Public Enemies

Vorige week vrijdag zijn we, met de filmticketjes die ik voor men verjaardag gekregen heb, nog eens de cinefiel gaan uithangen in de Kortrijkse Kinepolis. Mijn oog was gevallen op Public Enemies, zelfs voor kinepolis er een gigantische mediacampagne voor opstartte.

Public Enemies vertelt het verhaal van John Dillinger, volgens Wikipedia een beruchte Amerikaanse crimineel die leefde in dezelfde tijd als Bonnie & Clyde en Ma Barker. De rol van John Dillinger wordt meesterlijk vertolkt door Johnny Depp, die naast “vrouwen in katzwijm doen vallen” ook nog “begiftigd acteur” op zijn CV mag schrijven, en zeg nu zelf: de gelijkenis is gewoonweg treffend:

Maar ik had het blijkbaar mis begrepen. Public Enemies verhaalt over het leven en de dood van John Dillinger en de film zou eerder betiteld moeten worden als drama dan als actie-film. Natuurlijk krijg je heel wat vuurgevechten en high-speed-chases te zien, want daar draaide zijn leven dan ook om, maar het verhaal zelf volgt een veel duisterder lijn en vertelt over de vriendschap en trouw die bestond tussen hem en zijn collega’s, over de liefde voor een vrouw die hij amper kent en over de genadeloze kruistocht tegen de georganiseerde misdaad die uiteindelijk zorgde voor het ontstaan van de FBI.

Zoals gezegd zorgt Johnny Depp weer voor een schitterende vertolking van het personage van John Dillinger en gedurende de hele film blijven we gefocust op hem. Er is betrekkelijk weinig karakter building in de film aanwezig buiten deze van John Dillinger himself en special agent Melvin Purvis, die het tot zijn levensdoel gemaakt heeft om John achter de tralies te krijgen. De relatie tussen deze 2 personages is uitermate boeiend en de ontknoping geeft het nog dat tikkeltjes extra. Er wordt verder heel weinig aandacht besteed aan het personage van zijn liefje, gespeeld door Marion Cotillard die we ook kennen van de hilarische trilogie Taxi, en zo mogelijk nog minder aan zijn vrienden en kompanen.

De film voelt aan als een film-noir en creëert heel goed die authentieke sfeer van de jaren ’30 van de vorige eeuw. De soundtrack draagt hiervan een groot deel door ons mee te nemen van de doodse stilte tussen 2 geweerschoten in en het lawaai van ronkende motoren van wegscheurende wagens.

Al bij al vind ik dit geen typische hollywoodfilm en dat heeft mij aangenaam verrast. Een aanrader voor iedereen die graag wat minder voorgekauwde koek kijkt en eens wat anders wil zien.
Ik heb horen waaien dat het jammer is dat er geen groot heroïsch vuurgevecht was op het einde waardoor de film redelijk in mineur eindigt. De filmmakers moeten zich natuurlijk houden aan de feiten, voor zover dat nodig is in Hollywood, maar persoonlijk denk ik dat de film beter is zonder een dergelijke scène op het einde, het is eindelijk eens wat anders dan al die Hollywood clichés die ze al jaren door onze keel rammen.