Opnieuw feestdagen zonder mijn papa

Lieve papa,

De tranen stromen over mijn wangen. Eindelijk is het eruit. Ik zei tegen iemand dat ik je mis. Eigenlijk bekende ik het aan mezelf.

Het is geen geheim dat ik  je mis, niet voor mijn omgeving en ook niet voor mezelf. Het leven gaat door, ik hou zoveel balletjes in de lucht dat ik het bijna niet meer kan bijhouden. Het lukt me niet meer. Het bekennen dat ik je mis, het letterlijk bekennen breekt wat in mij. Het is natuurlijk niet de eerste keer dat ik dat aan iemand zeg. Doch was het nu al even geleden. Ik ben zo druk. Ik ben altijd bezig, nu gaat het niet meer.

Ik zit te wenen en ik wenste nog nooit zo vurig dat dit alles een nachtmerrie blijkt te zijn. Een nachtmerrie dat 2 jaar en 5 maanden duurt. Ik wil wakker worden. Toch wil ik dat ook niet. Ik wil dat jij hier bent, niet hier hier. Gewoon hier, op de wereld, levend. Ik zou niet elke dag op bezoek komen, gewoon regelmatig. Het was goed, heel goed. We hoeven de deur niet plat te lopen om te tonen dat we er voor elkaar zijn. We zagen elkaar voldoende en ik vergeet nooit de laatse keer.

Anna was er nog niet. Dat is meteen ook de reden waarom ik niet wil terugspoelen, weet je wel. Ik wil terug en doorspoelen tegelijk. Ik wil jou terug en Anna niet kwijt. Het één heeft misschien niets met het ander te maken. Het doet me zo’n pijn dat je Anna niet kent. Nee, dat Anna jou niet kent. Niet echt.

Het doet me zo’n pijn dat het vaak lijkt alsof de kinderen je al vergeten. Ik weet dat het normaal is. Ik weet dat ze nog zo klein waren. Het voelt als leeg, als onvolledig. Hoeveel ik ook over je wil praten, ze willen niet altijd luisteren. Ik weet dat ook jij in hen voorleeft want ik leef voort uit jou. Ik weet dat jij zo trots was op je kleinkinderen en dat zeker ook zou zijn over Anna. Ook al snap je niet zo goed waarom wij 4 kinderen willen, nouja 5 ondertussen. Ze lacht zo lief, papa. Ze is geweldig. Ik wou dat je haar kon vastnemen. Ik wou dat je haar kon zien dansen.

De laatste keer. We zaten gezellig op jullie terras. Ja, oma Kathy was er natuurlijk ook bij. Abel had dikke fun. Hij herinnert zich nog de laatste dag. Jij trok hem voort in een bootje in het zwembad. Heerlijk vond hij het. Het doet me pijn dat als we erover praten hij vooral het bootje mist. Ik hou mezelf voor dat hij ook de mensen errond mist. Dat hij opa en oma mist, dat hij jullie nog herinnert.

Ik mis je papa. Ik mis je zo ontzettend hard dat het pijn doet.

Ik mis je al 2 jaar en 5 maanden en dat is nog maar het begin.

Ik hou van je papa, voor altijd.