Het begon al gisterenavond.
Emma was op van de stress en wou, neen kon, daardoor niet in haar kamer in haar bed in slaap vallen. Voor de allereerste keer is ze ‘s avonds, na bedtijd, in de zetel in slaap gevallen. Naar boven dragen, wakker worden, opnieuw in slaap vallen in haar bedje terwijl ik erbij zat. Mijn lieve kleine gevoelige meid, helemaal op van de stress voor de eerste schooldag.Deze ochtend, beneden komen en een Emma enthousiast zien springen en uitroepen “Vandaag naar school!”
Op weg naar school, uit de auto, stukje wandelen naar de school was er al heel wat minder enthousiasme. Lekker ontbijten, wat spelen, klasjes nog eens bekijken. Dan is het ronde tijd. Heel erg bedeesd en op haar hoede in de ronde zitten. Ik laat haar daar met een klein hartje achter, mijn kleine lieve meid. Ik weet wel dat ze er veilig zit, ik weet wat voor een fantastische school het is. Maar, dit is mijn kleine meid, ik wil enkel het allerbeste voor haar.Ik ga even kijken naar Abel en Bram. Abel zit ook al in de ronde, bij hem is dat op de speelhuisjes (ja, echt, heel erg leuke klas). Hij zit boven in de ronde, ik piep even door het dak heen, ik zie zijn lipje trillen. Bram zag het ook al. Bram vraagt of hij wil knuffelen, hij wil niet, hij blijft zitten, dat hoort zo, hij denkt dat ze dat van hem verwachten. Bram praat met hem en vraagt het nog eens, Abel wil niet. Ik vraag of hij nog een knuffel wil. Hij komt naar beneden, halfweg komen de tranen al. Mijn stoere Abel, helemaal in paniek. “Ik moet aan zoveel wennen zegt hij.” Dat zei hij ook al herhaaldelijk in de vakantie. Hij moet wennen aan dat zijn klas, de inhoud ervan, verhuisd is van lokaal, hij moet wennen aan de helft andere klas-vriendjes, hij moet wennen aan geen vakantie meer, hij moet wennen aan terug school en hij moet ook nog wennen aan dat zijn begeleidster er een maand niet kan zijn wegens ziekte. Heel wat wennen dus. Heel erg moeilijk voor Abel. Gelukkig is er een super vervangster die hij kent en die hem met alle plezier en liefde op zijn gemak stelt. Hij kiest de doos uit waar de knikkerbaan inzit, hij mag die bijhouden in de ronde, een houvast waarmee hij kan spelen direct na de ronde. Knuffelen en luisteren naar hem. Ik klim mee naar de ronde, hij neemt een bankje dat net even wat uit de ronde staat. De knikkerdoos dicht bij hem. Ik mag gaan. Hij is nog niet ok, maar ik mag gaan. Mijn stoere jongen, mijn jongen die niet stoer hoeft te zijn.
Nog even piepen voorbij het raam van Emma, ze zit nog op hetzelfde plaatsje maar haar gezicht is al meer normaal en ze zwaait terug. Al iets gerustgesteld.
Nog even met enkele andere ouders nog een drankje drinken, babbeltje doen. En op naar het reva, waarover morgen meer.
De dag vloog voorbij – nieuwe kleren gaan shoppen voor de kindjes. Gauw was het dus tijd om ze te gaan afhalen, ruim op voorhand aangekomen. Abel was met zijn klas buiten aan het spelen, eerst op de fiets en dan in de zandbak. Hij had het echt naar zijn zin. Emma was binnen aan het spelen, met de puzzels, even zwaaien en terug verder doen. Abel ziet ons dan ook en is blij, en gaat zonder problemen nog even de klas in voor het afsluitmoment in de ronde.
Blije kindjes, ze hadden het naar hun zin. Emma heeft wel kaka gedaan in haar onderbroekje, dit heeft ze nog nooit gedaan. Toch stress?!”Ik ben al gewend.” zegt Abel helemaal opgelucht!Ze willen morgen terug. Maar als Abel kan kiezen wil hij toch liever thuis “leren”. (Hadden we niet zo’n fantastische school dan was TO al lang beslist, als het aan mij ligt toch … zoiezo eigenlijk 😉 )En dan gaan slapen, voor Emma was dat toch weer een opgave … lieve meid, het doet je meer dan iedereen denkt.Op naar de tweede dag.
1 Comment
Weer zo echt en mooi, hoe anders we ook allemaal zijn van mekaar, er zit tegelijk zoveel herkenbaars in!!