Op onze tv kast liggen heel wat kaartjes. Kaartjes van verschillende mensen, familie, vrienden en kenissen. Kaartjes om ons te feliciteren met onze lieve Anna. We houden die stuk voor stuk bij, die gaan samen in een envelop en worden bewaard tot Anna groot genoeg is en deze mag hebben.
Emma is zot van kaartjes. Bij de kerstkaartjes kon ze er ook al niet afblijven. Om een of andere reden is ze daar enorm aangetrokken door. Maar, helaas, als we dat niet intomen raken we ze stilletjes aan 1 voor 1 kwijt. Gewoonweg onvindbaar of kapot. Zo gaat dat hier. Dus toen Emma vroeg of ze een kaartje mocht van Anna. Gewoon om “te kijken”, toen ze ons verzekerde dat ze het niet ging kwijt spelen of kapot zou maken. We zeiden resoluut nee. Want we weten waar het wél eindigt. En waarom zou Emma er wel eentje mogen en de andere 3 niet? Want zo gaat dat in een gezin met 5 kinderen. 1 kindje wil iets de andere willen ook. En we weten waar dat eindigt.
Dus nee lieve Emma. We geloven jou dat je goed voor het kaartje gaat zorgen. We geloven jou dat je het niet kwijt zal spelen of kapot zal maken. Maar toch blijven we bij nee. De kaartjes zijn voor Anna. Later. Jij hebt op onze zolder ook een hoop kaartjes liggen. Als je groot bent en je gaat naar jou eigen huisje dan krijg je deze mee. Dan mag je ermee doen wat je wilt.
Emma, die dochter van ons. Emma is niet zo goed in een nee krijgen. Dan blokkeert ze doorgaans. Deze keer viel dat blokkeren nogal mee. Blij was ze niet. Nee, ze was zelfs boos te noemen. Zo boos dat ze zowaar een beetje ging dreigen tegen ons:
“Als ik een baby heb dan zijn alle kaartjes van mij! Ik ga geen aan jullie geven! En de baby mag ze ook niet hebben. Alle kaartjes zijn van mij en ik geef er geen enkele van weg!”
“Ok, dat is goed.” zei ik.
3 Comments
Ik zie ons kaartje, hoeraaa! Misschien moeten we ook een kaartje sturen voor Emma 🙂
mss eens zien of ze niet met vriendinnen kan schrijven, zo heeft zij ook post dat ze mag bijhouden
Ik denk inderdaad dat Emma dat wel leuk zou vinden!