Vermanen en straffen

Ik ben niet voor het gekende straffen en belonen én toch worden mijn kinderen vaak gestraft, maar dan anders. Hah. Leg dat eens uit.

Niet straffen en belonen, deze opvoedvisie is geen vrijbrief dat alles zomaar kan. Neen. Er volgen wel degelijk straffen. Of vermaningen. Maar dan anders. Als een kind niet buiten mag spelen dan voelt het voor hem aan als straf dat hij niet mag buiten spelen. Als hij daarop boos reageert, wat vanuit het kind gezien heel erg logisch is, ook op zijn reactie komt er een soort vermaning. Maar dan anders. Met begrip voor zijn gevoelens, even inleven in het kind maakt het zoveel makkelijker. Dat inleven is niet altijd makkelijk maar als je het telkens probeert te doen dan groei je daarin. Het draait erom dat ze beetje bij beetje, stukje voor stukje hun weg vinden in uiting geven aan hun gevoelens, op zo’n manier dat wij, volwassenen, dat ok vinden.

Vooral bij gevoelens als: ik mag dat niet, ik mag nooit iets, ik wil dit nu en ik krijg het niet, … is dat een leerproces. Gelukkig zijn wij er. De ouders. Die het goede voorbeeld kunnen geven. Hoe gaan wij daarmee om. Blijven we rustig of gaan we met deuren slaan. Hoe gaan wij om met een kind dat zichzelf aan het verliezen is? Blijven we rustig en helpen we ze hun gevoelens te kanaliseren of zwieren we hen in de hoek of geven we hen straffen die er in principe niets mee te zien hebben zoals: nu mag je geen dessert. Waar leren ze het meeste uit? Op korte en lange termijn? Wat zorgt ervoor dat ze weglopen van hun gevoelens en wat zorgt ervoor dat ze leren dat hun gevoelens er mogen zijn, dat ze enkel nog moeten groeien in uiting geven eraan? Voor mij zijn deze antwoorden duidelijk.

Wij moeten nadenken over de grenzen die we stellen. Die zijn zo belangrijk, pick your battles. Ze moeten een bepaalde vrijheid hebben om zichzelf optimaal te kunnen ontplooien. Niet over elk miniem dingetje vallen, maar echt de grenzen vastleggen op plaatsen waar het zo enorm belangrijk is. En daar op een goede manier over waken. Jezelf in vraag blijven stellen als opvoeder, grenzen kunnen verschuiven in verloop van tijd, in om het even welke richting. Zolang je er volledig zeker van bent dat ze er goed staan, om goede redenen. Dit maakt het ook makkelijker om er op een goede manier mee om te gaan als de kindjes de grens willen overschrijden. Je kan zoveel beter, eerlijker en duidelijker reageren op grenzen waar je met hart en ziel achter staat. Daar leren kinderen het meeste uit, dan leren ze anderen respecteren om alle goede redenen die ze nodig hebben. Ook dit is een leerproces, eentje van veel geduld en uitleg.

Ik ben niet voor het gekende straffen en belonen én toch worden mijn kinderen vaak gestraft, maar dan anders. Ik ben ervoor dat niet alles zomaar kan, opvoeden zonder straffen en belonen betekend niet dat zomaar alles kan. Vaak voelen kinderen zich gestraft omdat dit of dat niet mag. Vaak snappen ze het gewoon niet waarom iets niet mag en voelt dat aan als een straf. Hoe je dan reageert is heel belangrijk. Hoe wij het doen is op volgende manier:

1. We leggen uit waarom iets niet mag, een goede deftige uitleg. Onze grenzen zijn zinvol. Als we merken dat we het niet goed kunnen staven, gaan we er (meestal luidop) over nadenken en kan het zijn dat we onze eerste uitspraak erover veranderen en dat het wel mag. We vertellen dat ook aan onze kinderen.
2. We leven ons in en begrijpen dat de kinderen dat heel erg vinden.
3. We vertellen aan onze kinderen dat we hen begrijpen, dat het voor hen verschrikkelijk aanvoelt.
4. We begeleiden onze kinderen naar een manier waarmee ze met die gevoelens om kunnen gaan.
5. Vaak sluiten we af met een knuffel 😉