En vanmorgen loopt het net allemaal iets minder goed. Een Abel die wel zijn 12 uurtjes slaap heeft maar toch nog moe is. Een Emma die afgelopen nacht haar draai niet kon vinden, constant wou sabbelen en tutteren en mijn rug die niet meer op de zij wou liggen maar het toch deed omdat dat de enige kans was op slapen. Dit in combinatie met afgelopen nacht die ook al niet soepel verliep, zelfde scenario met Emma en een onrustheid over onze lieve Bompa*. Een huis vol stof, een hangerige Abel, een Emma die ook aandacht wil en een mama die moe is en tijd nodig heeft om enkele dingen op een rijtje te zetten en te verwerken. Abel die op mijn schoot wil zitten maar zich dan verveelt, mijn pc muis wil afnemen, niet wil dat ik iets tik op mijn klavier, hij wil spelen. Ga ik bij hem zitten om te spelen loopt hij weg en gaat daar wenen. Niets is goed. Dan zit ik daar alleen. Dus ik ga terug achter mijn pc om wat verstrooiing te zoeken, is niet goed voor ons meneertje. Komt hij op mijn schoot zitten, vindt zijn draai niet. Gekrijs en geroep, niets is goed. Ik beslis om het stof af te nemen, vindt Abel altijd super leuk. Hij wil daarbij gedragen worden. Dank God voor de draagdoeken, het begint iets te beteren. Abel wordt rustig en blij, hij heeft wat te doen en helpt heel ijverig mee het stof af te nemen. Dan begint Emma uit niets te wenen en te krijsen. Ik zet Abel even op de grond om Emma te troosten. Begint Abel ook te krijsen en te roepen. Zen .
Even lachen in de spiegel kan wonderen doen.
Ondertussen is het stof afgenomen, zit Emma rustig en voldaan (jaja borst-troost-voeding doet wonderen) te spelen en is Abel op zijn eentje verder wat aan het stoffen. Rust .