Kiestijd op school en autisme

Vanmorgen ging het niet goed met Abel.

Eigenlijk is het al meer dan een week zichtbaar. Er is iets. Het gaat hem niet. Dat kan zich uiten in verschillende dingen.

Hij merkt zelf een fout op in wat hij geschreven heeft én gaat uit de bol. Dat gaat van wild doorschrappen zodat je het niet meer kan lezen, tot verfrommelen, weggooien, op de grond smijten en erop gaan stampen, de stift erachteraan gooien, …

Hij gooit woest een duplo toren op de grond “omdat de duplo niet wil luisteren”.

Hij slaat en stampt en daarbij kan het hem helemaal niet schelen dat hij zijn zusje pijn kan doen. Laat staan dat ik pijn heb. Ook achteraf, als hij rustiger is, blijft hij erbij dat het niet erg is. Dan moet ik, als mama, dat kunnen relativeren én weten en vertrouwen in mijn kind dat hij het niet zo bedoelt. Dat er redenen voor zijn. Dat is moeilijk, ik ben ook een mens, een mama met gevoelens. Hoe vreselijk moeilijk is dat om daarmee om te gaan.

“Ik wil niet naar school.”

Dat gaat tot uit de bakfiets kruipen omdat het naar zijn maatstaven te lang duurt voordat we vertrekken naar school. Hij verwacht dat ik iedereen erin stop, de lichtjes aanleg, het zeil dichtdoe terwijl ik al aant fietsen ben. Ik kan veel, maar dat niet. Vertrekken met een Abel die er half uit hangt.

“Het is koud en nat tijdens de speeltijd, ik kan niet goed spelen en ik mag niet in de klas spelen.”

“We hebben zo weinig kiestijd, enkel de vrijdagnamiddag.” Ik heb de kennis en het inzicht dat hij het super goed heeft op school, wat zou dat zijn met een andere school. Ik mag er niet aan denken. Hij heeft dat inzicht niet, hij weet niet beter en het voelt voor hem niet goed. “Vorige week hadden we geen kiestijd.” Ah, dat zal het verklaren. Er was sinterklaasfeest op de tijd wanneer ze normaal kiestijd hebben. Andere kinderen kunnen dat beter relativeren maar voor Abel voelt dat verkeerd, hij heeft geen kiestijd gehad en dat is een van de leukste dingen van de week. Hij heeft vorige week wel kiestijd gehad. Op een andere dag, dus dat telt niet. Deze week zal er ook geen kiestijd zijn omdat ze een kerstmarkt organiseren. Daardoor hebben ze nu een hele week in de namiddag “kiestijd” waarin ze spulletjes maken om te verkopen. Abel vindt het super leuk, hij vertelde er gisteren ontzettend enthousiast over. Maar ook dat telt niet. Het is geen échte kiestijd zoals hij het kent.

“Ik wil zelf fietsen naar school.”

“Morgen wil ik met de auto naar school, dat gaat vlugger.”

“Ik wil naar de speeltuin fietsen.”

“Ik wil naar de binnenspeeltuin fietsen.”

“Ik wil terug naar huis.”

“Jij mag niet daar zitten of staan want dan praat jij met die mevrouw en dat wil ik niet.”

“Ik heb mijn brilletje niet mee.” Gisteren vond hij in de gift box aan school een soort 3d brilletje.

Dan begint hij te wenen aan de klas. Hij breekt. Ik wil mee wenen maar dat kan niet. Dat hou ik wel in tot ik naar huis aan het fietsen ben.

Na een klein gesprekje met de begeleider (hij gaat een nog duidelijkere planning opmaken) gaat hij mee met hem in de ronde zitten. Mama blijft met een gebroken hart achter, de tranen in de ogen. Mama moet door, Adam afleveren aan zijn klas en dan op de fiets. Dan heb ik het vertrouwen dat hij zich wel gaat amuseren, hij kijkt helemaal uit naar het knutselen voor de kerstmarkt. Naar het lezen en rekenen, want dat gaat alsmaar beter en wordt alsmaar leuker. Vertrouwen.