De eerste dag na een weekje verlof

Is altijd terug wennen. En dan nog zo’n sch**tweer. Een dagje binnen, voelde al zo lang geleden aan. Na een midweekje vakantie, een midweekje iedere dag 2x op pad. Gaan zwemmen, naar de speeltuin en naar het strand. Alles te doen. Veel volk rond ons, veel leven. Soms zelfs iets te veel. Tevens ongewenste goed bedoelde opvoed kundige raad. Of zelfs niet. Nee, eigenlijk niet. Wel de irritatie die ik kan hebben, zonder dat ik er iets aan kan doen, en zonder dat anderen zich daar ferm van bewust zijn. De irritatie als anderen verkeerd reageren tegen onze kindjes, in mijn ogen dan. Als anderen ze op hun plaats willen zetten, ze iets willen bijbrengen, ze iets verbieden. Niet dat dat niet mag. Onze kindjes mogen niets alles. Zeker niet. Er zijn grenzen, zoiezo. Maar wij proberen het op zo’n manier te doen dat het menswaardig is. Kind en volwassenwaardig. Geen verschil. Behandel je kind zoals je je beste vriend zou behandelen. Snauw het niet af. Verbied het niet zonder meer uitleg. Niets moet. Verwacht niet dat een kind niet weent omdat het iets niet mag, dat het dat direct begrijpt uit een simpele “neen”.
Vandaag was dus een dag, vooral met ons 3tjes en een bezoekje van Oma. Abel was door het dolle heen, oma. Dat was weeral een tijdje geleden. Enthousiast en heel, heel erg energiek. Zalig.
Een dag, met ons drietjes. Stilte na de storm. Zaaalig, was het. En ook een beetje wennen. Alle plasjes moesten door mij naar het toilet gebracht worden. Alle luiertjes waren voor mij, tevens ook alle flesjes en bedtijden. Maar vooral, vertrouwd. En zalig. Met die 2 kapoenen.