Waarom wij dachten aan autisme

Ik krijg heel erg veel de vraag hoe wij wisten dat het autisme was bij onze kinderen. Wanneer denk je aan autisme en wanneer niet. Hoe beslis je om verder te gaan, te laten testen. Ik geef hierover even een inzicht hoe het bij ons verliep, waarom we wat beslist hebben. Dit is onze situatie, geen enkel gezin, geen enkel kind, zelfs of zeker geen enkel kind met autisme is hetzelfde.

Waarom wij dachten aan autisme

Een beetje hulp van buitenaf

Het logische is om te starten bij onze oudste zoon. Hij was namelijk ook de eerste waar we de link gelegd hebben naar autisme. Nou, eigenlijk deed een vriendin dat voor ons. Op een goede manier, eerst subtiel en dan wat duidelijker. Het ging namelijk zo. Die vriendin, dat toen eerder een internet-kennis was, leerde ik kennen op een mama forum. Wat uiteindelijk vervangen werd door facebook. Op facebook postte die mama met de regelmaat van de klok gebeurtenissen en foto’s van haar kindje. Daarbij veelal de verwijzing naar zijn autisme. Ik dacht vaak in mezelf (en soms niet zo in mezelf): “Wat heeft dat nu met autisme te maken? Mijn kind, toen nog een peuter, doet dat ook.” Ik vond mijn kind zo normaal als maar zijn kan.

Ik kan je vertellen dat ik toen nogal een soort haat-liefde verhouding had met die facebook vriendin. Ik kan namelijk niet zo heel erg goed tegen mensen die achter alles wat zoeken. Ahum. Yup. Ondertussen is die vriendin meter geworden van onze allerliefste Anna. Het kan verkeren, nietwaar.

Toen Abel in het eerste kleutertje zat, zo rond de kerstperiode had hij een heel erg moeilijke periode. Tot het agressieve af. Ik had niet de gewoonte “om slechte dingen” te vertellen van mijn kinderen aan andere mensen. Toch deed ik dat op een bepaald moment wel, ja uitgerekend aan die specifieke vriendin. Na een tijdje zei ze zachtjes (in hoeverre dat gaat in geschreven woorden) of ik al aan autisme gedacht had.

Euh nee. Natuurlijk niet. Mijn kind is normaal. Dit hoort bij de leeftijd.

Toen ging de bal aan het rollen

Tja, dat laat je toch niet zomaar los. Al zeker niet in een heftige periode. Dus ik ging op onderzoek uit. Ik zocht informatie op over autisme, ik hoorde de vriendin verder uit. Ik ging opletten en ik zag dingen dat ik eerder niet zag. Ik zag ze wel maar ik stak alles weg onder de noemer, dat hoort zo, dat is normaal. Een kind groeit op, gaat van baby over naar peuter en dan naar kleuter. Daar hoort leren bij, uittesten van grenzen, die maken gewoon rare bewegingen met hun lichaam, ze hebben een eigen willetje en doen dingen waarbij wij denken “waar halen ze het”, ze hebben ritueeltjes en andere zaken. Dat is zo. Dat is normaal. Ook mijn Abel had dat. Enkel begon het duidelijker en duidelijker te worden dat het niet allemaal meer kon weggestopt worden onder normaal. En daar, beste lezer, ligt het verschil. De bal was aan het rollen. Onze ogen werden meer geopend en we namen contact op met een multidisciplinair team voor een intake gesprek. Ook daar vonden ze onze bedenkingen reden genoeg om over te gaan tot testen. Deze testen hebben we doorlopen en we kregen te horen dat hij inderdaad autisme had.

Nee, wij waren er tot het eindverslag zelf niet 100% zeker van.
Nee, het kwam niet als een verrassing dat Abel autisme heeft.
Ja, we zijn super blij dat we hem laten testen hebben.
Ja, ik heb soms ook al mijn bedenkingen gehad: “waarom moeten wij dat weten.” maar ik moet dat laatste nog maar denken en ik weet het alweer. Omdat het ons helpt hem nog beter te ondersteunen en te begeleiden in het opgroeien en bijleren.

Lees meer: Autisme kenmerken, hoe herken je dat? 

Als je nog specifieke vragen hebt, stel ze gerust.