CEWE Phoneography workshop met 4 kinderen
7 december 2015
Sinterklaas, hoe het echt verliep
9 december 2015
Vanmorgen ging het niet goed met Abel.
Eigenlijk is het al meer dan een week zichtbaar. Er is iets. Het gaat hem niet. Dat kan zich uiten in verschillende dingen.
Hij merkt zelf een fout op in wat hij geschreven heeft én gaat uit de bol. Dat gaat van wild doorschrappen zodat je het niet meer kan lezen, tot verfrommelen, weggooien, op de grond smijten en erop gaan stampen, de stift erachteraan gooien, …
Hij gooit woest een duplo toren op de grond “omdat de duplo niet wil luisteren”.
Hij slaat en stampt en daarbij kan het hem helemaal niet schelen dat hij zijn zusje pijn kan doen. Laat staan dat ik pijn heb. Ook achteraf, als hij rustiger is, blijft hij erbij dat het niet erg is. Dan moet ik, als mama, dat kunnen relativeren én weten en vertrouwen in mijn kind dat hij het niet zo bedoelt. Dat er redenen voor zijn. Dat is moeilijk, ik ben ook een mens, een mama met gevoelens. Hoe vreselijk moeilijk is dat om daarmee om te gaan.
“Ik wil niet naar school.”
Dat gaat tot uit de bakfiets kruipen omdat het naar zijn maatstaven te lang duurt voordat we vertrekken naar school. Hij verwacht dat ik iedereen erin stop, de lichtjes aanleg, het zeil dichtdoe terwijl ik al aant fietsen ben. Ik kan veel, maar dat niet. Vertrekken met een Abel die er half uit hangt.
“Het is koud en nat tijdens de speeltijd, ik kan niet goed spelen en ik mag niet in de klas spelen.”
“We hebben zo weinig kiestijd, enkel de vrijdagnamiddag.” Ik heb de kennis en het inzicht dat hij het super goed heeft op school, wat zou dat zijn met een andere school. Ik mag er niet aan denken. Hij heeft dat inzicht niet, hij weet niet beter en het voelt voor hem niet goed. “Vorige week hadden we geen kiestijd.” Ah, dat zal het verklaren. Er was sinterklaasfeest op de tijd wanneer ze normaal kiestijd hebben. Andere kinderen kunnen dat beter relativeren maar voor Abel voelt dat verkeerd, hij heeft geen kiestijd gehad en dat is een van de leukste dingen van de week. Hij heeft vorige week wel kiestijd gehad. Op een andere dag, dus dat telt niet. Deze week zal er ook geen kiestijd zijn omdat ze een kerstmarkt organiseren. Daardoor hebben ze nu een hele week in de namiddag “kiestijd” waarin ze spulletjes maken om te verkopen. Abel vindt het super leuk, hij vertelde er gisteren ontzettend enthousiast over. Maar ook dat telt niet. Het is geen échte kiestijd zoals hij het kent.
“Ik wil zelf fietsen naar school.”
“Morgen wil ik met de auto naar school, dat gaat vlugger.”
“Ik wil naar de speeltuin fietsen.”
“Ik wil naar de binnenspeeltuin fietsen.”
“Ik wil terug naar huis.”
“Jij mag niet daar zitten of staan want dan praat jij met die mevrouw en dat wil ik niet.”
“Ik heb mijn brilletje niet mee.” Gisteren vond hij in de gift box aan school een soort 3d brilletje.
Dan begint hij te wenen aan de klas. Hij breekt. Ik wil mee wenen maar dat kan niet. Dat hou ik wel in tot ik naar huis aan het fietsen ben.
Na een klein gesprekje met de begeleider (hij gaat een nog duidelijkere planning opmaken) gaat hij mee met hem in de ronde zitten. Mama blijft met een gebroken hart achter, de tranen in de ogen. Mama moet door, Adam afleveren aan zijn klas en dan op de fiets. Dan heb ik het vertrouwen dat hij zich wel gaat amuseren, hij kijkt helemaal uit naar het knutselen voor de kerstmarkt. Naar het lezen en rekenen, want dat gaat alsmaar beter en wordt alsmaar leuker. Vertrouwen.
5 Comments
Je bericht lijkt wat rommelig maar ik snap wel wat je bedoeld. Leven met iemand in je gezin met autisme is soms zwaar… Mijn partner is ook autistisch en het begint nu pas een beetje te komen dat we onze draai hebben gevonden. Maar hij is al volwassen en kan inmiddels wel (beter) relativeren. Soms moet ik hem ook helpen daarbij, maar hij snapt direct wat ik bedoel. Een kind daarentegen… veel lastiger. Die moet dat allemaal nog leren.
Ik merk het ook bij mijn dochter, HSK is ze. Net even wat anders maar ook snel overprikkeld en kan ook zo slecht tegen de veranderingen van een vaste structuur zoals bij jullie het puntje met de kiestijd. Dat zou hier ook een complete ramp zijn.
En ja… lastig is het dan om als moeder (ook een persoon, ook je eigen gevoelens) even objectief te blijven en in elkaar te puzzelen wat nu precies het probleem is. Het is net een ijsberg… 1 gedeelte zien we, het gedrag op dat moment… maar dat gedrag komt voor uit zo veel meer wat we niet zien…
Je doet het goed, heel goed!
Het is ook rommelig 🙂 wat er op zo’n momenten allemaal uitkomt aan kleine en grote dingetjes.
Het is genetisch hé 😉
Ja de “stand” (ahum 😉 ) staat nu op 2 met autisme … ik ben benieuwd of Emma daar nog bij zal komen of niet, in de kerstvakantie willen ze haar nog eens opvolgen, das dan de derde keer al dat ze er door moet gaan, zucht. Geen zin in maar als het uiteindelijk toch iets meer duidelijkheid zal brengen helpt het wel zoals we merken bij Abel en Adam. En als het weeral geen echte duidelijkheid brengt (of het nu wel of niet is maakt mij eigenlijk niet meer uit 😉 ) tja dan doen we zoiezo gewoon door zoals we nu bezig zijn: haar zo goed mogelijk volgen 😉 wat erna natuurlijk niet anders zal worden maar toch we merken wel dat het hier en daar een ander licht kan doen schijnen, wat in bepaalde situaties zeker helpt.
Dank je xxx
Goh Sofie, het is niet gemakkelijk hè.
Maar weet dat jullie dat super doen! Hij heeft maar geluk dat hij jullie kindje is, echt waar!
Ik begrijp het helemaal. Niet wat jij persoonlijk voelt, maar je weet wel wat ik bedoel hé… Het is niet gemakkelijk maar inderdaad, dat is ook altijd wat ik denk : ze bedoelen het niet zo! 🙂
Ja, das wel belangrijk om dat te onthouden dat ze het niet zo bedoelen. Of dat er redenen voor zijn. Maar, dat neemt niet weg dat sommige dingen gewoon niet kunnen en dat moeten ze op een bepaalde manier ook écht leren. Niet makkelijk.
Ja, kwas gisteren nogal emotioneel daarom dat ik niet zo veel erover wou zeggen. Het gaat de laatste weken echt lastig met Abel, we kijken hier allemaal uit naar de vakantie! Naar het schijnt zou het eerste trimester van het eerste leerjaar ook het lastigste zijn om door te gaan … dus we leven een klein beetje op hoop.