens hebben. Die weemoedig en misschien wel vol jaloezie kijken naar alle andere mama’s die er altijd zijn. En hun hart in duizend stukjes breekt als ze hun kind (veel te) (laat) ophalen.
3 Comments
Dag Sofie, je hebt een mooie blog die ik maar net ontdek. De inhoud van dit berichtje daarentegen stuit mij tegen de borst. Je draag het ‘niet veroordelen’ van andere ouders hoog in het vaandel, en tegelijkertijd is dit de ergste veroordeling die een ouder die zijn kinderen naar de naschoolse opvang stuurt, kan lezen. In jouw hoofd is kinderen naar de na-schoolse opvang sturen, niet normaal én niet wenselijk. Dat schrijf je vanuit jouw referentiekader. Heb je er al eens over nagedacht dat jouw referentiekader mogelijk niet universeel is? Waarom zou het zo erg zijn als dat kindje het normaal vindt om in de opvang te blijven? Jij maakt er een drama van, maar niet dat kind. Het is je eigen referentiekader dat spreekt en dat je projecteert op een situatie die niet de jouwe is. Als jij je kindjes om half vier kan halen, is dat prima. Als andere ouders dat niet doe, is dat ook prima. Daar is voor de kindjes op zich niets zieligs aan…
Hey Lies,
Bedankt voor je berichtje. Ik merk dat dit een heel erg gevoelig onderwerp is voor je, voor mij ook, ik denk voor vele ouders. Ik heb zonet mijn blogje nog eens opnieuw gelezen, het was al even geleden. Ik zeg bijvoorbeeld ook dat het meisje vrolijk was en ernaar uitkeek. Ik zie en lees dat ik spreek vanuit mijn “ideaal” beeld, dat zeg ik ook in het blogje. Ja, in mijn ideaal beeld zou dat niet nodig zijn, dat het wel zo is weet ik natuurlijk wel (haal ik trouwens ook aan in mijn blogje) maar toch deed het mij iets en nu terug door het opnieuw te lezen en beleven van het moment.
Ik vind het heel erg jamer dat jij je niet goed voelt bij mijn blogje, dit was helemaal niet de bedoeling. Omdat het me zo aangegrepen had wou ik het delen. Ik hoop dat je het nu wat beter kan kaderen.
Veel liefs en een fijne dag,
Sofie
Dank je voor je reactie Sofie. Ik begrijp het natuurlijk wel, als ik het kader in ook de rest van je (mooie!) blog. Maar ik ben het niet met je eens dat het noodzakelijk is dat kindjes voor hun eigen welzijn als de bel gaat beter onmiddellijk naar huis gaan om te bekomen van alle schoolse indrukken. Belangrijk is een veilige geborgen thuis, met liefdevolle ouders en aandacht voor hun welzijn. Of dat dan om half vier, of om half zes is, lijkt mij weinig relevant…
fijne dag ook voor jou! Lies