To reva or not to reva deel 2

Met nog 6 keer slapen voordat de school begint en een telefoontje van het reva rijker hebben we weer wat om over na te denken. Ik verwijs graag even naar deze blog zodat je niet uit de lucht valt. En al zeker hopelijk niet letterlijk.

Een heel vriendelijk en open telefoontje. In het aangeduide blogje kon je lezen dat ik nog geen antwoord had op mijn bedenkingen en vragen over de therapie van Abel en tevens ook over Adam en Emma. Makkelijk is het niet gelukkig zijn ze in het revalidatiecentrum heel vriendelijk. Het telefoongesprek is zowat samen te vatten in: Wij moeten er als ouders volledig achter staan, anders zeggen we het inderdaad beter af. Ikzelf sta nog altijd achter mijn beslissing over Abel, Bram twijfelt nog altijd. Het is vooral een kwestie van “bang zijn” zoals met zoveel zaken in het ouderschap die wel eens van groot belang kunnen zijn. Maar angst is geen goede raadgever vind ik persoonlijk. Ik ben nu vooral aan het denken over wat we met Emma gaan doen. Zelf stellen ze in het revalidatiecentrum voor dat we haar 6 maandjes op een minimale therapie (2 uur!) zetten zodat ze haar daar leren kennen en zodat we dan hopelijk meer duidelijkheid kunnen krijgen ivm een mogelijke diagnose. Of we kunnen nog wat wachten en haar hertesten, wat volgens mij ook zoiezo moet gebeuren zelfs al kennen ze haar dan al wat beter. Ik zie van beide de voor- en nadelen, dus ik weet het nog niet zo goed, een voorkeur heb ik wel. En Adam, tja, wie weet dat hé hoe dat gaat met zijn praten, je hoort ook zoveel. Als hij nu zijn taal niet inhaalt achtervolgt hem dat de rest van zijn leven tot jamaar ik ken er tientallen die toen ook bitter weinig konden praten, … maarja aan dergelijke verhalen hecht ik zoiezo weinig geloof. Maar ook voor Adam hebben we de duidelijkheid nog niet, dat kwam door zijn taal. Dat er “iets” is was duidelijk, maar wat precies?!

Hebben we de duidelijkheid nodig? Ja en neen. Maar ik weet het liever, er zijn toch heel vaak situaties waarin het toch wel eens handig zou zijn om toch net dat ietsje meer te weten of een grotere zekerheid dat het van daar of daar kan komen.

Een lang en vriendelijke telefoongesprek met heel veel begrip voor mijn gedachten errond. Dus hebben we maar beslist om eens echt samen te zitten, maandag is dat zover. Ik ben benieuwd wat we dan definitief gaan beslissen, over Abel vooral want dat willen ze natuurlijk wel weten. Er zijn kindjes die dan zijn plaats kunnen innemen. En natuurlijk ook over Emma en Adam. Ik ben alvast benieuwd!