Soms wil ik dat mijn kind zoals de andere kinderen is.

Soms wil ik dat mijn kind zoals de andere kinderen is.

Als ik na een moeilijke ochtend op school aankom. Gehaast en wat te laat. Omdat het ontbijt, het aankleden en het vertrekken niet vlot ging. Dan zie ik alle kinderen rondom mij zo goed luisteren naar hun mama. Dan zie ik zelfs kinderen die daar zonder moeite, zonder problemen zijn zonder hun ouders. Ze werden op school afgezet door hun mama of papa. Ze staan of spelen wat op de speelplaats tot het tijd is om de klas binnen te gaan. Dat gaat en lukt.

Dat gaat niet met mijn kinderen. Ik blijf bij ze tot het tijd is. Dan breng ik ze één voor één naar hun klas. Nu dat er vier zijn hebben we een ritme ontwikkeld. Ik zet eerst de oudste af omdat deze nu het gangetje delen. Daar help ik ze uit hun jassen en kijk ik erop toe dat alles mooi aan het haakje hangt en hun boekentas in het vakje ligt. Een dikke kus en knuffel en daar gaan ze de klas binnen. Als het een slechte ochtend is moet ik blijven, moet ik meegaan in de klas. Als het helemaal niet gaat moet ik wachten tot de juf of meester er is.

Dan ga ik door met de 2 overblijvende kinderen naar hun klas, eerst mijn tweede zoon. Uit de jas, boekentas aan het haakje en dan moet ik helemaal meewandelen naar zijn eigen plaats in de ronde. Hij heeft een eigen kruk terwijl de andere kindjes op bankjes zitten. Hij wil een kruk, hij krijgt een kruk. Ik doe pogingen aan de klasdeur om hem daar een kus te geven maar neen, ik moet mee. Ik ga mee binnen tot hij veilig zit, nog 2 kussen en dan kan ik gaan.

De jongste zoon naar de klas. Als het geen slechte ochtend was dan zijn we er op tijd. Dan voegen we ons vlug nadat ik zijn jas, trui en boekentas aan het haakje hing bij de andere kindjes. Ik laat hem een plaatsje uitkiezen in de ronde, nog een dikke zoen en dan mag ik gaan.

Soms gaat het niet. Als het een heel erg slechte ochtend is. Waar we vastlopen aan het aankleden of het ontbijt. Waar de time timer de jongste zoon niet laat in actie komen. Waar er geen beweging of woord uit mijn gevoelige dochter te krijgen is. Waar we 10 min doen over 5 meter wandelen.

Dan wou ik dat mijn kinderen maar eens konden zijn zoals de kinderen om ons heen. Als ik zeg, draag je boekentas dat ze dat doen. Als ik zeg, loop al naar je gangetje mama komt zo. Dat ze het doen en dat ze weten dat het goed komt. Dan zou ik gaan kijken, nog een kushandje of een echte zoen en dan is het goed. Ik zie de paniek op mijn oudste zijn gezicht. Hij wil niet te laat in zijn klas komen, wat ik helemaal snap. Als ik hem dan zeg, loop al naar je klas. Ik breng de jongste naar hun klas en kom dan naar je kijken. Nee, dat wil hij niet.

Ik weet dat hij niet te laat wil komen. Ik zie het aan zijn gezicht. Op dat moment kan ik denken, waarom ga je dan niet. Je bent hier al zoveel geweest. Je kent de school op je duimpje. Toch lukt het hem niet om het zonder mij te doen. Dus dan haast ik me nog wat meer. Ik moet alle stappen doorlopen, zodat iedereen zich veilig kan voelen op school. Zo’n ochtenden zijn slopend.

Rondom mij zie ik een andere kind wel alleen naar zijn klas lopen. Ik zie andere kinderen gehoorzamen en voortmaken. Ik zie andere kinderen flexibel zijn en zich aanpassen.

Mijn kind kan dat niet. Mijn kind kan dat nu nog niet. Dat komt, daar heb ik vertrouwen in.

Nee, natuurlijk wil ik niet dat mijn kind écht is zoals de andere kinderen. Ik hou van mijn kind zoals hij is. Ik hou van hem en het doet me pijn. Het doet me pijn dat het soms wel eens door me heen gaat. Waarom doet hij nu eens niet wat de andere kinderen hier doen.

Als de ochtend afgesloten is en ik alleen naar huis ga. Op weg naar mijn thuis waar de baby en mijn mama zit te wachten. Dan ben ik gebroken. Het is vreselijk om te zien en te merken dat mijn kinderen het moeilijk hebben. Het is nog vreselijker dat ik maar eventjes dacht, wees zoals anderen. Nog voor ik het gedacht had, had ik er al spijt van. Ik wil niet dat mijn kind zoals anderen is. Ik wil wel dat hij zich goed voelt, dat hij blijft tonen en uiten waar hij aan toe is. Dan voel ik me schuldig, ik wil de wereld zo maken dat hij alles op zijn eigen tempo kan doen. Dat gaat niet, dat gaat simpelweg niet. Daar moet ik me niet schuldig om voelen, maar dat doe ik toch.

Want weet je. Ik hou van mijn kind. Ik hou van mijn kind als hij nog moet starten met ontbijten en de time timer toont nog 3 van de 25 minuten die hij daarvoor had. Ik hou van mijn kind als ik zeg NU moeten we doorgaan of we komen te laat. Hij eerst nog op het gemakje naar boven gaat een dingetje zoeken dat hij persé mee wilt. Ik hou van mijn kind als ik in mijn poging om iedereen nog net op tijd in de klas af te zetten tegen hem zeg: “Ga al naar de klas, mama komt straks.” en hij dat weigert.

Ik hou van mijn kind zoals hij is.

Al ingeschreven voor de nieuwsbrief omtrent autisme en meer?