Toen ik de uitnodiging kreeg om de film Three Generations te gaan bekijken begon ik na te denken over transgender kinderen. Ik weet daar bijna niets over. Ik maakte me ook meteen de bedenking. Wat als mijn kind transgender is? Nou, dat maakte me heel erg benieuwd naar de film en ik vertel er hier graag meer over.
Synopsis: De spontane tiener Ray (Elle Fanning) leeft samen met haar alleenstaande moeder Maggie (Naomi Watts) en haar levendige oma Dolly (Susan Sarandon) in New York. Wanneer Ray, die al van jongs af aan weet dat ze in het verkeerde lichaam geboren is, besluit om een jongen te worden, moet de hechte familie om leren gaan met deze ingrijpende verandering. Dolly, die zelf lesbisch is, vindt het moeilijk te accepteren dat ze nu een kleinzoon heeft en Maggie wordt als moeder gedwongen om grote beslissingen te nemen. Om de transformatie in gang te zetten moeten ze de vader van Ray opsporen zodat hij zijn wettelijke toestemming kan geven voor de geslachtsverandering.
Dit was wat ik wist van de film voordat ik ernaartoe ging. Ik was ontzettend benieuwd en hield er heel erg rekening mee dat ik me zou ergeren. Ik zou me bijvoorbeeld ergeren als ze (teveel) de link zouden leggen op de oma en haar vriendin. Ik wist niet goed wat te verwachten, ik zit niet in dat “wereldje” en kom er niet rechtstreeks mee in aanraking. Het is een onderwerp dat mij boeit, maar dus niet op zo’n wijze dat ik er spontaan informatie over opzoek. Ik zou zelf niet zomaar naar een dergelijke film gaan kijken. Ik deed het nu wel, uit interesse en vooral nieuwsgierigheid.
Ik ga hier niet de film uit de doeken doen. Als het onderwerp je interresseert of je zelf benieuwd en nieuwsgierig bent. Wat als jou kind transgender is. Dan is het zeker een aanrader. Ik heb me geen enkele keer geërgerd. Ik vond het, naar het einde toe, wel net iets teveel van het goede. Er zijn namelijk enkele verwikkelingen in de film. Wat op zich ok is natuurlijk, dat hoort bij een film. Toch gebeurt er tegen het einde toe nog iets extra dat ik er teveel aan vond. Wat het is verklap ik lekker niet. Dat vond ik dus wel een minpuntje, net iets teveel van het goed dus.
Ik vond het een fijne film, er zit humor in en ik heb er traantjes bij gelaten. Ik stelde me vaak in de plaats van de mama. Ik stelde me vaak de vraag, wat als ik in die situatie zou zitten als mama. Ik vind trouwens dat die mama, naargelang haar leef situatie heel goed reageerde. Ik had er op momenten echt bewondering voor.
In de film spreken ze dat het meisje in kwestie al vanaf 4 jaar heel zeker wist dat ze een jongen was en echt wou worden. Nou, mijn kinderen hebben die behoefte niet. 2 zijn er nog jonger dan 4 jaar. Misschien kan dat nog komen op een latere leeftijd. Ik heb geen idee hoe oud de meeste transgender kinderen zijn, wanneer het doordringt of duidelijk wordt. Dat weet ik niet en dat hoef ik nu ook helemaal niet te weten. Ik vind het ook niet nodig om mij daar nu zorgen rond te maken. Toch vind ik het ook heel erg boeiend om daar eens over na te denken. Natuurlijk kan ik nu niet voorspellen hoe ik zou reageren, ik kan niet voelen wat het met mij zou doen. Ik kan wel enkele veronderstellingen maken.
Ja, ik geef het heel eerlijk toe. Ik hoop dat we nooit in die situatie terecht komen. Ja, ik hoop zelfs dat mijn kinderen met iemand trouwen die van het andere geslacht is. Dat is wat ik hoop. Daar ben ik eerlijk in, ook al besef ik dat dit tegenwoordig not done is. Maar, stel dat het niet zo is. Mijn kind is mijn kind. Of mijn kind nu transgender is, wil trouwen met iemand van hetzelfde geslacht, niet wil trouwen,… Ik hou onvoorwaardelijk van mijn kind.
Ook zou ik het er moeilijk mee hebben. Ik zou hier heel graag beweren van niet. Het werkt niet zo. Het zijn verwachtingen, dromen, een beeld dat ik heb. Onbewust en ook bewust. Daar wind ik geen doekjes om. Ik kan me zo voorstellen dat het een aanvaardingsproces zal zijn. Een nieuw beeld schetsen, nieuwe dromen en verwachtingen. Ik weet wel heel erg zeker dat ik mijn kind onvoorwaardelijk graag zal blijven zien.
Wat mijn dromen ook zijn, hoe mijn toekomstbeeld er ook uitziet. Wat mijn kind voelt, denkt en gaat doen is veel belangrijker en echter.
Wie benieuwd is naar mijn allereerste overdenkingen raad ik deze vlog aan.
Ohja, ik heb er wel helemaal geen problemen mee dat mijn kinderen zich graag verkleden met (verkleed)kleding van het andere geslacht of dat mijn jongens hun nageltjes willen lakken. Dat heeft ook geen invloed op transgender zijn of niet. Daar ben ik heel erg gerust in.
Het is geen kinepolis film maar laat je daarom niet tegenhouden, je kan hier bekijken wanneer en waar ze hem draaien.
Mocht je dat doen ben ik heel benieuwd naar jou reactie en mening erover.
3 Comments
Ik denk niet een kind transgender wil zijn. Ik denk dat ze het simpelweg zijn. Net zoals je homoseksueel kunt zijn.
Op mijn werk heb ik een tijdje een kleuter in mijn groep gehad die een jongetje wilde zijn. Ze begon het jaar met een meisjesnaam, maar ze droeg wel jongenskleren. De andere kinderen vonden het maar gek, is ze nou een meisje of een jongetje? Ik deed er heel normaal over. Halverwege het jaar, hebben de ouders besloten mee te gaan in haar wens en heeft ze een jongensnaam aangenomen. Dat vond ik knap, maar zelf had ik waarschijnlijk in hun plaats gewacht met de puberteit voor ik dat zou doen. Natuurlijk weet ik dat niet zeker, want ik sta niet in hun schoenen. Sowieso vind ik het soms jammer dat kinderen vaak in hokjes worden geduwd, het komt steeds vaker voor, jongens mogen niet met poppen spelen en meisjes mogen zich niet interesseren voor techniek. Erg ouderwets in mijn ogen. Het is vaak voor meisjes iets makkelijker om zich te interesseren voor ‘jongens-dingen” dan andersom. Een stoer meisje wordt beter geaccepteerd dan een gevoelige jongen.
Ik heb op mijn 14 jaar lesgeven op een school met elke jaar zo een 150 nieuwe leerlingen één leerling meegemaakt die overduidelijk transgender was en waar het ook echt al duidelijk was.
Ik heb al meerdere homoseksuele kinderen gezien rond die leeftijd.
Niet zo simpel in de puberteit.
Ik weet nog die ene jongen die huilend kwam vertellen dat hij gepest werd met ‘homo’….
Heel moeilijk om dan te zeggen: “Maar euhm, vriend, je BENT ook homo”. Hij was er toen zelf nog niet achter.
Transgender zijn vind ik ook een interessante materie.