Natuurlijk bestaat ADHD wel

Toen ik vorige week enkele artikels zag passeren met het grote nieuws dat ADHD echt bestaat, dat het geen verzinsel is ging er van alles door me heen.

Ik begon te lachen, wat een grap. We weten toch al lang dat ADHD echt is. Wat voor een nieuws is dat nu, krantvulling? Het ging over op verbazing, nou zeg, zijn er nu pas mensen die weten dat ADHD echt bestaat? Echt, menen ze dat? Er zijn toch al langer mensen met ADHD waarvoor ze door een degelijke test gegaan zijn. Dan ging het over in ongeloof. Zijn er nu werkelijk mensen die denken dat ADHD een verzinsel is? Een mode verschijnsel. Geloven die dan niemand die zegt “Ik heb ADHD of mijn partner heeft ADHD of mijn kind heeft ADHD.”? Nou, zijn er echt zo’n mensen die het niet geloven? Nooit, bij niemand? Dan kwam het lege gevoel. Als het zo’n groot nieuws is dat ADHD echt bestaat, dan is er nog veel werk aan de winkel. Op dat moment besloot ik het artikel ook te delen. Als het zo’n nieuws is, dan is er vaak een reden voor, dan moeten we dat delen. Op een goede manier. En weet je wat, er zijn nog manieren hoe je de wereld kan laten zien dat ADHD echt bestaat en niet zomaar een nieuwigheidje is, want zeg nu zelf, ben je nog hip met een gezin zonder enkel label? Nou, daar moeten we vanaf.

Niet hip zonder label

Nou, echt? Het is niet dat labels zomaar, zonder reden, meer naar voren komen. Het is omdat ouders nu werkelijk willen kijken naar hun kinderen, hen beter willen kennen, begrijpen en begeleiden. Ouders die geen genoegen meer nemen om hun kinderen op welke manier dan ook te dwingen in het rijtje te lopen. Zomaar, omdat het hoort, omdat het altijd zo ging. Zomaar, is dus geen reden om aan te nemen dat een label hip is. Niemand wil een label om hip te zijn. Een label opent deuren, zowel naar hulp maar vooral ook binnen in je. Het laat je ruimer kijken, verder kijken en beter kijken.

We moeten eerst en vooral af van de negativiteit van zo’n label. We moeten stoppen met denken dat een label beperkend is. Dus vanaf nu denken we allemaal: “Een label is verruimend!”. Het geeft nieuwe kansen en nieuwe inzichten. Vaak is het ook gewoon nodig om eindelijk die broodnodige hulp of zelfs begrip te krijgen.

Geloof me, als mensen die te maken hebben met labels iets opvangen over “hip” of over “een mode verschijnsel” of “iedereen heeft tegenwoordig wel iets” is dat kwetsend.

Taboe doorbreken

Het is soms zo erg dat mensen niet voluit durven zeggen dat hun kind een label heeft. Of erger nog, dat ze zelf een label hebben. Oei, wat zal de ander nu denken van mij? Jammer is dat. Echt jammer. Daar kunnen alle mensen iets aan doen, zeker diegenen zonder label. Ik weet dat het moeilijk is, het is moeilijk om een wereld te aanvaarden dat niet de jouwe is. Als je er geen ervaring mee hebt, geen kennis van hebt en het maar meer en meer ziet verschijnen. Smijt die oordelen weg en luister naar die mensen. Dan zal je merken dat ze bovenal mens zijn en het beste willen.

Stoppen met zeggen “Hij heeft vast ADHD omdat hij actief is.”

Om geloofwaardigheid te creëren naar de buitenstaanders toe is het ook noodzakelijk om niet zomaar op iemand een label te kleven. Het is niet omdat een kleuter heel erg actief is dat hij ADHD heeft. Kijk naar de omgeving, naar de leeftijd en verlies daarbij het kind zelf niet uit het oog. Zijn er meerdere aanwijzingen dan kan je externe hulp inschakelen, een team dat het deftig kan testen en bekijken. Maar stop ermee om zelf overal labels op te kleven. Een kind dat rijtjes maakt kan Autisme hebben, maar misschien maakt het kind gewoon graag rijtjes. Laat iedereen zijn wie ze zijn en merk je iets op, ga er dan professioneel mee verder.

Degelijk onderzoek

Het is zo belangrijk dat mensen met labels ook echt een degelijk onderzoek gekregen hebben. Het volstaat niet dat een juf zegt “Hoh hij heeft ADHD hoor.”. Er spelen zoveel factoren in mee en het gaat veel verder dan dat. Als je labels gaat toekennen moet je dat voorzichtig doen en niet zomaar. Al zeker niet voor het gemak van de ander, stel het kind voorop.

Ga te rade bij je huisarts, een COS centrum, een revalidatiecentrum, een kinderpsycholoog of bij iemand anders dat je kan doorverwijzen. Ga niet zelf zomaar aan het labelen.

Verandering in de hersenen

Uit de scans blijkt dat specifieke ­delen van de hersenen kleiner zijn bij personen met ADHD. Het gaat om onderdelen met functies die gelinkt zijn aan het ‘probleemgedrag’ van ADHD’ers.

De verschillen in de hersenen zijn het grootst bij de kinderen. “De hersenen van kinderen met ADHD zijn pas later volgroeid”, zegt onderzoekster Martine Hoogman. “Het is dus een ontwikkelings­stoornis.”

-Uit het nieuwsblad

Al ingeschreven voor de nieuwsbrief omtrent autisme en meer?